Η Ανεξαρτησία της Ελλάδος {22 Ιαν 1832}

«Ἐφ΄ὅσον ἡ ἐξοχότης σας ἐνεργῆ σύμφωνα μέ τήν Συνθήκη αὐτήν (Λονδίνου 6 Ιουλ 1827) θά εἶμαι ὁ θερμότερος καί εἰλικρινέστερος φίλος. Ἀφ’ ἧς στιγμῆς θά παρεκλίνεττε ἐκ ταύτης, θα καταστῶ ὁ σκληρότερος έχθρός .»  Από την συνομιλία του Άγγλου  ναυάρχου Codrigton με τον Ι. Καποδίστριαν κατά την «υποχρεωτική» παραμονή του στην Μάλτα, καθοδόν προς την Ελλάδα.

Την 22 Ιαν 1832 (παλ. ημερ) υπογράφηκε από την Αγγλία, την Γαλλία και την Ρωσία το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, με το οποίο αναγνωρίσθηκε η πλήρης ανεξαρτησία της Ελλάδος. Τα όρια του νέου κράτους περιλάμβαναν την Πελοπόννησο, την Εύβοια, τις Κυκλάδες και μέρος της Στερεάς Ελλάδος. Η Κρήτη, τα νησιά του Αιγαίου και ο νομός Αιτωλοακαρνανίας παρέμειναν εκτός επικρατείας. Ως πολίτευμα της Ελλάδος καθοριζόταν η κληρονομική μοναρχία κατά τάξη πρωτοτοκίας. Με δεύτερο πρωτόκολλο με την αυτήν ημερομηνία, αναγορεύθηκε ως πρώτος ηγεμόνας του νέου κράτους ο βαυαρός πρίγκιπας του Σαξ-Κοβούργου, Λεοπόλδος. Βάσει του πρωτοκόλλου, στις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις τους δινόταν η εξουσία επεμβάσεως σε περίπτωση παραβιάσεως των όρων του. 

Η Γέννηση του Ελληνικού Κράτους 

Η υπογραφή του πρωτοκόλλου σηματοδότησε το τέλος της επαναστάσεως του 1821 και την εμφάνιση στην διεθνή κοινωνία του Ελληνικού κράτους. Η Υψηλή Πύλη αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ελλάδος την 27 Μαρτίου 1830. Ο Λεοπόλδος  αποποιήθηκε του θρόνου που του προσφέρθηκε, απογοητευμένος από την μη βιώσιμη έκταση της χώρας, την μη παροχή οικονομικής βοήθειας και της μη...

ικανοποιήσεως της επιθυμίας του να εκφρασθούν οι Έλληνες εάν τον ήθελαν για ηγεμόνα τους. Ο Καποδίστριας κατηγορήθηκε ότι συνέβαλε στην απόφαση του, με τις επιστολές που του έστειλε. Με την εκλογή του Όθωνος ως Βασιλέως των Ελλήνων (29 Απρ 1832), ικανοποιήθηκαν τα δύο πρώτα από τα τρία αιτήματα του Λεοπόλδου.

Οι θυσίες μας και οι μεγάλες Δυνάμεις

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιτυχία της επαναστάσεως του 1821, υπήρξε αποτέλεσμα του ηρωισμού και του πόθου για ελευθερία του ελληνικού λαού. Δυστυχώς το τελικό αποτέλεσμα, δεν υπήρξε ανάλογο των θυσιών που υποβληθήκαμε. Για την εξέλιξη αυτή η ευθύνη που μας αναλογεί είναι μεγάλη. Η αναγνώριση της Ελλάδος ως εμπολέμου έθνους από τον πρωθυπουργό της Αγγλίας Γεώργιο Κάνιγγ (George Canning), τον Απρίλιο του 1826 και τα πρωτόκολλα που υπεγράφησαν στην συνέχεια από Ρωσία και Γαλλία, έσωσαν στη κυριολεξία την επανάσταση την τελευταία στιγμή. Η ναυμαχία του Ναβαρίνου την 20 Οκτ του 1827, η κήρυξη του Ρωσοτουρκικού πολέμου(26 Απρ 1828) και η άφιξη των γαλλικών στρατευμάτων υπό τον γάλλο στρατηγό  Μαιζών (Nicolas Maison), επέδρασαν αποφασιστικά στην κατάκτηση της ανεξαρτησίας μας.  Σ’ όλο αυτό το διάστημα η συμβολή του Ι. Καποδίστρια, ο οποίος ήρθε στην  Ελλάδα την 18 Ιαν 1828, υπήρξε γιγάντια και αξιοθαύμαστος. Στην προσπάθεια του για την δημιουργία κράτους από του μηδενός και την εξασφάλιση βιώσιμων συνόρων, είχε να αντιπαλέψει με την πιο σκληρή αντιπολίτευση  από ανθρώπους  που τα κίνητρα τους ήταν, η απληστία, το πάθος για εξουσία και η ιδιοτέλεια, πάντοτε στο όνομα του αγνότερου πατριωτισμού.

Αντγος εα Ιωάννης Κρασσάς