Το διεθνές «ΖΑΤΡΙΚΙΟΝ*», η συμφωνία της ΓΙΑΛΤΑΣ και η ελληνική αριστερά

Του Λάμπρου Τζούμη** / Υποστρατήγου ε.α.

Πριν κανένα μήνα περίπου, είχε προκαλέσει αίσθηση η απόφαση του εθνικού θεάτρου να ανεβάσει παράσταση που στηρίζεται σε βιβλίο του Σάββα Ξηρού, αλλά και στα πρακτικά της δίκης της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν. Μετά τη ματαίωση των παραστάσεων, υπήρξε σωρεία διαμαρτυριών και κάλεσμα για συγκεντρώσεις συμπαράστασης έξω από το θέατρο από οπαδούς της αριστεράς και «συνοδοιπόρους», που μίλησαν για λογοκρισία και φασίζουσες συμπεριφορές. Το 1985 προβλήθηκε στην Ελλάδα η ταινία «ΕΛΕΝΗ» του Νίκου Γκατζογιάννη. Είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, περιγράφει...
την ιστορία και την εκτέλεση της μητέρας του συγγραφέα από λαϊκό δικαστήριο του «Δημοκρατικού» Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), επειδή προσπάθησε να σώσει τα παιδιά της από το παιδομάζωμα. Η ταινία πολεμήθηκε από μερίδα του τύπου, προβλήθηκε μόνο για λίγες ημέρες στην Ελλάδα αλλά λόγω «δημοκρατικών» απειλών, βομβιστικών επιθέσεων, ξυλοδαρμών και προπηλακισμών των θεατών από τους οργανωμένους οπαδούς του ΚΚΕ, τελικά η προβολή της σταμάτησε.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν ζούσε ο  Αντόνιο Γκράμσι, θα ήταν ευχαριστημένος, βλέποντας το όραμά του να έχει γίνει πραγματικότητα στην Ελλάδα του σήμερα. Ο Γκράμσι, μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ανέπτυξε και υπέδειξε τους μηχανισμούς, προκειμένου η εργατική τάξη και η αριστερά να αναλάβει την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία, σε αστικά καθεστώτα. Οι μηχανισμοί του κράτους, σύμφωνα με τη θεωρία του στο σύγχρονο καπιταλισμό για τον έλεγχο της ηγεμονίας είναι το σχολείο, ο τύπος, η εκκλησία, το συνεταιριστικό, οι συνδικαλιστικές ενώσεις και όλο το δίχτυ των ενώσεων και δραστηριοτήτων, κρατικών και ιδιωτικών. Η αριστερά στην Ελλάδα έχει επιτύχει από χρόνια τώρα αυτή την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία σε πολύ μεγάλο βαθμό με τον έλεγχο των μηχανισμών αυτών. Ανάμεσα σε όλα τα άλλα οφείλει κάποιος να της αναγνωρίσει και την ικανότητα συστηματικής παραχάραξης και αλλοίωσης της ιστορίας. Είναι εντυπωσιακή, η σχέση αμνησίας με την ιστορία που επιδεικνύουν οι οπαδοί της, κυρίως για την περίοδο του «εμφυλίου». Είναι και αυτός ένας όρος που επιβλήθηκε στο πλαίσιο της εθνικής συμφιλίωσης. Αρχικά με βάση ψήφισμα του ΟΗΕ, ο πόλεμος ονομάστηκε επισήμως «συμμοριτοπόλεμος». Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για να περιγράψει έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των στρατευμάτων της επίσημης κυβέρνησης μιας χώρας εναντίον ανταρτικών ομάδων. Η ονομασία αυτή διατηρήθηκε επί δεκαετίες και το 1989 τροποποιήθηκε επισήμως και καθιερώθηκε με Φ.Ε.Κ. η ονομασία «εμφύλιος». Η λέξη «συμμορίτες» άλλαξε με τον όρο ΔΣΕ, για να μην αισθάνονται ότι υποτιμούνται οι αγωνιστές της αριστεράς, αφού παρομοιάζονται οι ανταρτικές ομάδες ως ληστρικές συμμορίες και οι αντάρτες ως συμμορίτες.

Η αριστερά λοιπόν, βασιζόμενη στην ιδεολογική της ηγεμονία, έχει την ικανότητα να επιβάλλει αλλά ταυτόχρονα και να επιδεικνύει μια επίμονη άρνηση για την αλήθεια, η οποία συνδυάζεται με επιθετική εκτόξευση κατηγοριών εναντίον όσων διαφωνούν με όσα αυτή ισχυρίζεται. Οι οπαδοί της, θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμα τους να κρίνουν, να παραχαράσσουν την ιστορία, να υβρίζουν, αλλά ταυτόχρονα να θεωρούν φασισμό την κριτική απέναντί τους. Με τη συμπλήρωση λοιπόν αυτές τις μέρες 71 ετών από τη συμφωνία της Γιάλτας, θα ήταν σκόπιμο να γίνει μια ιστορική αναδρομή στην περίοδο εκείνη, με στοιχεία που προέρχονται από ηγετικές φυσιογνωμίες του ΚΚΕ και υπενθυμίζουν αλήθειες που η αριστερά αποκρύπτει. Σκοπός δεν είναι η αναβίωση «εμφυλίων» παθών, αλλά η συντήρηση της ιστορικής αλήθειας.

Από 4 έως 11 Φεβ 1945, οι τρεις νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούζβελτ, ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Ιωσήφ Στάλιν και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ, συνήλθαν στο παραθεριστικό κέντρο της Κριμαίας τη Γιάλτα και υπέγραψαν τη γνωστή σε όλους ομώνυμη συμφωνία. Με αυτή καθόρισαν ποια κράτη θα τεθούν κάτω από την  κηδεμονία τους και η Ελλάδα περιήλθε στη δυτική σφαίρα επιρροής. Λίγους μήνες πριν από τη συμφωνία της Γιάλτας είχε προηγηθεί η συμφωνία της Μόσχας, γνωστή και ως  συμφωνία των «ποσοστών» ή της «χαρτοπετσέτας». Ήταν μία συνάντηση στις  9 Οκτωβρίου 1944 στη Μόσχα, μεταξύ του Ιωσήφ Στάλιν και του Ουίνστον Τσώρτσιλ, η οποία κατέληξε σε συμφωνία σχετικά με τη διαίρεση της νοτιοανατολικής Ευρώπης σε σφαίρες επιρροής. Ο Τσώρτσιλ στην αυτοβιογραφία του σχετικά με τη συνάντηση αυτή, έγραψε : (Τόμος 6, σελ. 202-203) : «Ας τακτοποιήσουμε τις υποθέσεις μας στα Βαλκάνια… Έγραψα σε μια κόλλα χαρτί, Ρουμανία: Ρωσία 90% - άλλοι 10%, Ελλάς: Μεγάλη Βρετανία (Με τη συμφωνία των ΗΠΑ) 90%, άλλοι 10%, Γιουγκοσλαβία 50%…. Έσπρωξα το χαρτί μπρος στον Στάλιν. Επεκράτησε μια μικρή σιγή και κατόπιν πήρε ένα μπλε μολύβι, έκαμε στο χαρτί ένα χονδρό σήμα συμφωνίας, και κατόπιν το επέστρεψε. Το όλο θέμα τακτοποιήθηκε σε λιγότερο χρόνο από ό,τι χρειάζεται κανείς για να γράψει τα παραπάνω. Επεκράτησε κατόπιν μια μακριά σιγή. Το χαρτί με το μπλε σήμα έμενε στο κέντρο του τραπεζιού. Τελικώς είπα: Δεν θα βρουν λίγο κυνικό να φαινόμαστε ότι ρυθμίζουμε κατά τρόπο τόσο πρόχειρο αυτά τα προβλήματα, από τα οποία εξαρτάται η τύχη πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων; Ας το κάψουμε αυτό το χαρτί. Όχι, κρατήστε το, είπε ο Στάλιν».

Μια μέρα μετά τη συνθήκη της Γιάλτας στις 12 Φεβ. 1945, οι ηγέτες του ΚΚΕ Γιώργος Σιάντος, Ηλίας Τσιριμώκος, Δημήτρης Παρτσαλίδης και ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, υπογράφουν τη συμφωνία της Βάρκιζας. Το ΚΚΕ στις 15 Φεβ. 45, μέσω του Ριζοσπάστη δηλώνει: «Τη σύγκρουση των Άγγλων και των δυνάμεων του ΕΛΑΣ τη θεωρούμε ως ατυχή σύγκρουση που πέρασε και θα ξεχαστεί. Μα αν οι σύμμαχοι αποφάσισαν να διατηρήσουν αγγλικό στρατό, εμείς λέμε ότι αυτό είναι το συμφέρον και της Ελλάδας.» Παράλληλα κατά παράβαση της συμφωνίας της Βάρκιζας και ενώ το αίμα ακόμα ήταν νωπό στους δρόμους της Αθήνας από τα Δεκεμβριανά, ο περισσότερος και καλύτερος οπλισμός του ΕΛΑΣ στέλνεται  στο Μπούλκες, μαζί με τα πλέον μαχητικά και αφοσιωμένα στελέχη του ΚΚΕ. Γιατί λοιπόν αφού ο κόσμος είχε ήδη μοιρασθεί από τη Συμφωνία της Μόσχας το 1944 και της Γιάλτας το 1945 οδηγηθήκαμε στα Δεκεμβριανά και στον «εμφύλιο»; Γιατί οι ηγέτες του ΚΚΕ υπέγραψαν τη συμφωνία της Βάρκιζας, ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν για μελλοντικές επιχειρήσεις; Η επίσημη άποψη του ΚΚΕ είναι πως τον «εμφύλιο» επέβαλλαν οι Άγγλοι συνεπικουρούμενοι από τη Δεξιά και ο ελληνικός λαός υπερήφανα αντιστάθηκε στο βρετανικό ιμπεριαλισμό. Τα ερωτήματα όμως που γεννούνται είναι πολλά. Γιατί να επιδιώξουν κάτι τέτοιο οι Άγγλοι και τι θα κέρδιζαν, αφού η Ελλάδα είχε ήδη εκχωρηθεί υπό την επιρροή τους; Γιατί σε όλη τη διάρκεια του Δεκ. 1944 και ενώ υποτίθεται ότι έγινε μια ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση από την Αγγλία σε βάρος του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού, οι Σοβιετικοί δεν έβγαλαν λέξη και δεν έκαναν καμία διαμαρτυρία; Η μοναδική εξήγηση που υπάρχει για την τραγική κατάληξη που οδηγηθήκαμε και το αιματοκύλισμα του «εμφυλίου», είναι η εξής: Αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Μόσχας τη δεδομένη χρονική στιγμή και οι Σοβιετικοί είτε δεν ενημέρωσαν τους ηγέτες του ΚΚΕ ή αυτοί έχοντας ενστερνιστεί απόλυτα την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, εφάρμοσαν τις εντολές της Μόσχας. Οι ηγέτες της αριστεράς ποτέ δεν προσπάθησαν να κρύψουν την εξάρτησή τους από τη Μόσχα και ποτέ δεν ξέχασαν ότι ήταν διορισμένοι από την Κομμουνιστική Διεθνή (Κ.Δ.). Γι΄ αυτό είχαν ιερή υποχρέωση να εφαρμόσουν πιστά της αποφάσεις και τις εντολές της. Σύμφωνα με το Β΄ Συνέδριο της Κ.Δ. στη Μόσχα το 1919 : «Όλες οι αποφάσεις των Συνεδρίων της ΚΔ είναι υποχρεωτικές για όλα τα κόμματα που ανήκουν σ΄ αυτή». Ο Ζαχαριάδης μια από τις πιο αμφιλεγόμενες μορφές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας της αριστεράς και κεντρικό πρόσωπο στη διάρκεια του «εμφυλίου» στην Ελλάδα, διορίστηκε στην ηγεσία του ΚΚΕ από τον Μπέρια τον αρχηγό των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών επί Στάλιν, όπως αποκάλυψε ο Μάρκος Βαφειάδης. Ο Ζαχαριάδης στην 7^η ολομέλεια του ΚΚΕ το 1950 δήλωσε: «Για μας οι υποδείξεις του Μπολσεβικικού Κομμουνιστικού Κόμματος είναι νόμος».

Η άφιξη της σοβιετικής αποστολής στα βουνά της Ελλάδας τον Ιούλιο του 1944, έδινε τη δυνατότητα να υπάρχει άμεση και συνεχής επαφή ανάμεσα στην ηγεσία του ΚΚΕ και τη Μόσχας. Στις αρχές Απρ. 1949 ο Ζαχαριάδης καλείται στη Μόσχα και ενώ ανακοινώνει με την επιστροφή του στα μέλη του ΚΚΕ την απόφαση του Στάλιν για «αναδίπλωση», όπως το περιγράφει ο κομμουνιστής Γιώργος Γούσιας στο βιβλίο του : «Οι αιτίες για τις ήττες, τη διάσπαση του ΚΚΕ και της ελληνικής αριστεράς», στις 4 Μαΐου ξαφνικά νέα εντολή δίνεται μέσω ασυρμάτου από τη Μόσχα «Συνεχίστε». Το να ομολογεί κάποιος ότι για το σταμάτημα ή τη συνέχιση του «εμφυλίου» αποφάσιζε ο Στάλιν, μόνο τιμητικό δεν είναι για την ηγεσία της ελληνικής αριστεράς. Όλες οι αποφάσεις που ελήφθησαν κατά τη διάρκεια της ταραγμένης αυτής περιόδου, υπήρξαν αποτέλεσμα σοβιετικών εντολών και υποδείξεων. Οι ηγέτες του ΚΚΕ πιστοί στην αρχή του παγκόσμιου προλεταριάτου, έσπευσαν να εκτελέσουν την ειδική αυτή αποστολή με υπερηφάνεια για την τιμή που τους έλαχε. Γι΄ αυτό και ο πατερούλης Στάλιν άνοιξε την αγκαλιά του στους αντάρτες του ΔΣΕ, μετά την ήττα που υπέστησαν και ο Ζαχαριάδης αρκέστηκε να δηλώσει, όπως ταιριάζει σε ιδεολόγους κομμουνιστές : «Εκπληρώσαμε το διεθνιστικό μας χρέος…» Ο «εμφύλιος» ξέσπασε γιατί αυτό εξυπηρετούσε τη Σοβιετική Ένωση. Ήταν μέσα στα σχέδια του Στάλιν και η ελληνική αριστερά αποτέλεσε το όργανο για την υλοποίηση των σχεδίων αυτών. Οι ηγέτες του ΚΚΕ δεν υπακούουν απλά αλλά προχωρούν ένα βήμα παραπάνω, πιστοί στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, φτάνοντας στα όρια της «εθνικής μειοδοσίας». Προσπαθώντας να πυκνώσουν τις τάξεις του ΔΣΕ με Σλαβομακεδόνες σε μια κρίσιμη φάση του αγώνα το 1949 φέρνουν στην επιφάνεια το «Μακεδονικό». Στην 5^η ολομέλεια διακηρύσσουν : «Ο Μακεδονικός λαός θα βρει πλήρη εθνική αποκατάσταση του έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει». Σύμφωνα με τον Λένιν ο προλεταριακός διεθνισμός, απαιτεί μεταξύ άλλων «την υποταγή των συμφερόντων της προλεταριακής πάλης σε μια χώρα, στα συμφέροντα της πάλης αυτής σε όλο τον κόσμο».

Ποιος ήταν ο λόγος και τι εξυπηρετούσε τους Σοβιετικούς ο «εμφύλιος» πόλεμος στην Ελλάδα; Τις πρώτες απαντήσεις τις δίνουν τα ίδια τα στελέχη του ΚΚΕ την περίοδο εκείνη. Ο Δημήτρης Βλαντάς  ηγετικό μέλος του ΚΚΕ  και του ΔΣΕ, στο βιβλίο του «Εμφύλιος πόλεμος», σελ. 100, γράφει: «Μας επιβλήθηκε (ο ανταρτοπόλεμος) από την τότε ρωσική ηγεσία, γιατί αυτή δεν ήθελε να νικήσουμε αλλά να χρησιμοποιηθεί ένας σποραδικός ανταρτοπόλεμος στην Ελλάδα προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών ρωσικών κρατικών συμφερόντων». Ο Βασίλης Μπαρτζώτας βασικός συνεργάτης και υποστηρικτής του Νίκου Ζαχαριάδη, στο βιβλίο του «Ο Αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», στη σελ. 126 γράφει ότι ο Γκεόργκι Δημητρώφ, από τα ηγετικά στελέχη του διεθνούς κομμουνιστικού κόμματος με παγκόσμια φήμη, για τον οποίο γράφτηκε το γνωστό αντάρτικο τραγούδι «Μαύρα κοράκια», στο 6^ο συνέδριο του Βουλγαρικού Κ.Κ. δήλωσε : «Δεν ξέρετε σεις οι Έλληνες κομμουνιστές, ότι παλεύοντας με το όπλο στο χέρι την κυβέρνηση της Αθήνας και τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τι πολύτιμες υπηρεσίες προσφέρετε αντικειμενικά στις γειτονικές σας Λαϊκές Δημοκρατίες, ποια είναι η διεθνής σημασία της πάλης σας». Τέλος ο Κώστας Φιλίνης ιστορικό ηγετικό στέλεχος της αριστεράς, έγραψε: «Για το Δεκέμβρη και τον εμφύλιο ευθύνονται όλοι αδιακρίτως. Φταίει το ΚΚΕ και η ηγεσία του. Φταίει και το διεθνές κίνημα που έσπρωχνε προς τέτοια κατεύθυνση, όχι βέβαια για την κατάληψη της εξουσίας αλλά για να υπάρχει ο αντιπερισπασμός, για να είναι ελεύθερα τα χέρια για άλλη πολιτική στις ανατολικές χώρες».

Ο «εμφύλιος» λοιπόν και το αδελφικό αίμα που χυνόταν στην Ελλάδα, πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες σύμφωνα με τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, στις Λαϊκές Δημοκρατίες και κατ΄ επέκταση στους Σοβιετικούς. Σε τι ακριβώς τους εξυπηρετούσε; Τα γεγονότα του Δεκ. ΄44, υποχρέωναν τις Βρετανικές Μεραρχίες να εγκλωβιστούν και να απασχολούνται με το ελληνικό ζήτημα, ενώ επέτρεπαν  στις Σοβιετικές δυνάμεις να προελαύνουν προς το Βερολίνο. Οι Σοβιετικοί προκειμένου να «δηλώσουν» στους Άγγλους ότι ο Δεκέμβρης έληξε και το μοίρασμα της Μόσχας ισχύει, υπέδειξαν στην ηγεσία του ΚΚΕ την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, η οποία δεν είναι τυχαίο ότι  συνέπεσε με τη συμφωνία της Γιάλτας. Η δίνη του «εμφυλίου» στην Ελλάδα έδωσε τη δυνατότητα στη Σοβιετική Ένωση να ενεργήσει απερίσπαστη στην εγκαθίδρυση της «δικτατορίας του προλεταριάτου», στις χώρες της Βαλκανικής και της Κεντρικής Ευρώπης. Παρείχε επίσης στη Μόσχα ένα σημαντικό προπαγανδιστικό όπλο για να καταγγείλει το βρετανικό και αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος προσπαθούσε να καθυποτάξει τα λαϊκά κινήματα και να  της δώσει το άλλοθι που χρειαζόταν για να εγκαθιδρύσει τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπως ισχυριζόταν. Αφού οι Βρετανοί επεμβαίνουν σε μια χώρα για να επιβάλλουν το καθεστώς που επιθυμούν, αυτό έδινε το δικαίωμα στους Σοβιετικούς να κάνουν το ίδιο. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που γινόταν ήταν η μετατροπή των χωρών αυτών σε δορυφόρους της Μόσχας και η επικράτηση της Σοβιετικής νομενκλατούρας.

Οι ισχυροί ηγέτες του κόσμου στη συμφωνία της Γιάλτας, από το Φεβ. 1945 είχαν ήδη παίξει στο διεθνές «ζατρίκιον» την τύχη της Ελλάδας και η Σοβιετική Ένωση χρησιμοποίησε αυτή για πιόνι. Για τους λόγους αυτούς δυστυχώς οι ηγέτες της ελληνικής αριστεράς, αποτέλεσαν το όργανο για την ικανοποίηση των στόχων και των τυχοδιωκτικών σχεδίων της Σοβιετικής Ένωσης. Η αριστερά για 71 χρόνια τώρα δεν τόλμησε να ψελλίσει τη γλώσσα της ιστορικής αλήθειας, αλλά συστηματικά πλαστογραφεί αυτή, βασιζόμενη στην ιδεολογική ηγεμονία της. 

Του Λάμπρου Τζούμη** / Υποστρατήγου ε.α.

* Ζατρίκιον : Αρχαιολογικό εύρημα Μινωικής εποχής από την Κνωσό, το σημερινό σκάκι. Εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, ενώ αντίγραφο του φιλοξενείται και στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης στη Νέα Υόρκη.

** Οι θέσεις που εκφράζονται στο κείμενο είναι απολύτως προσωπικές.

*** Τα αποσπάσματα της βιβλιογραφίας που χρησιμοποιήθηκαν περιέχονται στα βιβλία των στελεχών της αριστεράς που αναφέρθηκαν στο κείμενο και συγκεντρωτικά στο βιβλίο «Ευτυχώς Ηττηθήκαμε Σύντροφοι» του Φιλάρετου Λαζαρίδη. Ο εν λόγω συγγραφέας υπήρξε οργανωμένο στέλεχος του ΚΚΕ. Συνελήφθη το 1951 και καταδικάσθηκε σε θάνατο για κατασκοπεία (υπόθεση ασυρμάτων) μαζί με το Νίκο Μπελογιάννη και 29 ακόμα κατηγορούμενους. Γλίτωσε το θάνατο λόγω του νεαρού της ηλικίας του (23 ετών) αλλά και χάρη στο γεγονός ότι ο πατέρας του μέλος του ΚΚΕ, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς. Παρέμεινε στη φυλακή 15 χρόνια και αποφυλακίστηκε το 1966.