Μαρία Μπακοπούλου
Θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας με τον ίδιο στο ρόλο του πρωταγωνιστή, σαν ένα ήρωα, που όλο φτάνει κοντά στο στόχο του και όλο τελικά αυτός απομακρύνεται, αφήνοντας τον μετέωρο για το επόμενο βήμα. Όμως η ιστορία του απόστρατου επισμηναγού Γιάννη Κουτρέλη, του μοναδικού επιζώντα από τη νύχτα των Ιμίων, 20 χρόνια πριν, είναι από αυτές που γράφει η ίδια η ζωή με αριστοτεχνικό τρόπο και καταδεικνύει όχι μόνο την απεριόριστη γκάμα της, αλλά και την αδιαφορία της ελληνικής κοινωνίας σε ανθρώπους που βγήκαν μπροστά για την πατρίδα και τελικά επέζησαν.
Θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας με τον ίδιο στο ρόλο του πρωταγωνιστή, σαν ένα ήρωα, που όλο φτάνει κοντά στο στόχο του και όλο τελικά αυτός απομακρύνεται, αφήνοντας τον μετέωρο για το επόμενο βήμα. Όμως η ιστορία του απόστρατου επισμηναγού Γιάννη Κουτρέλη, του μοναδικού επιζώντα από τη νύχτα των Ιμίων, 20 χρόνια πριν, είναι από αυτές που γράφει η ίδια η ζωή με αριστοτεχνικό τρόπο και καταδεικνύει όχι μόνο την απεριόριστη γκάμα της, αλλά και την αδιαφορία της ελληνικής κοινωνίας σε ανθρώπους που βγήκαν μπροστά για την πατρίδα και τελικά επέζησαν.
Με αφορμή, δε, το πρόσφατο τραγικό γεγονός της πτώσης του ελικοπτέρου στη βραχονησίδα της Κινάρου και τον άδικο θάνατο των τριών αξιωματικών έρχεται στο φως η παγωμένη, όπως αποδεικνύεται, στάση της πολιτείας σε ανθρώπους που δόξασαν την Ελλάδα και τελικά επέζησαν, διεκδικώντας όχι τιμές ήρωα, όπως ίσως θα έπρεπε, αλλά απλά μια σύνταξη για να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς.
Μετά από τον τραυματισμό του την νύχτα των Ιμίων, κάτι το.......... οποίο αποσιωπήθηκε, προσπαθεί εδώ και 15 χρόνια να βγάλει την σύνταξη που του αντιστοιχεί, η οποία θα μπορεί να φροντίσει τα προβλήματα υγείας που “κουβαλά” από τότε, αλλά ακόμα η πολιτεία δεν έχει φροντίσει γιαυτό.
“Μου ασκήθηκαν αφόρητες πιέσεις, θα βόλευε να ήμουν νεκρός” λέει ο ίδιος στο newpost και ξετυλίγει το κουβάρι μιας υπόθεσης “καθημερινής ελληνικής τρέλας” που διαρκεί τα τελευταία είκοσι χρόνια.
«Την περίοδο λίγο πριν την νύχτα των Ιμίων υπηρετούσα σε νησί του Ανατολικού Αιγαίου το οποίο διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο στην αποκάλυψη ιχνών εχθρικών αεροσκαφών τα οποία εισέρχονται στον εθνικό εναέριο χώρο. Πέραν αυτού παρέχεται η δυνατότητα ηλεκτρονικών ενεργειών σε πλοία που εκτελούν διελεύσεις από βορρά προς νότο.
Στις 10 Ιανουαρίου φαινόταν καθαρά ότι το επεισόδιο στην βραχονησίδα Ίμια που ξεκίνησε στις 29 Δεκεμβρίου θα έπαιρνε μεγαλύτερες διαστάσεις καθόσον η Τουρκία αμφισβητούσε το δικαίωμα κυριαρχίας της Ελλάδας επάνω σε αυτήν.
Για τον λόγο αυτό στο Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας έγινε σύσκεψη στην οποία συμμετείχα και στην οποία αποφασίσθηκαν μέτρα και τρόποι αντιμετώπισης των Τουρκικών προκλητικών ενεργειών.
Ακολούθως επέστρεψα στην Μονάδα μου προκειμένου εφαρμόσω όλα αυτά που αποφασίσθηκαν. Την συγκεκριμένη μέρα του τραυματισμού μου, στις 30 Ιανουαρίου 1996, η ετοιμότητα για την από αέρος αποτροπή προσβολής της νήσου ήταν σε μέγιστο βαθμό. Οι εντολές που είχαμε από τον ίδιο τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ ήταν ξεκάθαρες: Έστω και ένας να μείνει εδώ πάνω οι κεραίες πρέπει να γυρνάνε. Αυτό μας είχε τονίσει ο ναύαρχος Λυμπέρης όταν ήρθε επάνω στο βουνό λίγες μέρες πριν την μοιραία νύχτα της 30 Ιανουαρίου.
Η απώλεια ελέγχου ζωτικής περιοχής στο Αιγαίο αποτελούσε σοβαρό πλεονέκτημα στην οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια της Τουρκίας και αυτό το γνωρίζαμε όλοι μας. Γνωρίζαμε επίσης ότι σε μικρή απόσταση από εμάς βρισκόταν τουρκικό πολεμικό σκάφος το οποίο θα επιχειρούσε κατά των θέσεων μας με τακτικά και ηλεκτρονικά μέσα. Γνωρίζαμε επίσης ότι στην Ίμβρο βρισκόταν άλλο τουρκικό πολεμικό σκάφος το οποίο θα επιχειρούσε και αυτό εναντίον μας. Όπως γνωρίζαμε ότι η τουρκική αεροπορία με στόχο την αχρήστευση των συστημάτων που διαθέταμε πάνω στο νησί είχε διατάξει αεροσκάφη της από τα ενδότερα να μετακινηθούν σε θέσεις ακριβώς απέναντι μας. Είχαμε λοιπόν απέναντί μας τουλάχιστον 20 αεροσκάφη και δύο πλοία τα οποία θα επιχειρούσαν επιθέσεις κατά των θέσεων μας. Οι θέσεις μας, οι ενέργειες μας και η αντίδραση μας είχαν προετοιμασθεί με τέτοιο τρόπο που η οποιαδήποτε εχθρική κίνηση εναντίον ελληνικών στόχων θα αποκαλυπτόταν και θα αναχαιτιζόταν αμέσως. Κάθε ενέργεια από αέρα κατά των δικών μας θέσεων θα αποτελούσε για την Τουρκία δυσάρεστη έκπληξη.
Ταυτόχρονα λόγω των συστημάτων ηλεκτρονικών εφαρμογών που διαθέταμε γνωρίζαμε πολλά περισσότερα από όσα νόμιζαν. Από τις μεσημβρινές ώρες της 30ης Ιανουαρίου, λόγω της κατάστασης στην περιοχή των Ιμίων, υπήρχε μέγιστη πολεμική ετοιμότητα, πράγμα που συνετέλεσε στη διακοπή της εκτελούμενης άσκησης ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ 1996 και είχαμε μεταπέσει σε στάδιο πραγματικής φάσης.
Και όντως, από εμπρός μας πέρασε η φρεγάτα ΤRΑΚΥΑ F- 254 η οποία παραβιάζοντας τα ελληνικά χωρικά ύδατα κατευθύνθηκε στα Ίμια. Την είχαμε αποκαλύψει και την είχαμε στοχοποιήσει. Με την δύση του ηλίου το ενδεχόμενο κίνησης τουρκικών μέσων έγινε ακόμη μεγαλύτερο. Στις 23:00 περίπου η ενεργοποίηση της αντιαεροπορικής άμυνας του νησιού δόθηκε ως εντολή σε εμάς καθόσον από στιγμή σε στιγμή αναμέναμε εχθρική προσβολή κατά των δυνάμεων που επιχειρούσαν πάνω στο νησί.
Στο σημείο αυτό θέλω να σας πω ότι όλα αυτά συνέβαιναν μέσα σε δυσμενείς καιρικές συνθήκες καθόσον στην περιοχή επικρατούσαν καταιγίδες που γίνονταν όλο και πιο σφοδρές. Ως όφειλα, έδωσα τις ανάλογες εντολές ενεργοποίησης αυτών που προβλεπόταν και αφορούσαν την άμυνα από αέρος καθώς και την αντιμετώπιση κάθε πιθανής προσβολής από θαλάσσης.
Κατά την διάρκεια της νύχτας η επίθεση των εχθρικών δυνάμεων εκδηλώθηκε με ηλεκτρονικά μέσα κατά των οποίων εκτελούσαμε αντίμετρα. Γινόταν πλέον φανερό ότι την έναρξη ηλεκτρονικών επιθέσεων θα ακολουθήσει τακτική ενέργεια κατά των θέσεων μας. Σύμφωνα με το από 7 Νοεμβρίου 2003 επίσημο πόρισμα που εκδόθηκε τραυματίσθηκα στην προσπάθεια αποκάλυψης αντιαεροπορικού όπλου. Ο τραυματισμός ήταν πάντα σύμφωνα με το πόρισμα «…κατά τη διάρκεια εκτέλεσης διατεταγμένης υπηρεσίας και εξ αιτίας αυτής κατά το χρονικό διάστημα που η χώρα βρισκόταν σε ύψιστο βαθμό ετοιμότητας λόγω του άμεσου και επικειμένου κινδύνου σύγκρουσης με την Τουρκία».
Και το πόρισμα συνέχιζε: «Παρόλο που οι διαταγές που είχε λάβει ο Σμηναγός Κουτρέλης Ι. δεν ήταν προς την αποκάλυψη του αντιαεροπορικού όπλου αυτός επιδεικνύοντας ζήλο, αυταπάρνηση και αίσθημα ευθύνης πέραν του καλώς εννοούμενου καθήκοντος και καθώς σε κρίσιμες στιγμές όπως η συγκεκριμένη η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Πατρίδας έναντι οιουδήποτε επιβουλεύεται την εθνική ανεξαρτησία είναι επιβεβλημένη από τον ρόλο και την θέση που του έχει ανατεθεί τότε, ο Σμηναγός Κουτρέλης Ι. τραυματίσθηκε, ενώ εκτελούσε υπηρεσία που του είχε επιβληθεί από την Μονάδα και τη Πατρίδα του εν γένει».
“Οι προσωπικές ενασχολήσεις για την υγεία μου βρισκόταν σε δεύτερη μοίρα”
Οι αφηγήσεις του κ. Κουτρέλη για τον τραυματισμό του είναι καταιγιστικές: «Κατά την στιγμή του τραυματισμού και στην θέση που αυτός συνέβη ήταν αδύνατη ιατρική εκτίμηση της ζημιάς που προκλήθηκε σε μένα. Την ώρα εκείνη άλλωστε πρώτιστο μέλημα ήταν το φρόνιμα των ανδρών που βρισκόταν με το δάχτυλο στην σκανδάλη και η επιτυχής άμυνα του νησιού. Οι προσωπικές ενασχολήσεις περί της υγείας μου βρισκόταν σε δεύτερη μοίρα. Η ανακοίνωση ότι ένας εκ των επικεφαλής αξιωματικών τραυματίσθηκε δεν θα αποτελούσε καλό παράγοντα για την ψυχολογία των υπολοίπων και αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Έπρεπε λοιπόν να μείνω στην θέση μου πάνω στο βουνό με κάθε θυσία και με κάθε κόστος. Άλλωστε όταν έφυγα από το σπίτι μου για την αποστολή είχα φιλήσει την γυναίκα μου και τα παιδιά μου και γνώριζα και εγώ και η γυναίκα μου για το που πήγαινα και τι μπορεί να συνέβαινε. Είχαμε όλοι αποδεχθεί στην οικογένεια την φύση της εργασίας που εκτελούσα».
“Οι οικογένειες των στρατιωτικών έχουν την ιδέα ότι μπορεί να μην γυρίσουμε σπίτι όρθιοι”
«Νομίζω ότι οι οικογένειες των στρατιωτικών έχουν όλες ενστερνισθεί την ιδέα ότι κάποια μέρα μπορεί να μην γυρίσουμε σπίτι όρθιοι. Πάνω στο βουνό παρέμεινα 4 μέρες αντιμετωπίζοντας σοβαρές ενοχλήσεις στον αυχένα και στο κεφάλι που συνοδευόταν με τάσεις προς εμετό και απώλεια στήριξης. Οι πόνοι ήταν δυνατοί και στην γύρω περιοχή δεν υπήρχε ιατρός από τον οποίο να ζητούσα συμβουλή. Την τέταρτη μέρα μετά τα γεγονότα και την χαλάρωση λίγο της κατάστασης ανέβηκαν στο βουνό δύο άτομα από το τοπικό υγειονομικό κέντρο και μου χορήγησαν αναλγητικά και συμβουλές. Τα πράγματα έγιναν λίγο καλύτερα τώρα πλέον γιατί κάθε που δεν ένοιωθα καλά έκανα μία παυσίπονη ένεση.
Η λέξη ήρωας είναι μεγάλη. Αυτά τα αποφασίζει η ιστορία. Τι έγινε όμως με το αποδεικτικό, το όπλο που χτύπησε τον κ. Κουτρέλη; “Το όπλο που με κτύπησε κινήθηκε για λόγους που συμφωνήθηκε ποτέ να μην αποτυπωθούν σε κείμενο προκειμένου να διασφαλισθούν κρίσιμα σημεία της νύχτας εκείνης. Αυτό στην συνέχεια αποτέλεσε σκαλοπάτι πάνω στο οποίο πάτησαν όλοι αυτοί, που χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα από επιχειρήσεις και πολεμικές ενέργειες, επιχείρησαν να υποβαθμίσουν τον παράγοντα τουρκικές εχθρικές ενέργειες και να οδηγήσουν την υπόθεση σε μονοπάτια γραφειοκρατικά και άσχετα. Λυπάμαι για όλους αυτούς”.
Μου ζητούσαν να σωπάσω
Ο ίδιος μιλά για πιέσεις που δέχτηκε ακόμα και να αποσιωπήσει το γεγονός: “Όταν όμως η μοίρα τα φέρει έτσι και δεν είσαι νεκρός αλλά τραυματίας και μπορείς να απαντάς σε όλα αυτά, τότε όλοι αυτοί ενοχλούνται και σου ζητούν να σωπάσεις. Και από μένα ζήτησαν πολλές φορές να σωπάσω. Πολλές φορές το έκανα ιδιαίτερα όταν θεώρησα ότι δεν συμφέρει την πατρίδα. Τις φορές μέσα στην μακρόχρονη αυτή προσπάθεια μου να αποδείξω ότι τα γεγονότα συνέβησαν έτσι όπως συνέβησαν και όχι όπως αυτοί θέλουν να φαντάζονται ότι συνέβησαν κατάλαβα ότι βόλευε να είσαι νεκρός για να μπορούν όλα να λήξουν με την διατύπωση «ανθρώπινο λάθος» .
Για ένα περίεργο λόγο όταν πάντα φτάναμε στο σημείο να πούμε ή να αποτυπώσουμε στο χαρτί της πιθανούς λόγους της ανεξέλεγκτης κίνησης του όπλου που επέφερε τον τραυματισμό μου κανείς δεν ήθελε της λόγους της να συμπεριληφθούν οι επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας.
«Με κάλεσαν στρατηγοί και υπουργοί. Στην αρχή σου χτυπάνε την πλάτη».
«Στα γραφεία τους με κάλεσαν πολλοί. Στρατηγοί, πολιτικοί, υπουργοί. Το σκηνικό πλέον γνώριμο. Στην αρχή σου χτυπάνε την πλάτη. Σε αποκαλούν ήρωα. Εκφράζουν τον θαυμασμό τους. Μετά ζητούν να μάθουν. Ρωτούν πράγματα που πιθανά σε σένα να φέρνουν θύμησες που πονάνε. Αυτό δεν τους ενδιαφέρει. Η περιέργεια τους ξεπερνά τα όρια. Κανείς δεν νοιάζεται για το πώς η οικογένεια σου έζησε τις ώρες εκείνες αλλά και μετά. Κανείς ποτέ δεν ρώτησε πως είναι η ψυχολογία ενός παιδιού που από μικρό άκουγε τους άλλους να λένε στον πατέρα του. Σου λένε πως ‘’γλίτωσες’’. Πως ήσουν τυχερός».
Πήγαν δύο φορές να με βγάλουν και τρελό
Η πορεία για την δικαίωση δεν ήταν εύκολη. ‘Οπως τονίζει ο κ. Κουτρέλης του ασκήθηκαν πιέσεις διαφόρων ειδών. Από τις πιο απαλές μέχρι και πολύ βαριές. Σύμφωνα με τον ίδιο, «Πιέσεις του τύπου: “Το κράτος είναι δυνατό μην τα βάζεις μαζί του” και “Τι τα θες τώρα κάτσε στα αυγά σου” ήταν καθημερινές. Υπήρξαν όμως και σοβαρότερες όπως απειλές για μετάθεση μακριά από την οικογένεια, απαγόρευση να επισκέπτομαι άλλα νοσοκομείο πλην του 251 ΓΝΑ, απειλές για αποστρατεία, ενώ υπήρξαν όμως και δύο γεγονότα που δεν τα περίμενα: Παραπέμφθηκα δύο φορές για ψυχιατρική εκτίμηση. Δηλαδή επιχείρησαν να με βγάλουν τρελό. Ευτυχώς επικράτησε η λογική στους γιατρούς. Και το σοβαρότερο ήταν όταν απειλήθηκα ότι το κράτος είναι τόσο δυνατό που μπορεί να με τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί και να κατηγορηθώ ότι εκείνη την νύχτα αυτοτραυματίσθηκα για να μην πολεμήσω. Πως κρατήθηκα και δεν έκανα φόνο εκείνη την στιγμή ακόμη απορώ”.
Ο κ. Κουτρέλης αποκαλύπτει ότι είναι χαρακτηρισμένος “συνταξιούχος με πολεμικές διατάξεις” και μάλιστα σε ελληνικό έδαφος. ‘Ομως παρόλαυτα, η πολιτεία κάνει... χρόνια να του αναγνωρίσει όσα συνεπάγονται από αυτόν τον χαρακτηρισμό. «Κατ αρχάς δεν δηλώνω εγώ επιζών από πολεμικές επιχειρήσεις. Η ίδια η πολιτεία το δηλώνει. Μετά την λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου η Ελλάδα είναι συνεχώς σε κατάσταση ειρήνης. Μακάρι έτσι να είμαστε πάντα. Όσες φορές ο ελληνικός στρατός χρειάσθηκε να διεξαγάγει πολεμικές επιχειρήσεις αυτές ήταν εκτός ελληνικής επικράτειας.
Δεν τόλμησε όμως να πει σε ποιόν πόλεμο και εναντίον ποιου εχθρού πολέμησα. Έτσι η σύνταξη μου είναι ταυτόσημη με αυτών που πολέμησαν στην Αλβανία το 1940-41».
Η Κορέα, η Κύπρος, η Βοσνία ήταν έξω από την ελληνική επικράτεια. Ακόμα και η Κύπρος ήταν ένα άλλο κράτος. Η μόνη φορά που ο ελληνικός στρατός κλήθηκε να υπερασπιστεί έδαφος που το είχαν ήδη καταλάβει εχθρικά στρατεύματα ήταν την νύχτα των Ιμίων. Στην μόνη και μοναδική αυτή φορά που ο ελληνικός στρατός διεξήγαγε πολεμικές επιχειρήσεις πάνω σε ελληνικό έδαφος είχαμε τρεις νεκρούς. Ελάχιστοι γνωρίζουν για τον ένα τραυματία. Δεν δηλώνω εγώ λοιπόν επιζών, είμαι επιζών. Επειδή όμως η πολιτεία ποτέ δεν τόλμησε να πει την αλήθεια. Μου έδωσε σύνταξη με πολεμικές διατάξεις.
Χωρίς τέλος ο γολγοθάς για την σύνταξη με πολεμικές διατάξεις.
“Χαρακτήρισαν τον τραυματισμό μου... τροχαίο”
Ο κ. Κουτρέλης μας αναφέρει το χρονικό της περιπέτειάς του προκειμένου να του χορηγηθεί σύνταξη, ανάλογη με αυτό που πέρασε την μοιραία νύχτα των Ιμίων. «Μετά τον τραυματισμό και επί 2 περίπου χρόνια δεν ασχολήθηκα με την συνταξιοδότηση μου. Δεν με ενδιέφερε γιατί νόμιζα ότι ήμουν καλυμμένος. Η υγεία μου όμως όσο περνούσε ο χρόνος συνεχώς παρουσίαζε νέα προβλήματα. Ενώ στην αρχή γινόταν συντηρητική αγωγή στην συνέχεια άρχισαν να γίνονται κουβέντες για χειρουργεία και αυτό με έκανε να ανησυχήσω.
Τότε διαπίστωσα ότι για τον τραυματισμό μου δεν έγινε καμία απολύτως έρευνα. Δεν καταγράφηκε απολύτως πουθενά. Η εισαγωγή μου στο νοσοκομείο έγινε ως αναφερόμενο τροχαίο. Από τότε το 1999 ξεκίνησε η προσπάθεια μου να αποδείξω την αλήθεια. Σε ένα από τα πολλά ιατρικά συμβούλια που έγιναν για δουν τον τρόπο που θα αντιμετωπιζόταν η κατάσταση μου ρώτησα τον διευθυντή του νοσοκομείου: “Πείτε μου αν όλα αυτά που λέτε ότι έχω συνέβησαν σε τροχαίο ποιο είναι αυτό το τροχαίο και ποιο αστυνομικό τμήμα επιλήφθηκε του τροχαίου”. Και αυτός με διόρθωσε: “Όχι «τροχαίο» νεαρέ μου «αναφερόμενο τροχαίο» δηλαδή εσύ ήρθες και μας είπες ότι είχες τροχαίο εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτε. Τότε κατάλαβα ότι μόνος δρόμος ήταν τα χαρτιά”.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ
23-10-2001 / Ζήτησα την διενέργεια ΕΔΕ
22-11-2001 / Διατάζεται ΕΔΕ
27-03-2002 / Εκδίδεται πόρισμα. Προέκυψε ότι ‘’απλώς τραυματίσθηκα’’. Ούτε που ούτε πως. Ζητώ επανάληψη της διαδικασία και τονίζω ότι θα κινηθώ νομικά.
02-09-2002 / Εκδίδεται νέο πόρισμα που λέει ότι δεν στοιχειοθετούνται ενδείξεις για το που και πως. Ζητώ νέα έρευνα
30-05-2003 / Διατάσσεται νέα έρευνα. Παρατηρείται λοιπόν ότι ενώ δεν επιθυμεί κανείς να πει τι συνέβη εν τούτοις διατάζονται έρευνες ελπίζοντας όλοι ότι θα το πει κάποιος άλλος.
02-04-2004 / Κρίνομαι πλέον ανίκανος για εργασία με ποσοστό 52%. Τίθεται θέμα επιβίωσης πλέον της οικογενείας μου. Ζητώ νέα υγειονομική εξέταση και αντιλαμβάνομαι ότι οι ιατροί δέχονται πιέσεις από ανθρώπους που είναι έξω από την ιατρική προκειμένου να μην υπάρχει ακριβής αποτύπωση της κατάστασης.
23-09-2004 / Κρίνομαι ανίκανος με ποσοστό 68%. Αποφασίζεται η αποστρατεία μου και όλος ο φάκελος διαβιβάζεται στο υπουργείο οικονομιών για να μου εκδοθεί σύνταξη.
12-05-2005 / Εκδίδεται σύνταξη με ανικανότητα μη οφειλόμενη στην υπηρεσία. Δεν έγινε τίποτε. Την ανικανότητα την κουβάλησα από την μάνα μου. Δεν δέχομαι την σύνταξη και υποβάλω ένσταση. Στο μεταξύ καλούμαι σε διάφορα γραφεία και δέχομαι αφόρητες πιέσεις.
16-10-2006 / Νέα συνταξιοδοτική πράξη και αυτή την φορά με ανικανότητα οφειλόμενη στην υπηρεσία με ποσοστό ανικανότητας 70%. Η σύνταξη απονέμεται με πολεμικές διατάξεις. Τότε νόμιζα ότι έχω τελειώσει με όλα αυτά που τόσο με ταλαιπώρησαν. Είχα όμως γελαστεί. Το υπουργείο οικονομικών προκειμένου να γλιτώσει λίγα ευρώ από την σύνταξη που μου χορηγεί αποφάσισε να μην μου δώσει όλη την σύνταξη που πιθανά θα δικαιωνόμουν αλλά κατά κάτι λιγότερο γιατί ο τραυματισμός θα μπορούσε να είχε προβλεφθεί. Αποφάσισαν για μένα κάποιοι υπάλληλοι του υπουργείου οικονομικών που δεν γνωρίζουν ούτε τι έγινε ούτε πως έγινε ότι θα έπρεπε να είχα προβλέψει τι θα γινόταν και να μην τραυματιζόμουν την νύχτα εκείνη.
Δεν υπήρχε άλλη επιλογή πλέον και έτσι στις 17-06-2008 κατέφυγα στα δικαστήρια
Μετά από 7 χρόνια το Ελεγκτικό Συνέδριο στις 21-11-2014 εκδίκασε την υπόθεση μου και από τότε περιμένω την απόφαση του. Ελπίζω κάποτε να τελειώσει αυτό που περνώ’’. “Δεν υπάρχει δόλος. Υπάρχει φόβος να μην πούμε τι συνέβη”
Σύμφωνα με τον Γιάννη Κουτρέλη, ο λόγος της αργοπορίας δεν είναι δόλος ούτε σκοπιμότητα από την πλευρά της πολιτείας, αλλά φόβος: «Δόλος δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως πολύς φόβος. Φόβος μην πούμε τι συνέβη. Δεν τολμά κανείς να βγει και να πει ότι “Ναι. Και επιχειρήσεις έγιναν και τραυματία έχουμε εκτός από τους νεκρούς και αν χρειασθεί θα το ξανακάνουμε”.
Από πλευράς σκοπιμότητας τώρα νομίζω ότι συνέβη το εξής: Η πολιτεία πήρε την νύχτα εκείνη κάποιες αποφάσεις αναγκασμένη από την πίεση των στιγμών. Στη συνέχεια όμως δεν φρόντισε να καλύψει νομοθετικά την όλη υπόθεση.
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι Τούρκοι κατέλαβαν εθνικό έδαφος. Στείλανε στρατό. Και εμείς στρατό στείλαμε. Δεν στείλαμε ιεραποστόλους. Και όταν στέλνεις στρατό και αυτός επιχειρεί μπορεί να υπάρξει και τραυματισμός. Και σαν σοβαρό κράτος θα φροντίσουμε για αυτούς που έμειναν ανάπηροι χωρίς να τους ταλαιπωρούμε΄΄.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΠΡΟΣΟΧΗ: ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΠΩΝΥΜΑ ΣΧΟΛΙΑ.
Οι απόψεις - τοποθετήσεις - σχόλια γίνονται με δική σας ευθύνη.