Τροφή τους το μίσος!

Ο δικός τους κόσμος είναι χωρισμένος ανάμεσα στους φίλους τους και όλους τους άλλους. Οι φίλοι δικαιούνται ένα στασίδι στο βασίλειο των ουρανών. Στους εχθρούς αξίζει μόνο η εξορία. Ακόμη χειρότερη μοίρα, όμως, περιμένει όσους φίλους περάσουν στην τάξη των εχθρών. Είναι ένα σύστημα που τρέφεται από το μίσος...

Την άλλη όψη του νομίσματος την γνωρίσαμε στο μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς. Η χώρα, όμως, φαίνεται ότι δεν είχε ακόμη απαλλαγεί από τα όσα τραυματικά συνέβησαν τότε. Χρειαζότανε να περάσουμε και το σημερινό στάδιο και με την ελπίδα να κλείσει, επιτέλους, αυτός ο κύκλος του μίσους!

Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά ότι στη ζωή δεν υπάρχουν απλήρωτα γραμμάτια. Αργά ή γρήγορα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και τα πάντα τοποθετούνται στη θέση που τους αρμόζει.

Με τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κλείνει ένας μεγάλος ιστορικός κύκλος. Ξεκίνησε με την ήττα των κομμουνιστών στον εμφύλιο και με την εκδίκηση των νικητών που ακολούθησε στα επόμενα χρόνια. Με τη μεταπολίτευση η αριστερά κυριάρχησε ιδεολογικά στην κοινωνία. Για να κλείσει, όμως, ο κύκλος, χρειαζότανε να δοκιμάσει στην πράξη ο ελληνικός λαός τι πραγματικά σημαίνει αριστερή διακυβέρνηση.

Δεν ξέρω αν ήταν τελικά καλό ή κακό που η Ελλάδα πέρασε στη σφαίρα επιρροής του δυτικού κόσμου. Αν θα ήταν καλύτερο να είχαμε περάσει από την αρχή στα χέρια των Σοβιετικών! Θα είχαμε γλιτώσει έτσι από έναν εμφύλιο και θα βρισκόμασταν ήδη σε μία πορεία προσέγγισης με τον δυτικό κόσμο. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν θα υπήρχε τόσο μίσος.

Διακατέχονται από μανία καταδίωξης. Βλέπουν παντού εχθρούς και συνωμότες. Στην αγωνία τους να παραμείνουν στην εξουσία γίνονται επιθετικοί απέναντι σε κάθε τι το διαφορετικό. Η «αδικημένη» αριστερά, η «αγιοποιημένη» αριστερά, κλονίζεται σε ένα εφιαλτικό περιβάλλον που έχει επιφυλάξει για τον αστικό χώρο. Οι επιθέσεις κατά του Τύπου, οι προσπάθειες ελέγχου της Δικαιοσύνης, η διάλυση των ανεξάρτητων αρχών, η μαύρη προπαγάνδα θα στιγματίσουν για πολλά χρόνια αυτήν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση.

Ο κύκλος δεν έχει ακόμη κλείσει. Δεν θα είναι τόσο εύκολο! Ο λαός αυτός βιώνει κάθε φορά με ακραίο τρόπο τα πάντα, ακόμη και τα πιο απλά πράγματα. Το δράμα ακόμη δεν έχει φτάσει στην κορύφωσή του. Το κακό είναι ότι στην Ιστορία, σε αντίθεση με τα θεατρικά έργα, δεν υπάρχει πάντα ένα χαρούμενο τέλος...

Θανάσης Μαυρίδης / thanasis.mavridis@liberal.gr