Ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1833-1949

Παραβρέθηκαν πολλοί Λαρισαίοι, επίσημοι και μη, στην εκδήλωση που διοργάνωσε με  μεγάλη επιτυχία ο Σύνδεσμος Εφέδρων Αξιωματικών (ΣΕΑΝ) Λάρισας, την Τρίτη 24 Μαΐου με σκοπό την παρουσίαση του βιβλίου του καθηγητή κ. Ιωάννη Παπαφλωράτου «Ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1833-1949» στο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Ίδρυμα.

Το βιβλίο παρουσίασαν στο κοινό ο Υποστράτηγος ε.α. κος Χρήστος Μπολώσης και ο Υποστράτηγος ε.α. κος Βασίλειος Παπαθανασίου. Χαιρετισμό στο κοινό απηύθηνε ο Πρόεδρος του Συνδέσμου, Έφ. Ανθσγός κος Απόστολος Βερέμης. Συντονιστής της παρουσίασης ήταν ο Γενικός Γραμματέας του Συνδέσμου, Έφ. Ανθλγός κος  Νικόλαος Κουφοδήμος. Την ευθύνη της εκδήλωσης είχε το μέλος του ΔΣ του συνδέσμου, Έφ. Ανθλγός κος Μιχαήλ Φωκάς.

Το πλήρες άρθρο βρίσκεται [ΕΔΩ] στο site του συνδέσμου www.seanlar.gr.

Αφού δοθούν τα εύσημα στους διοργανωτές για την εκδήλωση αξίζει να σημειωθεί ότι όπως ανέφερε ο συγγραφέας κ. Ι. Παπαφλωράτος, χρειάστηκαν 10 ολόκληρα χρόνια και η μελέτη 536 βιβλίων για να μπορούμε εμείς να έχουμε στα χέρια μας αυτό το δίτομο ιστορικό έργο, που πραγματεύεται την Ιστορία του Ελληνικού Στρατού αλλά και του ίδιου του Ελληνικού κράτους από την άφιξη του Βασιλέως Όθωνα στην Ελληνική Επικράτεια (το 1833) έως την κατανίκηση των δυνάμεων του αυτοαποκαλούμενου «Δημοκρατικού Στρατού» από τις Κυβερνητικές δυνάμεις (το 1949).

Παρατίθενται η συγκλονιστική εισήγηση του Υπτγου ε.α. κ. Μπολώση Χρήστου όσο και αυτή του συγγραφέα καθηγητή κ. Ιωάννη Παπαφλωράτου, που παραχωρήθηκαν στο Papaparisis' blog για δημοσίευση.

Υπτγος ε.α. Χρ. Μπολώσης: Κατ’ αρχήν, θα μου επιτρέψετε να εκφράσω τις θερμές ευχαριστίες μου προς τον συγγραφέα του βιβλίου, που σήμερα παρουσιάζουμε, κ. Ιωάννη Παπαφλωράτο, διότι μου έκανε την μεγάλη τιμή να με καλέσει να βοηθήσω στην παρουσίαση αυτή. Είναι κάτι, που το έκανα με μεγάλη χαρά, διότι πιστεύω ότι το βιβλίο, έρχεται πραγματικά να καλύψει ένα μεγάλο κενό, αφού, όπως θα δούμε, σ’ αυτό αναφέρονται πολλά άγνωστα ή καλώς κεκρυμμένα πραγματικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας μας.

Κυρίες και Κύριοι

Όταν επιλέγουμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο και μάλιστα ένα ιστορικό βιβλίο, περιμένουμε ότι κάτι νέο, κάτι χρήσιμο, κάτι σωστό και, προπαντός, κάτι αληθινό θα μάθουμε.

Όμως δυστυχώς δεν είναι πάντα έτσι. Ή μάλλον τις περισσότερες φορές δεν είναι έτσι. Ο Γερμανοεβραίος μαρξιστής φιλόσοφος Βάλτερ Μπενγιαμίν, έχει πει κάτι πολύ γνωστό. Ότι: «Η ιστορία γράφεται συχνά από τους νικητές». Βέβαια το πόσο αντικειμενική μπορεί να είναι η ούτω πως γραφομένη ιστορία, αυτό είναι…άλλη ιστορία.

Όμως, αν το αξίωμα αυτό, αμφισβητείται και μάλιστα έντονα, τότε πόσο θα πρέπει να αμφισβητήσουμε  το αξίωμα: «Οι νικητές γράφουν την ιστορία, καθ’ υπαγόρευση των ηττημένων». Δυστυχώς ό,τι και να πούμε, ό,τι και να ισχυριστούμε, αυτό ισχύει στις μέρες μας. Οι ηττημένοι υπαγορεύουν και οι νικητές, σαν στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα, υπακούουν.

Σήμερα κυρίες και κύριοι, την ταλαίπωρη την ιστορία, την αναθεωρούμε, την ξανακοιτάμε, την ανακατεύουμε, την βάζουμε στο μίξερ των σκοπιμοτήτων και γενικώς την διαστρεβλώνουμε και την στραγγαλίζουμε ασυστόλως παρουσιάζοντάς της, όπως αυτή μας βολεύει.

Με χαρακτηριστική ευκολία πετάμε λάσπη σε ηρωικές μορφές του Έθνους μας, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουμε στενά προσωπικά ή – το χειρότερο - πολιτικά και κομματικά συμφέροντα.

Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ζαν ντ’ Αρκ, άκουγε φωνές και σύμφωνα με αυτές, οδηγούσε τα στρατεύματα της Γαλλίας στη νίκη εναντίον των Άγγλων, κατά τον μεταξύ τους Εκατονταετή πόλεμο (1337-1453). Το να βλέπεις οράματα κυρίες και κύριοι και το να ακούς φωνές, είναι   το πλέον χαρακτηριστικό σύμπτωμα της σχιζοφρενείας. Ουδείς όμως Γάλλος διενοήθη ποτέ, να αποκαλέσει σχιζοφρενή την Ιωάννα της Λωρραίνης.

Μία μανία απαξιώσεως των πάντων κυριαρχεί, δυστυχώς με την ανοχή, αν όχι και με την ευλογία των θεσμικών οργάνων. Η πρόφαση είναι  επιστημονικοφανής. Να ξαναδούμε και συνεπώς να ξαναγράψουμε την Ιστορία και συνεπώς να σερβίρουμε όπως θέλουμε την ταλαίπωρη την ιστορία. Λες και μέχρι τώρα είμαστε τυφλοί.

Σοβαροφανείς ιστορικοί, κλαίνε  και οδύρονται επειδή ο Κολοκοτρώνης κατά την πολιορκία της Τριπολιτσάς στις 23 Μαρτίου του 1821, έσφαξε τούρκους. Κανένας όμως απ’ αυτούς, δεν ρίχνει ούτε ένα δάκρυ, για τους Έλληνες, που επί 400 χρόνια σφάζονταν και βασανίζονταν από τους Οθωμανούς.

Άλλωστε, ακόμη και ο γίγαντας της παγκοσμίου λογοτεχνίας Βίκτωρ Ουγκώ, τον ηρωισμό του Ελληνόπουλου και όχι κάποιου τουρκόπουλου, εξεθίασε με το γνωστό του ποίημα. Ποίημα, το οποίο απέδωσε θαυμάσια στα Ελληνικά, ο μεγάλος μας Κωστής Παλαμάς.

Υιοθετούν οι ανόητοι, βολικές γι’ αυτούς θεωρίες, στην προσπάθειά τους να κατασυκοφαντήσουν κάθε τι το Ελληνικό. Έτσι, μιλάνε ακόμη και για την δήθεν καταστροφή του Κιλκίς από τον Ελληνικό Στρατό. Δεν αποκαλύπτουν όμως από ποια πηγή προκύπτει αυτό.

Εάν έκαναν τον κόπο να απευθυνθούν στην Δνση Ιστορίας Στρατού, που ερεύνησε με επιστημονική μεθοδικότητα το θέμα, θα μάθαιναν ότι αυτή η πληροφορία, υπήρχε μόνο σε έναν ταχυδρομικό σάκο, ο οποίος περιείχε επιστολές στρατιωτών προς τους οικείους τους. Και γνωρίζουμε όλοι τι γράφουν οι οπλίτες στους οικείους τους. Μέχρι και την Μεραρχία, αυτοί την διοικούσαν. Mέχρι και ο Σωματάρχης, αυτούς συμβουλευόταν κάθε πρωί.

Και για  να είμαστε αντικειμενικοί. Πράγματι εσφαγιάσθησαν μουσουλμάνοι στο Κιλκίς. Όχι όμως από τους Έλληνες, αλλά από τους Βουλγάρους.

Χιλιάδες καλοτυπωμένοι και εμφανισιακώς εντυπωσιακοί τόμοι, αγωνίζονται να παρουσιάσουν το άσπρο μαύρο. Τα εκατομμύρια των ευρώ, ρέουν αφειδώς, με ένα και μόνον σκοπό: «Γκρεμίστε τα πάντα». Ο ομιλών, απέκτησε πολυτελεστάστη 4τομη σε κασετίνα έκδοση του «Κέντρου για την Δημοκρατία και Συμφιλίωση στην Ευρώπη», με ένα απλό τηλεφώνημα. Τι είναι το προαναφερθέν Κέντρο; Είναι ακόμη μία αμαρτωλή και σκοτεινή ΜΚΟ, χρηματοδοτουμένη από ΗΠΑ και Γερμανία. Τι το κακό έχει αυτή η έκδοση; Σεβόμενος τον χρόνο σας, θα αναφέρω  ένα μικρό μόνον δείγμα, το οποίο είναι αρκετό. Άλλωστε, οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν : «Εξ’ όνυχος τον λέοντα». Στα περιώνυμα 4 βιβλία λοιπόν,  η Μικρασιατική Καταστροφή δεν αναφέρεται σε κανένα από αυτά. Θα διαβάσουμε απλώς, ότι ο Κεμάλ νικά τον Ελληνικό στρατό και οι μονάδες του καταλαμβάνουν την Σμύρνη. Σας θυμίζει μήπως κάποιο συνωστισμό αυτό;

Μέσα σ’ αυτή την παραζάλη των σκοπιμοτήτων και των καιροσκοπισμών, εμφανίζεται ένας ωραίος τρελός. Ένας Δον Κιχώτης του καιρού μας, ο οποίος τολμά να κονταροχτυπηθεί με τους ανεμόμυλους του μηδενισμού, που στην περίπτωσή μας, μόνον φανταστικοί δεν είναι, σε αντίθεση με αυτούς του ήρωα του Θερβάντες.

Πρόκειται, για τον διακεκριμένο Νομικό, Διεθνολόγο και πολύ γνωστό σε πολλούς από εσάς, κύριο Ιωάννη Παπαφλωράτο, δημιούργημα του οποίου είναι το παρουσιαζόμενο σήμερα δίτομο έργο, με τίτλο: «Η ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1833-1949».

Το έργο εξεδόθη από τις «Εκδόσεις Σάκκουλα».

Με το έργο αυτό, ο κ. Παπαφλωράτος,  κυριολεκτικώς και μεταφορικώς «γράφει ιστορία». Και γράφει όχι μόνο την ιστορία του Ελληνικού Στρατού, αλλά μέσα από αυτήν, παρουσιάζει και την όλη ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος. Διότι, στις πάνω από 1.600 σελίδες του, ο μελετητής, θα δει αλήθειες να αποκαθίστανται, όπως θα δει και παραμύθια να καταρρέουν.

Αποκαλύπτονται οι μηχανορραφίες και πλαστογραφήσεις των περιφήμων τηλεγραφημάτων που  αντηλλάγησαν μεταξύ του Πρωθυπουργού Ελ. Βενιζέλου και του Αρχιστρατήγου Διαδόχου Κωνσταντίνου, αμέσως μετά την Μάχη του Σαρανταπόρου. Έτσι φθάνουμε στις 12 Αυγούστου του 1917, όταν ο Ελ. Βενιζέλος παίζοντας χωρίς αντίπαλο, αφού όλοι οι πολιτικοί του αντίπαλοι είχαν εξοριστεί, προβαίνει σε σχετικές …«αποκαλύψεις», μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ελάχιστα όμως πειστικές. Τι λέει; Η συνέχεια επί του βιβλίου…

Μέσα  από τις σελίδες του βιβλίου, δεν θα δούμε μόνον την ιστορία του Ελληνικού Στρατού, αλλά και την ίδια την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος. Και αυτό είναι φυσική συνέπεια. Έτσι λοιπόν η μελέτη του βιβλίου, προσπορίζει διπλό όφελος. Θα έλεγα μάλιστα τριπλό όφελος, αφού στο δεύτερο μέρος του, παρουσιάζονται οι ιστορίες των Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, ΙV, V, VΙ, VΙΙ  και VIII Μεραρχιών Πεζικού, κατά το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Εκείνο όμως που αποτελεί πραγματικό El Dorado και περιέχει όχι μόνον χρυσό, αλλά και μοναδικά πολύτιμα διαμάντια, είναι το Παράρτημα του βιβλίου. Και τι δεν έχει συγκεντρώσει εκεί ο κ. Παπαφλωράτος. Αξίζει τον κόπο να κάνουμε μία μικρή σταχυολόγηση.

Στο Παράρτημα λοιπόν, θα βρούμε το συγκλονιστικό ιστορικό άρθρο του Χαριλάου Τρικούπη με τον εμβληματικό πλέον τίτλο: «Τις πταίει;». Ο Ισπανός φιλόσοφος Σαντιγιάνα έχει πει:  «Όποιος ξεχνάει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει». Διαβάστε το άρθρο και δικαιολογείστε ή όχι, την φράση του Σαντιγιάνα.

Στις 8 Μαΐου 1897, δηλαδή μετά τον ατυχή, ή κατ’ άλλους ευτυχή, Πόλεμος του 1897, υπογράφουν το Πρωτόκολλο Ανακωχής ο Λγός (ΜΧ) Παναγιώτης Κοντογιάννης. Ένας απλός Λοχαγός υπογράφει Πρωτόκολλο Ανακωχής. Το ίδιο θα συμβεί και με το Πρωτόκολλο παραδόσεως της Θεσσαλονίκης το 1912, το οποίο υπογράφει άλλος ένας Λοχαγός. Ο Ιωάννης Μεταξάς. Είναι ενδιαφέρον, ότι στο Πρωτόκολλο του 1897, οι Τούρκοι δεν αποκαλούνται «Τούρκοι», αλλά «Μωαμεθανοί». Πρέπει να ξέρουμε ότι το όνομα «Τούρκος» επεβλήθη πολύ αργότερα από τον Κεμάλ και μετά την επικράτηση του Κινήματος των Νεοτούρκων.

Στο Παράρτημα επίσης θα δούμε ότι στο ιδρυτικό Πρωτόκολλο του «Στρατιωτικού Συνδέσμου», αναφέρεται σαφώς ότι το πρόγραμμά του «επιβληθήσεται εις τας Κυβερνήσεις  και την Βασιλείαν, εν ανάγκη δια της βίας». Πρέπει επί τέλους να πούμε ορισμένα πράγματα με τ΄ όνομά τους.

Και με την ευκαιρία, θα πρέπει κάποτε οι απανταχού περισπούδαστοι ιστορικοί να κατασταλάξουν και να μας πουν κι’ εμάς, πότε μία κίνηση του Στρατού είναι Πραξικόπημα, πότε Κίνημα, πότε Δικτατορία και πότε καλώς καμωμένη. Διότι έχουμε πλέον τις κακές και αιμοσταγείς δικτατορίες από την μια  και τα καλά κινήματα ή επαναστάσεις από την άλλη. Μερικά καλά κινήματα είναι αυτό του 1909 στο Γουδή. Γιατί άραγε; Το Κίνημα της Εθνικής Αμύνης του 1916, που τραγουδάει πανευτυχής ο Νταλάρας, παραλείποντας όμως να αναφέρει ότι με αυτό χωρίσθηκε η Ελλάδα στα δύο και οι ξένοι βομβάρδισαν ανηλεώς Αθήνα και Πειραιά.  Το Κίνημα του Πλαστήρα το 1922 κ.λπ., το οποίο και κοσμείται με την άθλια «Δίκη των Εξ». Αυτά άραγε δεν ήταν πραξικοπήματα;

Δεν μπορεί κύριοι ο Φιντέλ Κάστρο και ο Μάο Τσε Τουνγκ να χαρακτηρίζονται ως ηγέτες, επαναστάτες και σχεδόν άγγελοι και ο Φράνκο ή ο Στρατηγός Πινοσέτ, να παρουσιάζονται ως δαιμονικοί δικτάτορες.

Σε γνωστή ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια, διαβάζουμε πώς προσδιορίζονται διάφοροι πρωθυπουργοί και πρόεδροι.

Ιωσήφ Στάλιν: Ηγέτης της Σοβιετικής Ενώσεως. Αδόλφος Χίτλερ: Δικτάτορας της Ναζιστικής Γερμανίας.

Μάο Τσε Τούνγκ: Σημαντικός στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης του 20^ου Αιώνα. Μπενίτο Μουσολίνι: Διοίκησε την Ιταλία υπό σκληρό δικτατορικό καθεστώς.

Φιντέλ Κάστρο: Πρόεδρος της Κούβας. Φρανσίσκο Φράνκο: Ισπανός δικτάτορας.

Έριχ Χόνεκερ: Πρόεδρος του κρατικού συμβουλίου της Γερμανικής λαοκρατικής δημοκρατίας. Χόρχε Βιντέλα: Στυγνός δικτάτορας της Αργεντινής.

Χο Τσι Μινχ: Πρωθυπουργός της Λ.Δ. του Βιετνάμ. Κιμ Γιονγκ Ίλ: Ηγέτης της Β. Κορέας.

Αουγκούστο Πινοσέτ: Στυγνός δικτάτορας της Αργεντινής. Νικήτα Χρουστσόφ: Γ.Γ. του Κ.Κ.Σ.Ε.

Κυρίες και κύριοι. Ή όλοι είναι ηγέτες και επαναστάτες, ή όλοι είναι στυγνοί δικτάτορες και στραγγαλιστές των ανθρωπίνων ελευθεριών.

Στο Παράρτημα,  θα μάθουμε μερικές άγνωστες αλήθειες, όχι και τόσο κολακευτικές, για τον Αρχηγό του κινήματος του 1909, Συνταγματάρχη Νικόλαο Ζορμπά.

Εκεί επίσης θα μάθουμε την πραγματική διάσταση, καθώς και τις τραγικές συνέπειες για την Χώρα μας, του περιφήμου «Κινήματος της Εθνικής Αμύνης» του 1916.

Ακόμη, δεν είναι δυνατόν η όποια συμμετοχή των Άγγλων στην καταστολή της γνωστής Δεκεμβριανής ανταρσίας του 1944, να χαρακτηρίζεται ως απροκάλυπτη ανάμιξη στα εσωτερικά μας και από την άλλη μεριά να αποθεώνεται  ο κανονιοβολισμός της Αθήνας τον Νοέμβριο του 1916 από τους Γάλλους.

Στο Παράρτημα θα μάθουμε το σκοπίμως ενταφιασθέν γεγονός, ότι η πολυδιαφημισθείσα «Συνθήκη των Σεβρών», την οποία ο Κλεμανσό χαρακτήρισε τόσο εύθραυστη όσο και ο πορσελάνες των Σεβρών, ουδεμία ισχύ είχε, αφού πλην του Ελληνικού, ουδέν έτερον Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την επικύρωσε. Κι’ όμως, υπάρχουν ιστορικοί, οι οποίοι, με τρεμάμενα από την συγκίνηση χείλη, προσπαθούν να μας πείσουν, ότι με αυτήν εδημιουργήθη η Ελλάς των δύο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Τα παραμύθια της Χαλιμάς ωχριούν.

Στο Παράρτημα είναι καταχωρημένη η μνημειώδης απάντηση του Ι. Μεταξά προς τον Ελ. Βενιζέλο για τις προθέσεις του να επιτεθεί η Ελλάς μαζί με τα αγγλογαλλικά στρατεύματα στα Δαρδανέλια.

Η απάντηση αυτή, είναι μία πλήρης Εκτίμηση της πολιτικοστρατιωτικής Καταστάσεως της εποχής και θα πρέπει να διδάσκεται στις ανώτατες στρατιωτικές σχολές.

Στο Παράρτημα θα διαβάσουμε την αντίδραση του ΣΕΚΕ (προγόνου του ΚΚΕ), το οποίο χαρακτήρισε την «Συνθήκη των Σεβρών» ως «επίσημον σφράγισιν της απάτης και της εκμεταλλεύσεως των λαών».

Μη μας κάνει εντύπωση η γλώσσα. Τότε ακόμη και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος, μιλούσε σωστά Ελληνικά.

Μία σελίδα μετά θα διαβάσουμε την κατάπτυστη Προκήρυξη του Κονδύλη στις 16 Απριλίου του 1922 που καλεί τους εις την Μικρά Ασία στρατιώτες, να επαναστατήσουν κατά των Κωνσταντινικών Αξιωματικών, καταλήγοντας: «Ήρωες στρατιώται. Διώξατε από την Ελλάδα τον Κωνσταντίνον και τα όργανά του». Και όλα αυτά, ενώ ο Ελληνικός Στρατός αγωνιζόταν να διασπάσει την Τοποθεσία του Σαγγαρίου. Αν αυτά δεν είναι εσχάτη προδοσία, τότε ποια είναι;

Αλλά και της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας παραθέτει άγνωστες, στο πολύ κόσμο, λεπτομέρειες ο κ. Παπαφλωράτος.

Οι Έλληνες είμαστε εύκολοι στους χαρακτηρισμούς. Η ρετσινιά «προδότης» τείνει να γίνει πιο εύχρηστη από τον ελληνικότατο επιθετικό προσδιορισμό της λέξεως με τα τρία άλφα και τα τρία σύμφωνα, που είναι με σειρά αντίθετη της αλφαβητικής. Ας μπούμε στον κόπο λοιπόν, να διαβάσουμε προσεκτικά τα 2 Πρωτόκολλα της Συνθηκολογήσεως μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών το 1941. Συγκρίνοντας τις μεταξύ τους θεμελιώδεις διαφορές, ίσως αναθεωρήσουμε μερικά πράγματα, για ορισμένες προσωπικότητες, οι οποίες συκοφαντούνται χρόνια τώρα.

Και αναφέρομαι βεβαίως στον Στρατηγό Τσολάκογλου, τον οποίον η εξόριστη κυβέρνηση του Καίρου, διέγραψε από τα στελέχη του ενεργού και εφέδρου Στρατού, όπως και τον ήρωα του Βορειοηπειρωτικού μετώπου Στρατηγό Κατσιμήτρο. Αλήθεια όμως, ποιος εξόρισε την κυβέρνηση αυτή στο Κάιρο; Κακίζουμε και πολύ καλά κάνουμε, τους Ναζί διότι  έκαψαν βιβλία αντιφρονούντων. Μα μήπως και επί των ημερών μας δεν γίνονται αυτά; Με άλλο τρόπο βέβαια. Κυρίες και κύριοι το βιβλίο που βλέπετε στην προβολή, ανήκε κάποτε στην ΛΑΕΔ. Δεν το έκλεψα βεβαίως από εκεί. Το βρήκα σε κάποια αποθήκη της ΣΔΑ (νυν ΑΣΔΥΣ), όπου μαζί με χιλιάδες άλλους τόμους είχαν αποσυρθεί για πολτοποίηση. Πρόκειται για τα Απομνημονεύματα του Στρατηγού Τσολάκογλου. Γιατί πολτοποίηση; Δεν θα έπρεπε να ακούγαμε και την δική του άποψη και να βγάζαμε τα δικά μας συμπεράσματα. Γιατί άραγε ο κατοχικός πρωθυπουργός είναι προδότης και ο επίσης κατοχικός διευθυντής της Αστυνομίας Πόλεων είναι ήρωας;

Γιατί να μη διαβάσουμε και το βιβλίο για τον Στρατηγό Χατζανέστη; Γιατί να μην μάθουμε ότι ο Χατζανέστης ήταν από τους πιο ικανούς στρατηγούς της εποχής του, ο οποίος εκλήθη να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, κάτω από τραγικές συνθήκες;

Ποιος γνωρίζει την περίφημη Έκθεση Σιτρίν; Την Έκθεση, αυτή συνέταξε  Επιτροπή Βρετανών Συνδικαλιστών, οι οποίοι είχαν έλθει ως παρατηρητές για τις επικείμενες συνδικαλιστικές εκλογές στην Ελλάδα. Την Επιτροπή είχαν προσκαλέσει τα Ελληνικά εργατικά συνδικάτα. Η Έκθεση, την οποία θα βρούμε μέσα στο βιβλίο, περιγράφει θαυμάσια την κατάσταση που επικρατούσε στην Χώρα το 1945. Έτσι δίδονται πολλές απαντήσεις, που σήμερα, είτε κρύβονται κάτω από το χαλί της σκοπιμότητας, είτε θάβονται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Στο βιβλίο θα βρούμε ολόκληρη την περίφημη ομιλία του Πρωθυπουργού Εθνικής Ενότητος Γ. Παπανδρέου, που εκφωνήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1944, κατά την ύψωση της γαλανόλευκης στην Ακρόπολη.

Ακόμα θα εκπλαγούμε δυσάρεστα, διαβάζοντας μία επιστολή του Νικολάου Πλαστήρα της 16^ης Ιουλίου 1941, προς τον Έλληνα πρέσβη στην Γαλλία του Βισύ, Πλούταρχο Μεταξά και η οποία δημοσιεύεται στην  εφημερίδα «Ελληνικόν Αίμα», τον Απρίλιο του 1945 κι’ ενώ ο Πλαστήρας ήταν ήδη πρωθυπουργός. Με την επιστολή αυτή ο Πλαστήρας, μέμφεται τον Ιωάννη Μεταξά, διότι αντιστάθηκε στους Ιταλούς και τους Γερμανούς.

Εδώ, να επισημάνουμε και άλλη μία ηλιθιότητα που ακούμε από περισπούδαστους ομιλητές κατά τους πανηγυρικούς για την 28^η Οκτωβρίου. Η Ελλάδα, ισχυρίζονται αφελείς, εάν η Ιταλία και η Γερμανία είχαν δημοκρατικά καθεστώτα η Ελλάδα δεν θα τους πολεμούσε; Ανατρέχοντας σε διάφορα επίσημα στοιχεία της εποχής, αρχίζοντας από το περίφημο πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν, που ακούστηκε το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου του 1940 από το ραδιόφωνο, μέχρι όλα τα επίσημα έγγραφα, προκύπτει ότι η Ελλάς πολέμησε κατά της Ιταλίας αρχικώς και της Γερμανίας εν συνεχεία και όχι κατά του Φασισμού και του Ναζισμού

Το γελοίο, έχει κι’ αυτό τα όριά του.

Στο Παράρτημα δημοσιεύεται ολόκληρο το Σουλτανικό φιρμάνι του 1870, με το οποίο αναγνωρίζεται η Βουλγαρική Εξαρχία. Η καταπίεση της Εξαρχίας προς τους Ελληνοχριστιανικούς πληθυσμούς, γέννησε τον Μακεδονικό Αγώνα, τον οποίον λάμπρυναν σχεδόν μυθικές μορφές, όπως ο Παύλος Μελάς, ο Τέλος Άγρας, ο Σουλιώτης Νικολαΐδης, ο Μητροπολίτης Καστοριάς Καραβαγγέλης, ο Μητροπολίτης Δράμας Χρυσόστομος, ο μετέπειτα μαρτυρήσας στον συνωστισμό της Σμύρνης, ο Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄ και τόσοι άλλοι.

Στο Παράρτημα επίσης υπάρχει το πλήρες κείμενο του ιταλικού τελεσιγράφου, το οποίο επιδόθηκε τα ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου  1940 στον Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά. Το τι ακριβώς συνέβη εκείνο το ξημέρωμα, μόνον δύο άνθρωποι το γνωρίζουν. Ο ένας είναι ο Μεταξάς, ο οποίος όμως πολύ λίγα πράγματα σχετικώς γράφει στο Ημερολόγιό του. Ο άλλος όμως, ο πρέσβης Γκράτσι, στο βιβλίο του «Η Αρχή του Τέλους»,  γράφει πολλά περισσότερα, όπου ο πραγματικός και όχι ο στρατευμένος και παρωπιδοφόρος ερευνητής, μπορεί να μάθει την αλήθεια.

Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την αλήθεια, εκτός αν ο εγκέφαλός του έχει σοβαρότατο και ανίατο πρόβλημα. Ο Μεταξάς σήμερα συκοφαντείται ανηλεώς για έναν προφανή λόγο. Νίκησε μία Αυτοκρατορία. Τον Άξονα. Ενώ οι κατ’ επάγγελμα συκοφάντες του, όλοι μαζί, δεν μπορούν να φέρουν ούτε μία ισοπαλία, με μεγέθη όπως τα Σκόπια.

Μπορεί μερικά από όσα προαναφέρθηκαν να μην ήχησαν ευχάριστα σε μερικά ώτα. Όμως η ιστορία δεν είναι προορισμένη για να χαϊδεύει αυτιά, αλλά για να ταρακουνάει συνειδήσεις

Εξ’ άλλου, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, αυτό που είχε πει ο Στρατάρχης Χέλμουτ Μόλτκε ο πρεσβύτερος, ότι δηλαδή η μελέτη της στρατιωτικής ιστορίας, είναι το αποτελεσματικότερο μέσον για την διδασκαλία του πολέμου σε καιρό ειρήνης.

Ο Στρατηγός Κωσταράκος, στον πρόλογό του αναφέρει ότι «…το βιβλίο καταδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο, την προσφορά του Ελληνικού Στρατού στην προάσπιση θεμελιωδών αγαθών του Έθνους, όπως της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Εθνικής Ακεραιότητας της Πατρίδας μας».

Ο χώρος  στον οποίον βρισκόμαστε και οι τραγικές συγκυρίες οι οποίες καταδυναστεύουν τη Πατρίδα, μας φέρνουν συνειρμικά στο νου τον Περικλή Γιαννόπουλο, ο οποίος λέει: «Ελληνική φυλή τι φωνάζεις; Μπήκαν κλέφτες στο μαντρί; Αν σου βαστά έμπα και διωχτους».

Εν κατακλείδι κυρίες και κύριοι, το βιβλίο του κ. Παπαφλωράτου ούτε ξενυχτάς για να το διαβάσεις, ούτε το ρουφάς απνευστί, όπως μας έχουν συνηθίσει να δηλώνουν ενθουσιώδεις παρουσιαστές διαφόρων εκδόσεων.

Το βιβλίο του κ. Παπαφλωράτου, πρέπει να το έχεις συνεχώς δίπλα σου και να το συμβουλεύεσαι συνεχώς, αφού έτσι θα είσαι βέβαιος για το τι πραγματικά έγινε,  αλλά και για το τι σε περιμένει. Η θέση του, θα πρέπει να είναι  παντού. Δίπλα στο κρεβάτι σου. Πάνω στο γραφείο σου. Ακόμη  και στην κουζίνα. Ακόμη και στον καναπέ σας. Ακόμη και στην ντιβανοκασέλα σας. Και βεβαίως, εις περίοπτον θέσιν της βιβλιοθήκης σας, όπως λέγαμε οι παλιότεροι.

Διότι το παρουσιαζόμενο σήμερα βιβλίο, δεν είναι ακόμη ένα βιβλίο για να γεμίζει την βιβλιοθήκη μας. Είναι ένα βιβλίο για να δώσει προσωπικότητα στην βιβλιοθήκη μας.

Εν κατακλείδι το βιβλίο «Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού», δεν είναι ένα βιβλίο μιας χρήσεως. Είναι καθημερινό όπλο.

Είναι αμυντικό όπλο, όπως η ασπίδα, για να αποκρούσει τους πάσης φύσεως στρατευμένους και σε διατεταγμένη υπηρεσία ευρισκομένους αναθεωρητές.

Είναι επιθετικό όπλο όπως η Σάρισα, για να εξοντώσει τις καινοφανείς θεωρίες και τις ύποπτες μεθοδεύσεις.

Τελικώς είναι ένα βιβλίο εγκόλπιο του Καλού Έλληνος. Ευχαριστώ

Καθηγητής κ. Ιωάννης Παπαφλωράτος: Σας ευχαριστώ θερμώς για την παρουσία σας στην σημερινή εκδήλωση, η οποία αποτελεί το επιστέγασμα της πολυετούς προσπάθειας για την συγγραφή του δίτομου έργου υπό τον τίτλο «Η ιστορία του Ελληνικού Στρατού, 1833-1949». Το αρχικό ερέθισμα εδόθη λίγο μετά την επιτυχή υποστήριξη της διδακτορικής μου διατριβής, τον Ιούνιο του 2004. Τότε, επεσκέφθην την Υπηρεσία Στρατιωτικών Αρχείων και την Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, αναζητώντας στοιχεία για την πολεμική δράση ορισμένων εκ μητρός προγόνων μου, οι οποίοι διετέλεσαν ανώτατοι αξιωματικοί του ιππικού. Εκεί, διεπίστωσα τον πλούτο του υλικού αλλά και το πόσο δύσχρηστα ήταν για τον μη στρατιωτικό τα βιβλία, τα οποία είχε εκδώσει ο Στρατός. Άρχισα την σταδιακή συγκέντρωση των στοιχείων και έγινα τακτικός ερευνητής της προαναφερθείσης διευθύνσεως, έχοντας συχνές συζητήσεις με τον τότε διευθυντή Αντιστράτηγο κ. Παναγιώτη Ζάρα. Σιγά - σιγά, άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μου όχι απλώς η ιστορία του Ελληνικού Στρατού αλλά η ίδια η ζώσα ιστορία της πατρίδος μας.

Ο πόλεμος του 1897, οι αγώνες του Κρητικού λαού για ένωση με την Ελλάδα, η προσπάθεια του Μακεδονικού και του Θρακικού ελληνισμού για διατήρηση της εθνικής ταυτότητας, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, η Μικρασιατική εκστρατεία, τα κινήματα του Μεσοπολέμου, το Έπος των ετών 1940-41, η κατοχή και τα επακόλουθά της παρουσιάζονταν ανάγλυφα μέσα από πλήθος εγγράφων...

Απεφάσισα, λοιπόν, να προχωρήσω στην συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου, δίχως να έχω ακόμη αναλογισθεί το μέγεθος της προσπάθειας. Η άδεια ανανεώθηκε από τους επομένους διευθυντές και η έρευνά μου ολοκληρώθηκε επί των ημερών του σημερινού διευθυντού και αγαπητού φίλου Ταξιάρχου κ. Νικολάου Δελατόλα. Καθ’ όλη την διάρκεια των ερευνών, το προσωπικό της Διευθύνσεως αλλά και όλα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων με συνέδραμαν ουσιαστικά στην προσπάθειά μου. Αντελήφθησαν ότι απώτερος σκοπός μου δεν ήταν να ξαναγράψω ιστορία αλλά να υπενθυμίσω την συμβολή και την πραγματική συνεισφορά των Ενόπλων Δυνάμεων  στην πορεία του ελληνικού κράτους, κυρίως δε να διατηρήσω άσβεστη την ιστορική μνήμη. Αποτελεί αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ότι η δράση και οι ενέργειες των στελεχών τους συνέβαλαν αποφασιστικά στην απελευθέρωση εκατομμυρίων αλύτρωτων Ελλήνων και στην διαμόρφωση των σημερινών εδαφικών ορίων της χώρας. Φυσικά, υπήρχαν και οι άτυχες στιγμές, οι οποίες δεν πρέπει να αποκρύπτονται ούτε να ωραιοποιούνται αλλά αντιθέτως να αναφέρονται, να αξιολογούνται και να αποδίδονται στις πραγματικές διαστάσεις τους. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων είναι τμήμα της ελληνικής κοινωνίας και δεν ζουν αποκομμένα από αυτήν αλλά μέσα σε αυτήν.

Προς τούτο, το έργο το οποίο κρατάτε στα χέρια σας δεν αποτελεί μία στεγνή παράθεση μαχών ή στρατιωτικών γεγονότων. Αντιθέτως, σε αυτό εμπεριέχονται πλείστα όσα γεγονότα της πολιτικής σκηνής, της διπλωματικής κονίστρας και του κοινωνικού γίγνεσθαι. Παρατίθενται ακόμη και τα αποτελέσματα όσων εκλογών κατέστη εφικτό να ανευρεθούν. Επίσης, σε αυτό αναγράφονται τα σχόλια φίλων και αντιπάλων για το Έπος του 1940. Και αυτό έχει, νομίζω, ιδιαίτερη σημασία λόγω των προσφάτων προσπαθειών υποτιμήσεως της συνεισφοράς των Ελλήνων στην Συμμαχική νίκη. Ο αναγνώστης δεν προκαταβάλλεται, καθώς παρουσιάζονται όλες οι δευτερογενείς πηγές, στις οποίες μπορεί να ανατρέξει για να σχηματίσει δική του άποψη για κάθε ζήτημα. Άλλωστε, όσοι εξ υμών είσαστε ή υπήρξατε σπουδαστές μου γνωρίζετε ότι σπανίως εκφέρω την προσωπική μου άποψη, ενώ γενικά αποφεύγω την χρήση επιθέτων και τις λυρικές εξάρσεις. Δεν επιθυμώ να εξάψω τα πνεύματα ούτε να αναμοχλεύσω τα παλαιά πάθη. Οι Έλληνες δεν είμαστε τόσοι πολλοί για να παραμένουμε χωρισμένοι. Όλοι μας, λοιπόν, πρέπει να δρούμε με γνώμονα το συμφέρον της πατρίδος και των νεότερων γενεών.

Δράττομαι της ευκαιρίας να σημειώσω πως στο βιβλίο θα βρείτε πολλά στοιχεία για την συμφωνία περί ανταλλαγής των Ελλήνων της Ιωνίας με τους μουσουλμάνους της Ελλάδος ήδη από το 1914. Μάλιστα, η πολιτική της κυβερνήσεως του Ελ. Βενιζέλου επί του συγκεκριμένου ζητήματος προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στο εσωτερικό της χώρας αλλά και τις επικρίσεις πολλών Ελλήνων της Θράκης και της Ιωνίας, όπως ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος.

Ο μετέπειτα εθνομάρτυς έγραψε χαρακτηριστικά: «Αγνοώ οποία υψηλή πολιτική και οποία αδήριτος ανάγκη υπεχρέωσε την Ελληνικήν κυβέρνησιν να αποδεχθή και υπογράψη τοιαύτην κατ’ αρχήν απαισίαν και φρικαλέαν κατά τας συνεπείας της, ολεθρίαν και εξευτελιστικήν δια τον καθ’ όλου Χριστιανικόν κόσμον, σύμβασιν. Και τώρα θα αρχίση υπό της προς ανταλλαγήν και ανθρωπεμπορίαν ορισθείσης επισήμου επιτροπής το ακατανόητον, το ανήκουστον και πρωτοφανές ανθρωπομέτρημα και αντάλλαγμα, ως γίνεται εις τους ζωεμπόρους δια τα άλογα, τα θρέμματα και τα κτήνη».

Στο πλαίσιο αυτό παραδίδω στην κρίση σας το παρόν έργο. Οφείλω δε και από του βήματος αυτού να εξάρω την καθοριστική συμβολή του φιλίστορα τ. Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Στρατηγού κ. Μιχαήλ Κωσταράκου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για το βιβλίο και βοήθησε αποφασιστικά στην έκδοσή του, προλογίζοντας (μεταξύ άλλων) και το έργο. Επίσης, θέλω να αναφέρω την ουσιαστική συνεισφορά του Αντιστρατήγου κ. Δημητρίου Τόρβα, ο οποίος μελέτησε επισταμένα το υλικό και το ανέλυσε διεξοδικά στον πρόλογό του. Επιπλέον, πρέπει να σημειώσω την συνδρομή των εκδόσεων Σάκκουλα στην όλη προσπάθεια. Πολλοί ήταν αυτοί οι οποίοι με βοήθησαν και θα χρειαζόμουν αρκετή ώρα για να παραθέσω όλα τα ονόματα. Ενδεικτικώς και μόνον αναφέρω τους κύριους και κυρίες Μάρκο Κυριάκου, Ιωάννη Παπαδήμο και Ιωάννα Φωκά-Μεταξά. Ειδική μνεία θα κάνω στον Σεβαστό Πρόεδρο της Εταιρείας των Φίλων του Λαού ομότιμο καθηγητή της Θεολογικής Σχολής κ. Νικόλαο Μπρατσιώτη, ο οποίος με πατρική αγάπη με στήριξε ποικιλοτρόπως. Θα ήταν, όμως, παράλειψή μου, εάν δεν ανέφερα την βοήθεια του προσωπικού της Εθνικής Βιβλιοθήκης κατά τις συνεχείς επισκέψεις μου σε αυτήν.

Άφησα για το τέλος τους συντελεστές της σημερινής εκδηλώσεως. Τους Υποστρατήγους κ.κ. Χρήστο Μπολώση και Βασίλειο Παπαθανασίου, οι οποίοι με προθυμία εδέχθησαν να παρουσιάσουν το βιβλίο και (το σημαντικότερο όλων) με τιμούν με την φιλία τους. Φοβούμαι πως ένα «ευχαριστώ» είναι πολύ λίγο για να εκφράσει το μέγεθος της ευγνωμοσύνης μου προς όλους αυτούς. Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι το έργο αφιερώνεται στην μνήμη του συμφοιτητού και φίλου, Δημήτριου Κακάτσιου, ο οποίος έφυγε τόσο πρόωρα από κοντά μας. Όλους Εσάς και τον καθένα χωριστά Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να παρίστασθε σε μια τόσο σημαντική στιγμή της ζωής μου.