Τελευταίος χαιρετισμός για τον Σμχο ε.α. Θωμά Νταφόπουλο από φίλο και συνάδελφο του...

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ, ΣΤΟ ΣΥΜΜΑΘΗΤΗ, ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΚΑΙ ΦΙΛΟ ΘΩΜΑ ΝΤΑΦΟΠΟΥΛΟ

Αλησμόνητε συμμαθητή, συνάδελφε και φίλε Θωμά,

Βαθύς ο πόνος του θανάτου, ασύγκριτος με κάθε άλλο πόνο της ζωής. Αυτόν τον ακαταμάχητο πόνο βιώνουμε, από το θλιβερό άγγελμα του θανάτου σου όλοι εμείς οι συνάδελφοι, οι συμμαθηταί σου από την Σ.Τ.Υ.Α., οι φίλοι σου μα πιο πολύ οι συγγενείς σου και ιδιαίτερα η αγαπημένη σου γυναίκα η Ντίνα, ο αγαπημένος γιός σου ο Θάνος με την νύφη σου Αναστασία, ο αγαπημένος σου  αδελφός Βάγιος και τα ανήψια σου.

Όμως τον πόνο αυτό όλων μας, συγγενών τε και φίλων, όσων βρισκόμαστε εδώ σήμερα στον ύστατο αυτό χαιρετισμό μας, τον μετριάζει η πεποίθηση μας ότι το ταξίδι σου αυτό προς την αιωνιότητα είναι ένα ταξίδι προς την μόνιμη και αληθινή ευτυχία έτσι όπως αυτή ορίζεται από  τον δημιουργό και πλάστη Άγιο Θεό μας.

Φίλε Θωμά,

Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1969 όταν τύχη αγαθή μας έφερε και τους δυο μας στους κόλπους της Πολεμικής Αεροπορίας.

Όταν άγουρα 18χρονα παιδιά από κάθε γωνιά της πατρίδος μας περνούσαμε την πύλη της Αεροπορικής Βάσεως Τατοϊου και βρισκόμασταν στους χώρους της Σχολής Τεχνικών Υπαξιωματικών.

Από τότε μας έδεσε μια στενή φιλία, η οποία στηριζόταν στην αμοιβαία εκτίμηση, την αγάπη και την συναδελφική αλληλεγγύη.

Κατά τη φοίτησή μας στη Σχολή βρεθήκαμε στις ίδιες εκπαιδευτικές αίθουσες αφού είχαμε λάβει την ίδια ειδικότητα ως Μηχαν. Αεροσκαφών JET  F / RF-84.

Μετά την αποφοίτησή μας  χώρισαν για λίγα χρόνια οι δρόμοι μας αφού εσύ τοποθετήθηκες στην Ανδραβίδα και εγώ στη Λάρισα. Όμως λίγα χρόνια αργότερα αξιωθήκαμε να συνυπηρετούμε και οι δύο στην 110 Π.Μ. στη  Λάρισα και στην ίδια Μοίρα, την αγαπημένη μας 348 συνεργαζόμενοι άψογα για αρκετά χρόνια και δένοντας την φιλία μας πιο δυνατά αφού ήταν τόσα πολλά πλέον εκείνα που μας ένωναν και πέραν του επαγγελματικού χώρου αφού δημιουργήσαμε κοινές και οικογενειακές φιλίες μεταξύ μας αλλά και με πολλούς ακόμη συναδέλφους, φιλίες που κρατούν μέχρι σήμερα.

Η υψηλή τεχνική σου κατάρτιση, η εργατικότητά σου και ο επαγγελματισμός σου σε συνδυασμό με τον ήπιο χαρακτήρα σου, τη διαλλακτικότητα και το πνεύμα συνεργασίας που σε διέκριναν σε έκαναν να ξεχωρίζεις μεταξύ των συναδέλφων και συνεργατών σου και να κερδίζεις τον σεβασμό και την εκτίμηση όχι μόνο των κατωτέρων σου, βαθμολογικά, αλλά και των ανωτέρων σου.

Υπηρέτησες με συνέπεια και αυταπάρνηση την πατρίδα και τίμησες ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης τον όρκο που έδωσες προς αυτήν από νεαρός υπαξιωματικός μέχρι και την ημέρα που αποστρατεύθηκες.                                                        

Έντιμος, ηθικός, αλληλέγγυος σε όλη την επαγγελματική σου σταδιοδρομία ανήλθες βαθμολογικά στον καταληκτικό βαθμό που προέβλεπε η εκ της Σχολής μας προέλευση σου και κατέλαβες θέσεις υψηλής ευθύνης ανάλογες του βαθμού που έφερες κάθε φορά, δικαίως και χωρίς να σου χαρισθεί τίποτα.

Αξιώθηκες μαζί με την αξιολάτρευτη γυναίκα σου την Ντίνα να δημιουργήσετε μια αξιόλογη οικογένεια κατά τα Ελληνοχριστιανικά πρότυπα φέρνοντας στον κόσμο και μεγαλώνοντας έναν λεβέντη γιό, τον σεμνό σας Θάνο από τον οποίο ευτύχησες να δείς, αλλά δυστυχώς όχι να τα χαρείς όπως θα ήθελες, δύο εγγονάκια το Θωμά και τον Κωνσταντίνο-Ραφαήλ.

Αδικία  ο πρόωρος χαμός σου και δυσαναπλήρωτο το κενό που μας αφήνεις αγαπημένε μου φίλε. Όμως με το θάνατο δεν τελειώνουν τα πάντα. Γιατί  πέρα απ’ το θάνατο υπάρχει η μνήμη. Και όταν υπάρχει  μνήμη δεν υπάρχει θάνατος. Αυτό που υπάρχει είναι η φυσική απουσία του θανόντος προσώπου ως φθαρτής ύλης.        

Και διερμηνεύοντας πιστεύω τα αισθήματα όλων, συναδέλφων, φίλων και συγγενών που βρίσκονται σήμερα εδώ θέλω απευθύνοντάς σου τον ύστατο χαιρετισμό να σε διαβεβαιώσω ότι δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.

Αγαπητή μου Ντίνα, αγαπητοί μου Θάνο και Αναστασία, αγαπητέ Βάγιο. Να είστε υπερήφανοι που είχατε ένα τέτοιο σύζυγο, πατέρα και αδελφό. Να είστε υγιείς και δυνατοί στη ζωή σας και να είστε σίγουροι ότι εκείνος με τις πρεσβείες της  Υπεραγίας  Θεοτόκου θα βρίσκεται πάντα κοντά σας, ως φύλακας άγγελός σας, για να σας δίνει δύναμη στο δύσκολο δρόμο της ζωής έτσι όπως έκανε μέχρι εχθές.

Φίλε Θωμά,  φίλε μας, καλό σου ταξίδι  και καλή αντάμωση.

Τους χαιρετισμούς μας στον Ζιώτα, τον Κώστα, τον Στέργιο και τα άλλα τα δικά μας τα παιδιά.

Αιωνία σου η μνήμη, αλησμόνητε συμμαθητή, συνάδελφε και φίλε.
Υ.Γ. Ο εκλιπών Σμήναρχος ε.α Νταφόπουλος Θωμάς γεννήθηκε το 1950 στο Λάρισα. Εισήλθε στη ΣΤΥΑ το 1969 (Σειρά 21η -Ειδικότητα ΤΥΜ) και αποστρατεύθηκε το 2004.