Papaparisis' blog: Η αλητεία του ασύλου ή το άσυλο της αλητείας…

Η αλήθεια πονάει όταν εμφανίζεται γυμνή, χωρίς περιστροφές, γιατί ενίοτε εμφανίζεται μέσα από προσπάθειες θόλωσης της πραγματικότητας.

Τα παραπάνω τα έχω γράψει αρκετές φορές και δεν θα σταματήσω να τα γράφω όσο ζούμε μια καθημερινότητα που συχνά ζέχνει περισσότερο από ξεσκέπαστο βόθρο.

Άσυλο; Τι σημαίνει άσυλο; Ιδιαίτερα άσυλο ιδεών; OK

Γεννήθηκα το 1952. Τον Απρίλιο του 1967 άκουσα από το ραδιόφωνο πως έγινε «Επανάσταση». Λίγα λεπτά μετά, ο πατέρας μου είπε: «Να, λοιπόν, και η δικτατορία…». Γρήγορα κατάλαβα πως δικτατορία σημαίνει τέρμα στην ελευθερία λόγου. Σταδιακά κατάλαβα και άλλα πράγματα. Όμως, το καλοκαίρι του 1974 η δικτατορία εξαφανίστηκε σε λίγες ώρες. Ύστερα ήρθε και η νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε.

Όποιος ήθελε, έλεγε ό,τι ήθελε. Όποιος ήθελε, έγραφε ό,τι ήθελε. Ακόμα κι αν ήταν ψέμα. Ακόμα και αν ήταν λάσπη. Ελεύθερα, χωρίς λογοκρισίες ή περιορισμούς. Λάθος μου;

Ποιος διώχθηκε στη χώρα μετά το 1974 για τις ιδέες του; Μοναδική εξαίρεση η Χρυσή Αυγή και αυτή όχι για τα εθνικιστικά της κηρύγματα, αλλά για την προπαγάνδα υπέρ του Ναζισμού.

Και στα Πανεπιστήμια; Εκεί και αν γινόταν ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Το άκρον άωτο της ελευθερίας. Αλλά, κάποιες φορές, και η αποθέωση της ασυδοσίας.

Γιατί; Για έναν απλό λόγο: Κάποιοι δεν ήθελαν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Και έχτιζαν τις πόρτες τών γραφείων τών Καθηγητών, προπηλάκιζαν Καθηγητές. Ήθελαν την τρομοκρατία. Ψέματα; Η τρομοκρατία τής Αριστεράς, ή κάποιων ομάδων τής Αριστεράς.

Πού, λοιπόν, στη χώρα απαγορευόταν η ελεύθερη διακίνηση ιδεών;

--Στα Μ.Μ.Ε.;

--Σε εκδηλώσεις;

--Σε συνέδρια;

--Πότε κάποιος διώχθηκε για τις ιδέες του;

Ιδιαίτερα στον Τύπο είχαμε την αποθέωση του «κιτρινισμού» με ελάχιστες περιπτώσεις επέμβασης της Δικαιοσύνης, σε ακραίες και κραυγαλέες καταστάσεις. Άρα, ο νέος νόμος για το άσυλο, ποιον θα εμποδίσει να διακηρύξει τις ιδέες του;

Όμως, τις ημέρες αυτές ζούμε μια κραυγαλέα περίπτωση κατάργησης του ασύλου. Είναι ο αποκλεισμός του πλέον διάσημου στην Ελλάδα κομικογράφου, του «Αρκά», από το φέις-μπουκ. Δεν άρεσε σε κάποιους χρήστες, ζήτησαν τη φίμωσή του και την πέτυχαν.

Δεν υπάρχει άσυλο στο φέις-μπουκ. Μόνο για τις ιδέες δεν υπάρχει. Για ό,τι άλλο υπάρχει ασυδοσία. Το μεγαλύτερο Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης (άσχετα αν η επίσημη ονομασία του είναι Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης) καταργεί μ’ έναν αλγόριθμο το Άσυλο. Επιτρέπει όμως στην καθεμιά να μας δείξει τα μπούτια της και στον καθένα τους τρικέφαλούς του. Επιτρέπει στους πάντες να επιδείξουν τον αναλφαβητισμό τους. Να πουν στον/ην σύζυγο πόσο γλυκός/ιά είναι και «Χρόνια πολλά», δημόσια, λες και δεν μπορούν να του/της πουν σπίτι τους.

Δεν θέλω να εξετάσω βαθύτερα το θέμα, να γράψω πως κάποιοι/ες γράφουν «Χρόνια πολλά αγάπη μου, αστέρι τής ζωής μου», την ώρα που συνευρίσκονται με τον/ην γκόμενο/να. Ούτε θέλω να γράφω μέχρι αύριο για τα αυτονόητα.

Μπαχαλάκηδες μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, μπαχαλάκηδες και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το κακό είναι πως την ύπαρξη των μπαχαλάκηδων των πανεπιστημίων την επικρότησαν και τη στήριξαν οι εκλεγμένοι τής αντιπολίτευσης, πολλοί από τους οποίους στέλνουν τα παιδιά τους σε ξένα πανεπιστήμια γιατί δεν ανέχονται την κατάντια των ελληνικών.

Αν δεν είναι γελοίοι, τότε τι είναι; Ανόητε, ψευτοδημοκράτη, που θαυμάζεις την τάξη και την ευπρέπεια της Σορβόνης, της Οξφόρδης, του Κέιμπριτζ, ακόμα και των πανεπιστημίων τής Αφρικής, τι υπερασπίζεσαι όταν καταψηφίζεις έναν νόμο που αυτά ακριβώς θέλει να επιβάλει; Ποιος σε βεβαίωσε ότι ο νόμος αυτός θα απαγορεύσει διδάσκοντες και διδασκόμενους να υποστηρίξουν αυτό που πιστεύουν; Πού το γράφει αυτό ο νόμος; Εκτός αν θέλεις, αυτό που πιστεύουν, να το γράφουν με σπρέι στους τοίχους, στα πατώματα στις πόρτες;

Θα συμφωνούσα μαζί σου, με επιφυλάξεις πάντα, αν πρώτα γέμιζες τους τοίχους τού σπιτιού σου με κάθε είδους συνθήματα και αν επέτρεπες την αυλή σου να την έκαναν υπαίθρια αγορά λαθραίων τσιγάρων και διάφορων άλλων αντικειμένων οι όποιοι λαθροεπιχειρηματίες.

Γράφει ο Άγγελος Πετρουλάκης