«Γιατί Αρχηγός γεννιέσαι, δεν γίνεσαι…» Συγκινητικές αναμνήσεις από τη ΣΣΕ αλλά και ευχές από συμμαθητή του Α/ΓΕΣ!

Φωτογραφία από το armynow.net

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ροδόπουλος (ΣΣΕ-82)

(μικρή ιστορία αφιερωμένη στον συμμαθητή κι επιστήθιο φίλο, Στρατηγό Αλκιβιάδη Στεφανή και τα δύο χρόνια Αρχηγίας του Γενικού Επιτελείου Στρατού)

Απογευματινές ώρες της 14ης Νοεμβρίου 1978… Μετά την πρωινή, σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση, την εξαντλητική σωματική «βελτίωση» που ακολούθησε οι Ευέλπιδες 1ης τάξεως ήμαστε στα μελετητήρια της παλαιάς Σχολής Ευελπίδων. Για όσους περάσαμε από εκεί και τα ζήσαμε, οι αναμνήσεις έντονες… Απόλυτη ησυχία, ο βλοσυρός τεταρτοετής επιτηρητής επιβλέπει και επιτρέπει έναν όρθιο μέσα στο τμήμα που θα μπορούσε για λίγα λεπτά, χαμηλόφωνα, να απευθυνθεί σε συμμαθητή του… Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στα μελετητήρια… Άλλοι διαβάζουν, άλλοι ασχολούνται με «αλλότρια» (πού να εξηγώ τώρα τι ήταν τα «αλλότρια»), άλλοι προσπαθούν να ανταλλάξουν δυο κουβέντες με το διπλανό τους χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τον αυστηρό επιτηρητή, ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα που ανεβοκατεβαίνουν την οδό Ευελπίδων διακόπτει την απόλυτη ησυχία…

Βυθισμένος στις σκέψεις μου δεν ήμουν και στα καλύτερά μου. Μία κατεπείγουσα διακομιδή μου στο 401 ΓΣΝΑ, η νοσηλεία που ακολούθησε και η επιστροφή μου στην Σχολή με είχαν κλονίσει και οι αφόρητοι πόνοι στη μέση δεν μου επέτρεπαν να εκτελώ όλες τις ασκήσεις μαζί με τους συμμαθητές μου. Είχα επηρεαστεί και σκέψεις παραιτήσεως δηλητηρίαζαν το μυαλό μου. Τους προβληματισμούς μου είχα μοιραστεί με τους συμμαθητές εκείνους που από την πρώτη στιγμή της εισόδου στην Σχολή δεθήκαμε περισσότερο, τον Γιώργο, τον Αποστόλη και τον Άλκη. Εκείνοι ήξεραν… Εκείνες τις ώρες των μελετητηρίων μιλούσαν τα βλέμματα, κάποια αδιόρατα νεύματα, κάποιες σκόρπιες λιγοστές κουβέντες στα διαλείμματα… 

-Επιτρέπετε, κύριε τεταρτοετά; 
-Αιτούμαι την άδεια να συνεργαστώ με τον συμμαθητή μου Κωνσταντίνο Ροδόπουλο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ώρα που ο Άλκης, εκείνο το απόγευμα της 14ης Νοεμβρίου 1978, σηκώθηκε, κατευθύνθηκε προς το αναλόγιό μου και μέσα από το βιβλίο της Στρατιωτικής Ιστορίας έβγαλε και μου άφησε το χαρτάκι που βλέπετε… Ένα τόσο δα χαρτάκι, μερικές λέξεις, απέραντο μεγαλείο ψυχής, συμπαράσταση στο συμμαθητή που δοκιμάζεται… 

Ένα μεγάλο βάρος έφυγε από πάνω μου… Δάκρυα λυτρωτικά κύλησαν από τα μάτια μου… Είχα πάρει τις αποφάσεις μου…Το χαρτάκι, αυτό το χαρτάκι… 

Το βράδυ μετά το δείπνο, τρέχοντας προς τον 4ο Λόχο δίπλα δίπλα, του είπα ένα «ευχαριστώ, φίλε» μέσα από την ψυχή μου…

Τα χρόνια πέρασαν, η συμμαθητική αγάπη, το δέσιμο, η φιλία μας κρατούν έκτοτε!

Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, έγινε αυτό που έπρεπε… 

Ο Άλκης, Αρχηγός! Άξιος!

Χαίρομαι με τις χαρές του, αγωνιώ με τις αγωνίες του… Έχω και εγώ τις δικές μου, να σε έχει ο Θεός καλά, φίλε, να πορεύεσαι το δύσβατο, μοναχικό σου δρόμο μέχρι το τέλος… Και το τέλος να αργήσει… Και να λέει: 

Στρατηγός Αλκιβιάδης Στεφανής, Αρχηγός ΓΕΕΘΑ!!!