Παλέψαμε με το θάνατο και ...χάσαμε, θα παλέψουμε μέχρι θανάτου και θα νικήσουμε

Είμαι η Φανή Κούρου και είμαι κάτω των 55 ετών. Είμαι μια σταγόνα του ποταμού που λέγεται πόνος, που λέγεται χηρεία. Είμαι μια σταγόνα του ποταμού που λέγεται ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΞ.Ι.Α. Ο σύλλογος ΑΞ.Ι.Α. απαρτίζεται κυρίως από γυναίκες όλων των κοινωνικών ομάδων οι οποίες δέχτηκαν το χτύπημα της μοίρας και πάλεψαν, μάτωσαν για να διατηρήσουν ακέραια την οικογένεια τους .....κι έχασαν.

Χάσαμε τους συζύγους μας οι οποίοι προηγουμένως εργάστηκαν πολλά χρόνια και τώρα καλούμαστε να χάσουμε κι άλλα. Κι ίσως κάποιος μας πει "εδώ χάσατε τους συντρόφους σας γιατί τόσος αγώνας για τα υλικά αγαθά??" Κι εμείς θα απαντήσουμε με σθένος "πρέπει να τα χάσουμε όλα?" Τα χρήματα των συζύγων μας διεκδικούμε όχι των συνανθρώπων μας. Τις κρατήσεις που στερήθηκαν οι οικογένειες μας για το αυριανό δικαίωμα στη συνταξιοδότηση που για κάποιους δεν ήρθε ποτέ αυτή η στιγμή ...κι όποιοι πρόλαβαν να συνταξιοδοτηθούν υπέστησαν τις μειώσεις που έγιναν σε όλους τους Έλληνες τώρα τιμωρούνται οι οικογένειες τους διπλά.

Το άρθρο 12 έκανε περικοπές στο ποσοστό υπολογισμού της σύνταξης χηρείας από 70% σε 50%, θέσπισε πρωτοφανώς παγκοσμίως ηλικιακό όριο χορήγησης ή μη της ισόβιας ως χτες σύνταξης χηρείας, έκανε περικοπές στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην αρχή της ανταπόδοσης  έκανε περικοπές στις έννοιες αξιοπρέπεια, οικογένεια, κράτος δικαίου, κράτος πρόνοιας. Όμως παρά την απώλεια εισοδήματος υπάρχουν ανάγκες, σπουδές, στεγαστικά δάνεια και πληθώρα υποχρεώσεων οι οποίες δε σταμάτησαν επειδή σταμάτησε να χτυπά η καρδιά ενός ανθρώπου.

Ανάλγητα κι απάνθρωπα ο νόμος Κατρούγκαλου θεωρεί εύκολο το να βρει εργασία μια γυναίκα 50 ετών τη στιγμή  τα παιδιά μας δυσκολεύονται, τη στιγμή που τα παιδιά μας ξενιτεύονται. Τι θέλετε λοιπόν? Να ξενιτευτούμε ομαδικώς οι κάτω των 55 για να μην επιβαρύνουμε τον προϋπολογισμό σας? Να διαγράψουμε από τη μνήμη μας κι από τα κιτάπια σας τα δεδουλευμένα? Δεν διεκδικούμε απλώς το δίκιο μας, διεκδικούμε το ΔΙΚΑΙΟ, το ΝΟΜΙΜΟ, το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ

Καταστρατηγούνται αρχές, καταπατούνται δικαιώματα καταργείται για πρώτη φορά μια σύνταξη. Σήμερα οι χήρες αύριο άραγε ποιοι? Οι αρπακτικοί νόμοι με πρόσχημα τις μεταρρυθμίσεις, τις δομικές αλλαγές και την υποτιθέμενη εξυγίανση ποιους άλλους θα κατακρημνίσουν στα έγκατα της μιζέριας και της απαξίωσης στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον? Γιατί είναι βέβαιο ότι είμαστε η αρχή.

Εμείς παλέψαμε με το θάνατο και...χάσαμε, τώρα θα παλέψουμε μέχρι θανάτου και θα νικήσουμε. Κι έχουμε μεγάλη δύναμη μέσα μας, είναι οι ψυχές των συντρόφων μας ενωμένες με τις δικές μας που δεν κάνουν πίσω.

Υ.Γ. Ο Σύλλογος ΑΞ.Ι.Α. απέχει από δραστηριότητες κομματικής φύσεως. Ζητάμε τη συμπαράσταση όλων και είμαστε δίπλα σε κάθε δίκαιο αγώνα.