Το συγκινητικό γράμμα της Μητέρας

Σαν έλαβα το κάλεσμα κοντά σου ναρθ’ η ψυχή μου, σου λέω την προσευχή μου: 
Χρήσιμα έργα έκαμα, σε όλη τη ζωή μου και άλλη ψυχή δεν έβλαψα εκτός από τη δική μου. Σε ευχαριστώ που με έστειλες εδώ στη γη να ζήσω και μια καλή οικογένεια, γυναίκα και ένα γιο και εγώ να αποκτήσω. Συ με έμαθες από μικρό τους συνανθρώπους να αγαπώ να σέβομαι, να εκτιμώ και στις ανάγκες να βοηθήσω, με αλτρουισμό, φιλία, χωρίς καμία ανταπόδοση ή υστεροβουλία. Σε ευχαριστώ που μου έδωσες το χάρισμα του νου και της ψυχής τη δύναμη, εις τη Σχολή Ευελπίδων νέος να επιτύχω και ως αξιωματικός του ένδοξου στρατού μας τη λατρευτή πατρίδα μου χρόνια να υπηρετήσω και όταν ήρθε ο καιρός απόστρατος να ζήσω, σύντομα συ με κάλεσες ν’ αρθώ ξανά μαζί σου. 
Τώρα απ’ εδώ που βρίσκομαι, ψηλά στον ουρανό, μικρό αστέρι φωτεινό με άλλα αστεράκια, μια χάρη μόνο σου ζητώ, τον γιο μου, τον μονάκριβο, τον πολυαγαπημένο, που με χαρά και ζήλο ως φοιτητής σπουδάζει, η χάρη η δική σου, πάντα να τον σκεπάζει,για να βαδίζει με διάτα στην αρετής τη στράτα. 
Πιστός δούλος σου Γιάννης (Δια χειρός της μητέρας του) 
Στον αξέχαστο Γιάννη Γαριφάλου, Στρατιωτικός Ε.Α. 
Γιάννη μου, αγαπημένο μου, αξέχαστο, πρώτο μου παιδί. Σε χάσαμε ένα πρωινό, εκεί στον Λευκώνα Σερρών. Στο μέρος που έζησες, πολλά χρόνια με τους συγγενείς της γυναίκας σου Παρθένας. Που όλοι σε αγάπησαν τόσο πολύ, διότι όπως είχα ακούσει από συμμαθηταί σου και κατόπιν από συναδέρφους σου έλεγαν: Για σένα Γιάννη μου ήσουν ένας υπέροχος Εύελπις «ΔΙΑΜΑΝΤΙ», και συνέχεια όταν πήρες τη μετάθεση σε μεγάλες πόλεις στην Μακεδονία, εκεί στην κάθε μονάδα σου, όλοι οι στρατιώτες, τα περισσότερα και τα καλύτερα έλεγαν για σένα. Ακόμα και οι ανώτεροι σου σε εκτιμούσαν αρκετά. Και μέχρι σήμερα, Γιάννη μου, που μας λείπεις 25 μέρες, αυτή την καλή λέξη ακούμε, που τώρα είσαι στην τελευταία σου κατοικία, εκεί στους παραμεθόριους νομούς της Ελλάδας. 
Δεν μπορώ να το φανταστώ, ούτε να πιστέψω πως σε χάσαμε τόσο νωρίς στα 58 σου χρόνια, τόσο νέος, τόσο δραστήριος, καλός σύζυγος και πατέρας. Εγώ η μητέρα σου πως θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου που τώρα, βρίσκομαι στη δύση της ζωής μου; Χωρίς εσένα; Φυσικά έχω και το δεύτερο παιδί μου, τον Βαγγέλη που με βοηθάει τόσο πολύ στη ζωή μου. Όμως εσύ Γιάννη μου πάντα κατεβαίνοντας στο κάτω δικό μου διαμέρισμα μου έλεγες την καλημέρα σου και συνεχίζεις: Μαμά, θέλεις να σου πετάξω τα σκουπίδια; Μαμά, θέλεις κάτι να σου ψωνίσω, ψωμί, γάλα από το φούρνο της γειτονιάς; Συνέχεια σου έγραφα σε χαρτί 3-5 ψώνια από το Σούπερ. Όταν το μεσημεράκι επέστρεφες, μου πρόσφερες πάντα την εφημερίδα που ήξερες πόσο πολύ μου άρεσε να διαβάζω. Το βραδάκι ερχόσουν πάλι και μου έδινες τις τοπικές εφημερίδες του Γαλατσίου και πάντα σε ευχαριστούσα και σε ρωτούσα: Γιάννη μου ήσουν με τον Βαγγέλη μας; Και μου απαντούσες: Ναι μαμά, μαζί είμαστε και πίναμε τα καφεδάκια μας κουβεντιάζοντας. Και εγώ ακούγοντας αυτά, πέταγα στα σύννεφα, στα σύννεφα στα αστέρια, στον ουρανό χαρούμενη και ευτυχισμένη στη ζωή μου. Δεν ήθελα κάτι άλλο, αυτό για μένα ήταν σημαντικό, και υπέροχο στη ζωή μου. Θα σε θυμάμαι για πάντα, εγώ η μητέρα σου. Και όταν ο θεός σε κάποιο διάστημα με καλέσει να έρθω κοντά σου. Θα είμαστε για πάντα μαζί, και τότε θα πούμε, όσα δεν μπορέσαμε στη ζωή μας! 
Από τη λυπημένη σου Μητέρα Μαίρη Γαρουφάλη 8-10-2017
Από την εφημερίδα της ΕΑΑΣ