Συγκλονιστικοί Διάλογοι με... ΑΞ.Ι.Α λίγο πριν την Ανάσταση

Ήταν πασιφανές ότι η φετινή Λαμπρή δε γιορτάσθηκε όπως άλλες χρονιές. Το έβλεπες στα πρόσωπα, στις ενέργειες ακόμα και στις ευχές. Η σκέψη του Έλλήνα τριγυρίζει, θέλοντας και μη, στους δύο Έλληνες στρατιωτικούς που βρίσκονται φυλακισμένοι σε φυλακές υψίστης ασφαλείας της Τουρκίας, στις συνεχιζόμενες προκλητικές ενέργειες των Τούρκων αλλά και στα οικονομικά προβλήματα που τον ταλανίζουν και θα τον πνίξουν από το 2019 που θ’ αρχίσει και η εφαρμογή του νόμου Κατρούγκαλου.

Υπάρχουν όμως και μερικές οικογένειες που πρόσφατα έχασαν τον πατέρα της οικογένειας και καλούνται να επιβιώσουν σε ακόμη χειρότερες συνθήκες, αντιμέτωποι με έναν εχθρό που δεν το περίμεναν. Την ελληνική πολιτεία! Θα μπορούσαμε βιβλία να γράψουμε για τα βιώματα των ορφανικών οικογενειών πριν αλλά και μετά την απώλεια. Ας πάρουμε μια μικρή μόνο γεύση το πως βιώνουν αυτό το απρόβλεπτο και οδυνηρό γεγονός, μέσα από ένα διάλογο στο διαδίκτυο, κάποια από τα μέλη του Συλλόγου ΑΞ.Ι.Α, τις ημέρες των παθών του Χριστού μας....

ΡΟΥΛΑ: 17 μήνες πριν ήμουν μια καθημερινή ευτυχισμένη σύζυγος και μητέρα. Είχα ευλογηθεί να έχω 2 υπέροχα παιδάκια κι έναν σύζυγο που ήταν για μένα η απάντηση στα όνειρα μου. Πολιτισμένος άνθρωπος με αρχές και ευγένεια ακόμα και στις πιο προσωπικές του στιγμές. Ξαφνικά άρχισαν οι πόνοι η διάγνωση? Καρκίνος σε καλπάζουσα μορφή. Έφυγε 2 μήνες μετά. Έμεινα μόνη με 2 μικρά παιδιά να φροντίσω ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Δικαίωμα να πενθήσω δεν είχα μου λέγανε γιατί έχω παιδιά. Έτσι ήρεμα έκανα ότι έπρεπε για να συνεχίσουμε. Λένε όμως ότι ο ήρεμος άνθρωπος θα κάνει μια φορά το ΜΠΑΜ αλλά θα είναι μεγάλο. Κι εγώ λοιπόν 15 μήνες τώρα έκανα υπομονή, αλλά τελείωσε. Ο πόνος, η ταπείνωση και ο θυμός έγιναν ένας ορμητικός χείμαρρος που παρέσυρε τις αναστολές, την άσκοπη υπομονή ή ακόμα και τη λογική μου. Έκοψα κάθε επαφή με τους δικούς μου για να μπορέσω να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου και τις δυνάμεις μου. Στύλωσα τα πόδια μου δυνατά στο έδαφος και είπα ότι θα αγωνιστώ για να κερδίσω την αξιοπρέπεια μου, τα δικαιώματα των παιδιών μου και τον σεβασμό που μου αξίζει. Από τη μέρα που έμαθα ότι θα χάσω τον άντρα μου μέχρι τώρα ήμουν χαμένη σε έναν άλλο κόσμο. Έβγαζα κάτι άναρθρες κραυγές για την αδικία που ζούσα ενώ ήθελα να ουρλιάξω δυνατά. Αυτή η πάλη με τον εαυτό μου μ' έφτασε στα όρια μου. Είπα η θα πεθάνω συνειδητά η θα σηκωθώ να διεκδικήσω για μένα και τα παιδιά μου τη ζωή που μας αξίζει. ΚΑΙ ΣΗΚΩΘΗΚΑ. Πήρα άπειρες φορές τηλ. στο υπουργείο, στον ΕΦΚΑ στο ταμείο μου, έστειλα και φαξ. Τους έδωσα να καταλάβουν ότι εγώ δεν ανέχομαι άλλο να στερούνται τα παιδιά μου ενώ δικαιούνται καλή σύνταξη. Σήμερα μου έστειλαν μια επιταγή, για να ζήσω μου είπαν μέχρι να βγει η οριστική σύνταξη. Εγώ πιστεύω ότι μου την έστειλαν για να μου κλείσουν το στόμα. Μου είπαν ότι το λογισμικό για τις συντάξεις των εν ενεργεία θα είναι έτοιμο τον Μάιο. Αυτά προφορικά γιατί γραπτώς δεν μου το δίνουν. Ίσως μετά το Πάσχα, λένε.

ΣΑΝΤΡΑ: Τι να σου πω; Δύναμη, κουράγιο, οι λέξεις είναι λίγες σε αυτό που περνάς. Όλες μας περίπου τα ίδια τραβάμε. Να μη χάσουμε την ελπίδα μας, μόνο. Εύχομαι καλή ανάσταση σε εσένα και στα παιδιά σου

ΆΝΝΑ: Η κάθε μια μας ξεχωριστά και όλες μαζί περνάμε την ίδια κατάσταση.... μόνο άνθρωποι που ζουν τον πόνο μας μπορούν να μας καταλάβουν.... να είσαι δυνατή Ρούλα μου... κι εγώ αυτό λέω κάθε μέρα στον εαυτό μου... εύχομαι τα καλύτερα σε σένα και όλες μας.

ΙΩΑΝΝΑ: Κάθε μία από εμάς είναι ένα μικρό ποτάμι δύναμης που δημιουργήθηκε από τον άδικο και παράλογο αυτό νόμο. Πρέπει να ενωθούν όλα τα ρυάκια. Να δημιουργήσουν ένα μεγάλο χείμαρρο που θα παρασύρει άδικους νόμους και αποφάσεις.

ΜΕΛΙΝΑ: Περίπου έτσι και η δική μου ιστορία... απλά εμάς ήταν πάνω από τέσσερα χρόνια ο Γολγοθάς! ο δικός του και ο δικός μου με τα παιδιά.... δεν είσαι η μόνη δυστυχώς... θέλει πολύ δύναμη... Καλή Ανάσταση!

ΜΑΡΙΑ: Νομίζω όλες μας περνάμε αυτό το Γολγοθά!!!! Εμένα τα παιδιά μακριά... Πέρασα κάποιο χρόνο μαζί τους αλλά δεν μπορώ κ δεν θέλω να είμαι στα πόδια τους όσο κ να με θέλουν!!!!  Γύρισα σπίτι... σκοτεινό.... άψυχο..... το άρωμα του παντού.... τα πράγματα του στη θέση τους ... κ η απόλυτη νέκρα!!! Οι αναμνήσεις τρέχουν όπως κ τα δάκρυα.... Το χαμόγελο το φοράω μόνο για τους άλλους, εμένα έχει σβήσει πριν 7 μήνες!!! Φεύγοντας πήρε μαζί του κ το άλλο μου μισό.... Τώρα πρέπει κ έχουμε υποχρέωση στα παιδιά μας να σταθούμε στα πόδια μας.... Πρέπει να αναλάβουμε κ τους 2 ρόλους κ μάνα κ πατέρας κ μερικές από εμάς κ γιαγιά... Πρέπει να μαζέψουμε τα κομμάτια μας κ να προχωρήσουμε αν με ρωτάτε πως; Δεν ξέρω.... αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να παλέψουμε για μας κ τα παιδιά μας... κ την αξιοπρέπεια μας που κάποιοι μας έχουν αφαιρέσει!! Καλό Πάσχα φίλες μου καλή Ανάσταση σε όλους!!!!!

ΦΩΤΕΙΝΗ: Γιατί πρέπει να παλέψουμε;; Το αυτονόητο θα ήταν η πολιτεία να είναι με τις φτερούγες τις πάνω από τις ορφανικές οικογένειες με μικρά παιδιά ......εμείς παλεύουμε για το αυτονόητο... αυτό με τσατίζει τρελά..... πέσαμε πάνω στη χειρότερη συγκυρία ..την ανεγκέφαλη αλλαγή του νόμου..... και το κράτος δείχνει τα δόντια του σε εμάς... σαν να έχουμε πανούκλα...  όχι το λάθος είναι τεράστιο... δεν πρέπει να εξευτελίζονται έτσι ζωές και αξιοπρέπειες..

ΜΑΓΔΑΛΝΗΝΗ: Ο σύζυγος μου ήταν πλοίαρχος και τα διαστήματα που απουσίαζε μόνη μεγάλωνα τα παιδιά μου και αντιμετώπιζα τη ζωή. Όταν συναντούσα δυσκολίες και του το έλεγα η απάντηση του ήταν. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΤΟΥΣ. Αυτό πρέπει να έχουμε σύνθημα. Να σταθούμε στα πόδια μας και να προχωρήσουμε ειδικά κάποιες έπο σας που πρέπει να μεγαλώσετε τα παιδιά σας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ: Κουράγιο Ρουλά όλες περάσαμε τα ίδια. Στάσου στα πόδια κορίτσι μου για τα παιδάκια σου έχει ο θεός!!!

ΕΛΕΝΗ: Αγαπημένη φίλη τα είπες όλα!!! Παλεύουμε πρώτα για μας!!! Τα παιδιά μας πήραν το δρόμο τους κι εμείς το δικό μας Γολγοθά που πρέπει ν ανέβουμε.

ΈΛΣΑ: Η αγανάκτηση μεγάλη. Η υπομονή μας έχει εξαντληθεί! Πόσο να αντέξουμε ακόμα. Μας κοροϊδεύουν μας πάνε από μήνα σε μήνα δε πιστεύω τίποτα πια! Είναι ντροπή! Μας κοροϊδεύουν παίζουν με το πόνο μας!

ΝΙΚΟΛΕΤΑ: Τον ίδιο Γολγοθά περάσαμε και εμείς με την ασθένεια και έχασα τον άνθρωπο μου στα 56 του. Δεν πρέπει αυτός ο άδικος νόμος να ισχύσει. Όλες μαζί μπορούμε.

ΜΑΡΙΑ: Τον ίδιο Γολγοθά περνάμε όλες μας... Εγώ τον έχασα στα 54 σε 17 μέρες.. Καρκίνος... σε καλπάζουσα μορφή... Ο απάνθρωπος νόμος πρέπει να φύγει... να τον πάρουν πίσω.... Καλή Ανάσταση σε όλες και όλους.!!!!!

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ: Καλή μου και εγώ μόνη είμαι. Άδειασε η φωλιά, η κόρη μου η μεγάλη ήταν ήδη παντρεμένη, η δεύτερη μου κόρη έφυγε για το τελευταίο ταξίδι 14 μήνες πριν τον μπαμπά της, ο γιος μου ζει σε άλλη πόλη και εγώ μόνη. Υγεία και δύναμη να μας δίνει ο Θεός να είναι γερά και τυχερά τα παιδιά μας. Ξέρω εδώ και 23 μήνες πόσο σκληρό είναι να ζεις μόνη αλλά δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα. Καλή Ανάσταση!!!!

ΑΓΓΕΛΑ: Καλή ανάσταση σε όλο τον κόσμο!!!!! Θέλω να πιστεύω πως θα έρθει η ανάσταση κ για μας τις κατατρεγμένες γυναίκες..... το θείο φως ας θρονιάσει στις καρδιές των άθεων....

ΛΑΜΠΡΙΝΗ: Δύσκολες μέρες για εμάς. Καλή Ανάσταση.

ΑΡΧΟΝΤΟΥΛΑ: Σήμερον κρεμάται επί ξύλου. Ας ευχηθούμε ο κάθε άνθρωπος που κουβαλάει έναν δικό του Σταυρό να έχει τη δική του λύτρωση και Ανάσταση.

ΣΟΦΙΑ: Την σταύρωση την ζούμε κάθε μέρα. Η Ανάσταση έπεται. Ακόμα και ο Μεσσίας μάτωσε πριν την Ανάσταση. Τι περίμενες; Δεν θα ματώσεις εσύ; Είναι πολλοί οι γολγοθάδες και ο δρόμος μακρύς. Φοβάσαι; Κι εγώ. Ως πότε; Μέχρι να τελειώσει ετούτη η ανηφόρα. Το άδικο δεν έχει ποτέ καλό τέλος. Ξέρουν τα εγκλήματά τους. Μη θαρρείς πως δεν τα γνωρίζουν. 

ΒΙΚΥ: Όταν οι άνθρωποι σου παίρνουν με το ένα χέρι ο Θεός στα δίνει πίσω με τα δυο. Έχε εμπιστοσύνη σε αυτόν. Ξέχνα την πίκρα σου. 

Γράφει ο Απόστολος Παπαπαρίσης, Υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων Συλλόγου ΑΞ.Ι.Α

Υ.Γ. Ο διάλογος δημοσιεύεται με την άδειά τους με μικρά ονόματα.