Παρέμβαση Σγου Κωσταράκου για το "Μακεδονικό" - Γιατί πρέπει να είμαι χαρούμενος ή υπερήφανος;

Δεν έχω καταλάβει γιατί ακριβώς πρέπει να είμαι χαρούμενος και υπερήφανος αυτές τις ημέρες. 

Ο Πρωθυπουργός και ο πρώην ΥΠΕΞ είναι υπερήφανοι και εγώ υποτίθεται ότι πρέπει να συμμερίζομαι τη χαρά τους γιατί τα Σκόπια κατόρθωσαν να δικαιώσουν και να επιβάλλουν με επίσημο τρόπο και με την ευλογία της Ελλάδας τον αλυτρωτισμό και το κίβδηλο εθνικό τους αφήγημα.  Μετά μάλιστα από ένα δημοψήφισμα-αποτυχία και εν μέσω καταγγελιών (και από τις δύο πλευρές των συνόρων) για χρηματισμό βουλευτών.

Θεμιτό και ευχάριστο το ότι τους δώσαμε την ευρωατλαντική προοπτική που οι αμετακίνητες θέσεις τους, τους εμπόδιζαν για δεκαετίες να έχουν. Μπορούσαμε ίσως να διαπραγματευτούμε την ευρωατλαντική προοπτική και συμμετοχή τους με τους ίδιους αλλά και με τους φίλους και συμμάχους μας και πραγματικά να τους βοηθήσουμε να ενταχθούν στους διεθνείς οργανισμούς, αν αυτό θέλαμε, χωρίς απαραίτητα να απαιτηθεί να αλλάξουμε ή να παραχωρήσουμε κανένα από τα θέματα ονομασίας, ταυτότητας, εθνότητας, γλώσσας κλπ που υποτίθεται ότι «διαπραγματευθήκαμε με επιτυχία».  Όπως δηλώθηκε επίσημα και από επίσημα χείλη στην Ελλάδα, ούτε πιεστήκαμε ούτε πειστήκαμε για να κλείσουμε το θέμα, εμείς οι ίδιοι το επιδιώξαμε.

Είμαι σίγουρος, ότι οι φίλοι και σύμμαχοι θα μας καταλάβαιναν, εφόσον μάλιστα ήταν και δική μας πρωτοβουλία, και θα μας βοηθούσαν σε αυτό το διαχωρισμό εθνικής ταυτότητος και διεθνούς γεωπολιτικής ένταξης, γιατί αυτό το τελευταίο είναι το μόνο που πραγματικά τους ενδιαφέρει. Η ιστορία και η παράδοση της Μακεδονίας είναι κάτι πολύ ευρύτερο από τους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους προσεχώς οι Σκοπιανοί θα γίνουν μέλη και παντελώς αδιάφορο για τη διεθνή πολιτική σκηνή. Για μας όμως είναι η πεμπτουσία της ταυτότητας μας. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι υποστήκαμε μια αναίτια ήττα χωρίς καν να πολεμήσουμε, σε μια μάχη από την οποία δεν είχαμε τίποτα να κερδίσουμε και κανένας δεν μας ζήτησε να δώσουμε. Και το χειρότερο, οι οδυνηρές συνέπειες της ήττας αυτής θα ισχύουν στο διηνεκές.

Και τώρα τι γίνεται; Ασφαλώς δεν παραδινόμαστε. Ποτέ δεν παραδινόμαστε. Η προοπτική των εκλογών ή του δημοψηφίσματος απομακρύνεται διαρκώς. Εμείς που πραγματικά αισθανόμαστε ότι μας «αγνόησαν» πρέπει κατά τη γνώμη μου να μη μείνουμε άπραγοι. Με τα δικά μας εθνικά μέσα. Ο αγώνας για τη δική μας ελληνική μακεδονική ταυτότητα πρέπει να εντατικοποιηθεί. Καμία αλλαγή ονόματος εγκαταστάσεων ή επιχειρήσεων. Αλέξανδρος, Μακεδονία, Φίλιππος, Βεργίνα, Αιγές, Αριστοτέλης, Παύλος Μέλας, Άγρας, Μακεδονικός αγώνας, Βάλτος, όλα αυτά τα δικά μας για τα οποία είμαστε υπερήφανοι, πρέπει να είναι και να παραμένουν συνέχεια στο προσκήνιο. Στη πρώτη γραμμή της εθνικής μας δραστηριότητος, επικοινωνιακής πολιτικής και διεθνούς προβολής σε όλους τους χώρους.

Αυστηρή τήρηση του εθνικού διαχωρισμού ανάμεσα στην ελληνική Μακεδονία του Αλεξάνδρου που έφερε τον Ελληνισμό στα πέρατα του κόσμου και τη σύγχρονη σλαβική ταυτότητα και καταγωγή των γειτόνων μας. Δεν ειμαστε ούτε αδέλφια ούτε ξαδέλφια και δεν μοιραζόμαστε σχεδόν τίποτα από το παρελθόν. Προς τούτο απαιτείται ισχυρή ακαδημαϊκή δραστηριότητα στο διεθνή χώρο με καλά οργανωμένη στρατηγική επικοινωνίας προς το σύνολο της διεθνούς κοινότητος ώστε να γίνει κοινός τόπος ο διαχωρισμός ανάμεσα στην ελληνική και στη σλαβική Μακεδονία.

Τελειώνοντας θέλω να γίνει σαφές από όλους ότι δεν είμαι ελληνοποιημένος «Νοτιομακεδόνας», όπως πάντα ισχυρίζονταν οι «Βορειομακεδόνες» Σλάβοι γείτονες μας, στα πλαίσια του αλυτρωτικού τους σχεδιασμού. Ήμουνα, είμαι και θα είμαι Μακεδόνας. Και οι Μακεδόνες ήταν, είναι και θα είναι Έλληνες.