Προφητικό ποίημα για τη «Μακεδονία» γραμμένο την 3η Φεβ 2018

Όνομα ξένο έγινε,

ο πιο τρελός σου πόθος,

βαθιά μέσα σου το 'ξερες,

πάντα ότι ‘σαι νόθος.

Γείτονα σε λυπόμαστε, 

που ιστορικό δεν έχεις,

Ελλάς, γαϊδουρόδενε,

παρά μετά να τρέχεις.

Φίλε μας, είσαι πονηρός, 

μ' ακόμα κι αν βελάξεις,

τώρα ειν’ η ώρα η καλή,

τ' όνομα να αλλάξεις.

Τ' όνομα είναι ταυτότητα, 

και η ψυχή των όντων,

ο σύνδεσμος των ζωντανών,

μετά των απελθόντων.

Δικαίωμα δεν έχουμε, 

προγόνους να ξεχνάμε,

τ’ όνομα που μας έδωσαν,

ας μην το ξεπουλάμε.

Σιγά σιγά το πίστεψαν, 

πως είναι Μακεδόνες,

σιγά σιγά ξεχάσαμε,

πως ζούμε εδώ αιώνες.

Ράσα δεν κάνουν τον παπά, 

θα 'πρεπε να γνωρίζει,

κάθε λαός τη μοίρα του,

μόνος του την ορίζει.

Έτσι αφήσαμε κι εμείς, 

ότι ήτανε δικό μας,

και μας τραβούν τώρα τ' αυτί,

γαμώ το κέρατό μας.

Μέσα στο γλέντι το πολύ, 

μέσα στα τσιφτετέλια,

πουλήσαμε την αρχοντιά,

και γίναμε για γέλια.

Μας θάμπωσαν μας τύφλωσαν, 

προόδου καθρεφτάκια,

γίναν αυτοί λυκόσκυλα,

κι εμείς τα κουταβάκια.

Φουσκώσαμε και σκάσαμε, 

στα πλούτη και τα κάλλη,

η ξιπασιά μας έμεινε,

και μια κοιλιά μεγάλη.

Κληρονομιά θελήσαμε, 

καθένας μας ν' αφήσει,

μόνο ότι στο στόμα μας, (κι αλλού)

μπορεί να εισχωρήσει.

Μεσ’ τη ζωή πιστέψαμε 

πως ένας είναι ο ρόλος μας,

ότι φάμε, ότι πιούμε,

κι ότι αρπάξει ο κώλος μας.

Πατρίδα και ονόματα, 

δεν έχουνε αξία,

έθνος, μη λες, θα πάθουμε,

καμιά αναφυλαξία.

Τα έθνη όλα αδέρφια μας, 

τρέλα και φαντασία,

τουλούμπες ομοιόμορφες,

σ’ άλλη συσκευασία.

Απ’ την πολλή ονείρωξη, 

πέσαμε σ’ αφασία,

μη μας ξυπνάς απότομα

απ’ την υπνοβασία.

Όλοι όμως το ξέρουμε, 

πως και γι’ αυτό το χάλι,

το ψάρι, όσο κι αν φταίξαμε,

βρωμάει απ’ το κεφάλι.

Υπάρχουνε εδώ πολλοί 

στη χώρα μας προδότες,

συνόκαιρο είναι της φυλής,

να ζει με εξωμότες.

Λυμαίνονται τον τόπο αυτό, 

γεμάτοι αλαζονεία,

να ζει κανείς ή να μη ζει,

σ' αυτή τη κοινωνία.

Αγάπησαν και λάτρεψαν, 

πλούτη και εξουσία,

άρχοντες και λαϊκοί,

σε ανίερη συνουσία.

Είναι γραμμένο στου Έλληνα, 

βαθιά ως το μεδούλι,

έχουνε μείνει αρκετοί,

που δεν γενήκαν δούλοι.

Μπορούνε κι οι υπόλοιποι, 

κεφάλι να σηκώσουν,

μα πρέπει μεσ’ στα στήθια τους,

βαθιά ντροπή να νιώσουν.

Γιατί είναι όντως θλιβερό, 

κληρονομιά μεγάλη,

να παίρνουνε οι χτεσινοί,

να κάνουν καρναβάλι.

Θαρσείτε όμως, οι Έλληνες, 

ακόμα κι αν κοιμούνται,

θεριά είναι αλλοπρόσαλλα,

όλοι αυτό φοβούνται.

Ξυπνάνε απ’ το λήθαργο 

σηκώνονται βρυχιούνται,

μέσα από τις στάχτες τους,

πάντα ξαναγεννιούνται.

ΝΑΛ