Στην εποχή του Ανδρέα, του Κώστα, του Χαρίλαου...

Γράφει ο Χρήστος Τσαντήλας / www.eleftheria.gr

Έφυγε ο τελευταίος χαρισματικός!

ΔΕΝ γνωρίζω ποιό συναίσθημα μπορεί να προκάλεσε στον καθένα η είδηση του θανάτου του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, προσωπικά μου έφερε μία έντονη θλίψη. Και παράλληλα αναμνήσεις. Από μια μεγάλη περίοδο της ζωής, για πολλούς από εμάς μέσα στον προηγούμενο αιώνα, που χρόνο με το χρόνο κλείνει. Θύμισες από μια εποχή που δεν θα ξανάρθει, μια εποχή γεμάτη από πολιτική και πολιτικούς, ηγέτες που οδήγησαν τη χώρα μέσα από πολέμους, ίντριγκες, εμφύλιο, εθνικές νίκες, χαρές και λύπες, πρόοδο, ανάπτυξη και τελικά στον δανεισμό. Θα έλεγα πως, ο αιώνας που πέρασε ήταν απλά, ο αιώνας του Μητσοτάκη!

Η ΕΙΔΗΣΗ του θανάτου του επίτιμου προέδρου της ΝΔ, μου προκάλεσε και έναν προβληματισμό τυλιγμένο με μια περίεργη ανησυχία. Για την περίοδο των παλιών, των σπουδαίων και πατριωτών πολιτικών, των χαρισματικών ανδρών, που εξέλιπαν πλέον. Για μια χρονική περίοδο που μαζί με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη έφυγε οριστικά.

ΌΛΟΙ αυτοί οι μεγάλοι ηγέτες που κυβέρνησαν την χώρα και των οποίων οι κεντρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις προβάλλονταν από όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου, εξυμνώντας την δημοκρατία στην χώρα που την γέννησε, όλοι αυτοί οι πολιτικοί άνδρες, που κατακρίθηκαν και δοξάστηκαν και λοιδορηθήκαν και εξυψώθηκαν, είχαν κοινά χαρίσματα. Σοβαρότητα και πειθώ. Είχαν μεστό λόγο στο κοινοβούλιο, κατανοητό, άγγιζαν τα προβλήματα του κόσμου. Είχαν αποτελεσματικότητα και αναγνωρισιμότητα. Μπορούσαν να προβλέψουν και να το πουν. Ποιος δεν εντυπωσιάστηκε από τα λόγια του Μητσοτάκη πριν 25 χρόνια όταν προέβλεψε ότι η Ελλάδα θα γίνει μια μέρα επαίτης του ΔΝΤ! Διέθεταν δύναμη στο εξωτερικό και αξιοπρέπεια. Και το κυριότερο κράτησαν με πολιτική σοβαρότητα το επίπεδο αντιπαράθεσης μέσα στο εθνικό κοινοβούλιο. Ποιος από τους παλιότερους δεν θυμάται πόσος κόσμος και με τι μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούσε εκείνες τις μονομαχίες των πολιτικών αρχηγών της εποχής. Η εποχή του Ανδρέα, του Κώστα, του Χαρίλαου, του Λεωνίδα του Καραμανλή πέρασε πια και για όλους μας όσοι τους γνώρισαν με τον θάνατο του τελευταίου των αρχηγών, θα μείνει ένα περίεργο συναίσθημα θλίψης και βέβαια πολλές αναμνήσεις. Υπήρξαν οι πολιτικοί που έζησαν πολέμους διωγμούς και κακουχίες.

Όσο και να διαφωνούσε κανείς με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη δεν μπορεί να παραβλέψει ότι υπήρξε ένας από τους χαρισματικούς πολιτικούς του αιώνα. Χωρίς να κάνει κάτι πιο πέρα από το φυσιολογικό, με τον θάνατό του απλά, ο αιωνόβιος πολιτικός έκανε πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και φίλους, να συμφωνούν όλοι, ότι τέτοιους ηγέτες χαρισματικούς, όπως ο ίδιος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, και ο Χαρίλαος Φλωράκης, δεν πρόκειται να βγάλει το πολιτικό μας σύστημα, ούτε στον επόμενο αιώνα! Και να μας προβληματίζει η διαφορά με τους σημερινούς, αλλά και ο ουσιαστικός πολιτικός διάλογος, τότε και τώρα, στην αίθουσα της ολομέλειας της Βουλής των Ελλήνων.

ΤΟΝ εκλιπόντα πρόεδρο τον γνώρισα μέσα από την ιδιαίτερη σχέση του με τον αείμνηστο εκδότη της «Ελευθερίας» φίλο του και συνάδελφο (εκδότης κι εκείνος του «Κήρυκα» Χανίων) Τάκη Δημητρακόπουλο. Δύο - τρείς φορές στο «Τράβελ Στοπ» και άλλες τόσες στα γραφεία της εφημερίδας ή σε κάποιες κοινωνικές εκδηλώσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Γνώριζε ο επίτιμος, ότι ο φίλος του ο Τάκης, υπήρξε και φίλος με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Καθόλου δεν τον πείραζε. Και όταν του έλεγε μέσα στο γραφείο, το γνωστό ανέκδοτο με «τον βλάχο και το φίδι» ο επίτιμος τον προλάβαινε: «Αυτό μην το πεις στον Ανδρέα… Να το ξέρω μόνο εγώ Τάκη… να το ξεφουρνίσω στους Βλάχους βουλευτές μου»!

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όσο κι αν επικρίθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους, στην εποχή του, πρόσφερε ήθος και συνέπεια στο πολιτικό σύστημα. Έκανε πολλούς δεξιούς «μάγκες», άλλοι το εκτίμησαν, άλλοι τον πρόδωσαν, άλλοι άλλαξαν κόμμα, κάποιοι εξελέγησαν δήμαρχοι και νομάρχες, άλλοι κατέχουν δημόσιες θέσεις ακόμα και σήμερα σ ολόκληρη τη χώρα, πολλοί από τους ευνοημένους βρίσκονται εντός και εκτός του νομού, πάντως οι στενοί του συνεργάτες έλεγαν ότι και τους χειρότερους εχθρούς του, ήξερε να συγχωρεί.

ΔΕΝ είναι δόκιμο για δημοσιογράφο να γράφει μόνο καλά λόγια για πολιτικούς ειδικά όταν φεύγουν από τη ζωή. Του το χρωστούσα όμως του επίτιμου εδώ και 25 χρόνια περίπου. Σε ένα ταξίδι στην Τεχεράνη, συνοδεύοντας την πρωθυπουργική αποστολή για λογαριασμό της εφημερίδας, έσκυψε πάνω μου περπατώντας στο διάδρομο του αεροπλάνου και με ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον: «Αισθάνεστε καλά σήμερα; Σας πρόσεξαν;». Την προηγούμενη νύχτα ένα κρυολόγημα με πυρετό, με βρήκε στην (χιονισμένη μετά από 60 χρόνια!) Τεχεράνη. Ύστερα έμαθα ότι ο ίδιος ο πρόεδρος είχε ενημερωθεί και μέσω της φρουράς του μου έστειλε γιατρό στο ξενοδοχείο. Άλλος από όσους προέδρους γνώρισα από κοντά δεν θα έδειχνε προσωπικό ενδιαφέρον…