ΥΙΟΣ και ΙΟΣ, ποίημα του Κωνσταντίνου Παπακώστα

Όταν ο πλάστης ξεκινά παίρνει κλωστές στα χέρια,

γυρίζει διπλοβελονιά και φθάνει ως τ’ αστέρια,

το γύρισμα της βελονιάς αν μάθεις όταν πλέκεις

δρόμους γεμάτους ατραπούς θα μάθεις να ξεπλέκεις.

Πλέξε και φτιάξε στη ζωή δικούς σου ωραίους κόσμους

μονάχα νάχεις αντοχή να κουβαλάς στους ώμους,

εκεί που πλέκεις άφησε αγάπη ν’ ακουμπήσει

το δέντρο τότε το μικρό μονάχο του θ’ ανθίσει.

Πλέξε στεφάνια αμάραντα πολλούς να στεφανώσουν

κι όταν θα έλθει ο καιρός καρπούς πολλούς θα δώσουν,

με τους αγγέλους να μιλάς ψαλμούς, αίνους να ψέλνεις

το μήνυμα του Ιησού σε όλους να το στέλνεις.

Έγινε άνθρωπος μικρός, έζησε ανάμεσά μας

θυσία αίμα πρόσφερε να βρούμε τη χαρά μας,

άρτο κομμάτια έκοψε αντίδωρα ψυχής

στο αίμα του τα βούτηξε να πιείς ν’ αναστηθείς.

Την κοινωνία μη φοβού Θεό θα ανταμώσεις

με πίστη, αγάπη, προσευχή όλα θα τα αλώσεις,

με παρρησία πάντοτε κι ότι ο Θεός ορίζει

αθανασία της ψυχής μόνο Αυτός χαρίζει.

Οικονομία του Θεού τα πάντα να προβλέπει

γιατί ο άνθρωπος ως ον πολλά τα παραβλέπει,

και έρχεται η Παναγιά τα χέρια της απλώνει,

στον κάθε ένα που μπορεί ψηλά να τα σηκώνει.

Μόνο με πίστη ακράδαντη τον κόσμο θα κερδίσεις

φουρτούνες, μπόρες, θύελλες θα τις χαλιναγωγήσεις,

κι έτσι σοφός που έγινες μπορείς ν’ αναπαυθείς

τον Ιησού μας το Χριστό ποτέ μην αρνηθείς.

Υιό Θεού αγαπητό έστειλε να μας σώσει

σκοτάδια έδιωξε μακρυά το φως για να μας δώσει,

φτιάχνουν οι άνθρωποι ιούς για να τον πολεμήσουν

αν έχεις πίστη φλογερή ποτέ δεν θα νικήσουν.

Ψάξτε αυτά που χάθηκαν πίστη, πατέρα, μάννα

προζύμι είναι και μαγιά ζυμώστε για το θαύμα,

άρτος θα γίνει της ζωής που είναι ο Χριστός

φως, ύδωρ και η άμπελος πατέρας στοργικός.

Την ανάσταση θα δούμε όλοι μας πάνω στη γη

ο Χριστός πάντα γεννιέται κι ανασταίνεται μαζί,

ότι γίνεται ταιριάζει και με όλα πάντα δένει,

και μακάριος εκείνος τον Χριστό που τον προσμένει.

Εν Αθήναις της 29^η Μαρτίου 2020

Παπακώστας Κωνσταντίνος