Τουρκία: Με τη «σιγουριά υπνοβάτη» προς την αυτοκαταστροφή της

Η Τουρκία είναι πλέον έτοιμη να διαβεί την πύλη και να εισέλθει στο «φρενοκομείο» το οποίο δημιουργήθηκε με την αμέριστη συμβολή της, το οποίο πλέον έχει διαλύσει στην ουσία δύο χώρες και έχει δημιουργήσει δύο εν δυνάμει νέους κρατικούς δρώντες, εχθρικούς προς τα συμφέροντά της.

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη

{http://www.defence-point.gr}

Η Άγκυρα μπορεί πλέον μετά από την άδεια που δόθηκε από το κοινοβούλιο να χρησιμοποιήσει ένοπλη βία και στρατεύματα στο έδαφος της Συρίας και του Ιράκ. Η κυβέρνηση του Αχμέτ Νταβούτογλου ατενίζει το Νέο-οθωμανικό και πανισλαμικό της μέλλον με την αισιοδοξία και τη σιγουριά που ένας υπνοβάτης απολαμβάνει κατά την διάρκεια των νυχτερινών «διαδρομών» του, σε ένα σπίτι το οποίο του είναι μεν γνωστό αλλά ταυτοχρόνως είναι και άκρως επικίνδυνο λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκεται όταν υπνοβατεί. Η ανερμάτιστη και επικίνδυνα...

αυτοκαταστροφική πολιτική της Άγκυρας, η οποία τα τελευταία δέκα χρόνια αντικατέστησε τον ρεαλισμό με έναν ισλαμικού τύπου ιδεαλισμό και ρεβιζιονιστικό ιμπεριαλισμό, κατάφερε με την πολιτική που ακολούθησε – μόνο στην περιοχή ενδιαφέροντος των τεκταινομένων – τα εξής:

Με τη μη υποστήριξη των ΗΠΑ κατά τον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου, η Ουάσιγκτον να στραφεί για βοήθεια στους Κούρδους του Βορείου Ιράκ, οι οποίοι σήμερα απολαμβάνουν καθεστώτος de facto ανεξάρτητου κράτους.

Με την υποστήριξη άνευ οιουδήποτε ενδοιασμού των εγκληματιών του ISIL – υπό την δικαιολογία της μάχης κατά της «τυραννίας» του Άσαντ – στο να δημιουργήσουν ένα μεσαιωνικού τύπου ισλαμιστικό τέρας το οποίο αυτή τη στιγμή μπορεί να στραφεί και επίσημα κατά της Άγκυρας και να δαγκώσει το χέρι που το εξέθρεψε.

Η δε γιγάντωση του «οργανισμού» αυτού, αυτομάτως ανέδειξε τη γεωπολιτική σημασία της ενδυνάμωσης των Κούρδων τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία, οι οποίοι πλέον εξοπλίζονται από κάθε πλευρά και χωρίς καμία περίπτωση αντίδρασης από την Τουρκία.

Το «εκπληκτικό» δε κατόρθωμα της Άγκυρας είναι πως η εν λόγω πολιτική που ακολούθησε και ακολουθεί στην ουσία αποξένωσε όλους τους γεωπολιτικούς παράγοντες από αυτή. Δηλαδή, το ISIL τράφηκε και επιβίωσε το πρώτο χρονικό διάστημα από τη Τουρκία και τώρα βλέπει την Άγκυρα να στρέφεται – υποτίθεται – εναντίον του.

Η Δύση, ενώ και αυτή βοήθησε στην γιγάντωση αυτού του κατασκευάσματος, τώρα βλέπει με μεγάλη υποψία κάθε κίνηση της Άγκυρας, αφού γνωρίζει πλέον – ή τουλάχιστον έχει βάσιμες υποψίες για – την «κρυφή ατζέντα» των ηγητόρων της.

Το Ιράκ και η Συρία ως κρατικές οντότητες και ηγεσίες, ήδη βρίσκονται «στα μαχαίρια» με τη Τουρκία. Είναι ενδεικτικό πως η Άγκυρα στο σχέδιο νόμου που πέρασε, κάνει λόγο για τη συνέχιση της πολιτικής απομάκρυνσης της ηγεσίας της Δαμασκού από το προσκήνιο.

Το πλέον εντυπωσιακό είναι, πως ακόμα και ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν, αντιλαμβανόμενος τη θέση της Τουρκίας, την πιέζει στην ουσία να βοηθήσει στη σωτηρία του Κομπανί, άρα και στη σταθεροποίηση του κουρδικού στοιχείου στη Συρία, το οποίο πλέον συγκοινωνεί με το PKK αλλά και το Ερμπίλ, λέγοντας πως εάν η Άγκυρα δεν βοηθήσει τους Κούρδους της Συρίας, οι ειρηνευτικές συνομιλίες θα καταρρεύσουν.

Είναι προφανές πως ο Κούρδος ηγέτης φοβάται αυτό που έχουμε γράψει και στο παρελθόν, πως η Άγκυρα αυτή τη στιγμή έχει να επιλέξει μεταξύ ενός θανάσιμου διλήμματος:

H πίεση του πολιτισμένου κόσμου και η προσπάθεια να βγάλει τη «ρετσινιά» του βοηθού των βαρβάρων του ISIL, αποφεύγοντας και άλλες εν δυνάμει σημαντικότερες περιπλοκές, την ωθεί στο πλευρό της «συμμαχίας» κατά του Ισλαμικού Κράτους, η γεωπολιτική της όμως ασφάλεια υπαγορεύει την αποδυνάμωση των Κούρδων και όχι την υποστήριξή τους.

Άρα, ο φόβος η Τουρκία να εμπλακεί κατά του ISIL, ΕΑΝ ή/και ΟΤΑΝ έχει πλέον πέσει το Κομπανί είναι υπαρκτός και για τον λόγο αυτό ο Α. Οτζαλάν παίζει το χαρτί της «ανακωχής» με το ΡΚΚ. Εξάλλου, «κοντός ψαλμός αλληλούια…», το ISIL βρίσκεται ένα βήμα προ της διάσπασης της άμυνας της εν λόγω πόλης (εάν δεν έχει ήδη εισέλθει) και οι Τούρκοι δεν φαίνονται προς ώρας και πολύ «ζωηροί». Είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν, τρίτη επιλογή απλώς δεν υπάρχει. Οπότε, μένουμε μόνο στις διακηρύξεις του Νταβούτογλου…

Η προσπάθεια δε να δημιουργηθεί η περίφημη ουδέτερη ζώνη κατά μήκος των Συριο-Τουρκικών συνόρων, εμπεριέχει την παράμετρο του λοτι πρέπει να θα γίνει αποδεκτή από το Κουρδικό στοιχείο το οποίο διαβιεί στην περιοχή και που έχει αναπτύξει τις δικές του κρατικές δομές.

Είναι προφανές πως η ανάγκη των Κούρδων του Κομπανί για βοήθεια, υπαγορεύει την αποδοχή της εισόδου των τουρκικών στρατευμάτων στην περιοχή, δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο πως όταν η κατάσταση ηρεμίσει, οι Τούρκοι θα αποχωρήσουν ή οι Κούρδοι θα δεχτούν απλά να αλλάξουν αφεντικό.

Με λίγα λόγια και μόνο με τις παραπάνω σκέψεις είναι φανερό πως η Τουρκία έχει πλέον οδηγηθεί σε μία απελπιστική κατάσταση για την οποία φταίει σε μεγάλο βαθμό η ίδια και κανείς άλλος.

Στην ουσία, με τη πολιτική της βοήθησε στη καταστροφή δύο κρατών (Συρία και Ιράκ) τα οποία σε γενικές γραμμές ήταν από ουδέτερα έως και φιλικά προς την ίδια, ενώ έλεγχαν κάθε κατάσταση η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή προς αυτή.

Εξέθρεψε με τη πολιτική της δύο νέους δυνητικούς κρατικούς δρώντες τους Κούρδους της περιοχής και το Ισλαμικό Κράτος οι οποίοι και οι δύο ενισχύθηκαν από την αποδυνάμωση της Δαμασκού και της Βαγδάτης.

Κατάφερε δε να καταστήσει όλους τους παραπάνω γεωπολιτικούς δρώντες δυνητικούς ή πραγματικούς εχθρούς της χωρίς να έχει κάπου να στηριχτεί για βοήθεια.

Τέλος, η «στρατηγική» της σχέση με το Ιράν είναι προφανές εδώ και καιρό πως έχει ριχτεί στις καλένδες ενώ στη Δύση και ειδικά στις ΗΠΑ, αποτελεί τον πρώτο ύποπτο για οτιδήποτε έχει συμβεί και συμβαίνει στην περιοχή. Χαρακτηριστική είναι η οργή και η συνήθης υπεραντίδραση του Ερντογάν, όταν πληροφορήθηκε φερόμενες ως αρνητικές για την Τουρκία δηλώσεις εκ μέρους του Αμερικανού αντιπροέδρου, Τζόζεφ Μπάιντεν.

Η Τουρκία μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο, στριμωγμένη από παντού και βλέποντας τους κινδύνους να τη περιτριγυρίζουν, είτε με αφορμή τον «τάφο» του Σουλεϊμάν Χαν, είτε με οποιοδήποτε άλλη πρόφαση, αργά η γρήγορα θα εμπλακεί πολεμικά στη Συρία. Τότε όμως, οι αμαρτίες του παρελθόντος θα βγουν στην επιφάνεια και δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο. Κατά τα άλλα η νεοθωμανική ονείρωξη των ηγητόρων της καλά κρατεί.