Η Ελλάς ευγνωμονούσα

Αυτός είναι ο τίτλος του πολύ γνωστού πίνακα του Θεοδώρου Βρυζάκη, τον οποίο ζωγράφισε το 1858. Ο πίνακας αυτός, αναπαριστά την Ελλάδα να στεφανώνει Στο έργο αυτό, απεικονίζεται η απελευθερωμένη Ελλάδα ως αρχαία κόρη, πάνω σ’ ένα σύννεφο που την κρατά υπερυψωμένη και κυρίαρχη στο κέντρο του πίνακα. Φορά δάφνινο στεφάνι στα ξέπλεκα μαλλιά της, και πατά στις σπασμένες αλυσίδες των δεσμών της. Έχει τα χέρια της απλωμένα δεξιά και αριστερά, σε μία συμβολική κίνηση εναγκαλισμού αλλά και προστασίας πλέον όλων όσοι με θυσίες και αγώνες συνετέλεσαν στην απελευθέρωσή της, όλων όσοι εξακολουθούν να διαθέτουν τις περιουσίες τους για την ανασυγκρότησή της, όπως υποδηλώνει ο σωρός των νομισμάτων που...

της προσφέρεται. Γύρω της συνωστίζονται οι γνώριμοι πρωτεργάτες της Επανάστασης, οι πρόδρομοι Ρήγας Φεραίος, Αδαμάντιος Κοραής, Αλέξανδρος Υψηλάντης, Μιχαήλ Σούτζος, οι γενναίοι αγωνιστές Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, οι ήρωες των ναυτικών αγώνων Κωνσταντίνος Κανάρης, Ανδρέας Μιαούλης, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. Για την απόδοση των αναγνωρίσιμων φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών τους, ο Βρυζάκης χρησιμοποιεί τις προσωπογραφίες των αγωνιστών, που είχε σχεδιάσει ο Krazeisen και είχαν ευρέως διαδοθεί με μία σειρά λιθογραφιών, που εκδόθηκαν το 1831 στο Μόναχο.

Ο πίνακας αυτός, που κοσμούσε το γραφείο του πρωθυπουργού, ενόχλησε του ΣΥΡΙΖΑίους, που τον εξωπέταξαν στα υπόγεια και στην θέση του κρέμασαν έναν μοντέρνο, εκτός τόπου και χρόνου, πίνακα με τον επίσης μοντέρνο τίτλο «Ατέρμονα Πεδία-Σειρά Λευκάδα». Άσπρα κοράκια, μαύρα κοράκια, όπως έλεγε και ο ποιητής Φανφάρας. 

Και ενώ πράγματι η Ελλάς ευγνωμονεί τους ήρωές της, ασχέτως αν μερικοί που καβαλίκεψαν την εξουσία πολύ λίγη σημασία δίνουν σ’ αυτό, το ΥΕΘΑ σε μία – πραγματικά – σεμνή τελετή υποδέχθηκε τα ιερά λείψανα 6 στρατιωτικών που σκοτώθηκαν στην Κύπρο το 1974, αποδίδοντας έτσι τις οφειλόμενες τιμές, με τον κ. Βίτσα να δηλώνει ότι απαγορεύεται να ξεχνάμε. Τώρα, το τι ακριβώς απαγορεύεται να ξεχνάμε, ίσως το πούμε μια άλλη φορά, φοβάμαι όμως ότι θα διαφωνήσω με τον κ. Βίτσα…

Και ενώ κάπου – κάπου η Πατρίς (ή μάλλον αυτοί που, ατυχώς, εκάστοτε εκφράζουν την Πατρίδα) θυμάται κάποια από τα παιδιά της και τα τιμά αναλόγως, τις περισσότερες φορές κοιμάται μακαρίως. Εκεί στην οδό Τατοίου και στον αριθμό 50 στην Κηφισιά, υπάρχει το σπίτι ή μάλλον τα λείψανα του σπιτιού, από το οποίο ξεκίνησε ο Παύλος Μελάς, ο κύριος εκφραστής του Μακεδονικού Αγώνα, με τις τρεις πορείες του στην Δυτική Μακεδονία, με τις οποίες πέτυχε να εμψυχώσει τους Μακεδόνες που υπέφεραν από το βουλγάρικο λεπίδι, να ιδρύσει ένοπλα σώματα, να οργανώσει την αυτοάμυνα των Ελληνικών χωριών και τελικώς να σκοτωθεί στις 13 Οκτωβρίου του 1904, μόλις 34 ετών, στο χωριό Στάτιστα της Καστοριάς, που σήμερα φέρει τ’ όνομά του.

Εκεί λοιπόν, στην οδό Τατοΐου 50, υπάρχει ό,τι έχει απομείνει από το σπίτι της πλέον εμβληματικής μορφής του Μακεδονικού Αγώνα. Ερείπιο, έτοιμο να καταρρεύσει, αν κάποια μέρα φυσήξει δυνατός αέρας.  Να σημειωθεί, ότι το σπίτι απέχει μόλις λίγα μέτρα από την κατοικία του πρώην πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά, ο οποίος τουλάχιστον μία φορά την ημέρα θα το βλέπει όταν κινείται προς Αθήνα, εκτός αν… ανεβαίνει αντίθετα (και συνεπώς παράνομα) την οδό Εμμ. Μπενάκη στην οποία διαμένει. Είναι απορίας άξιο πώς ο κ. Σαμαράς δεν ευαισθητοποιήθηκε από το θέαμα που αντίκρυζε, εκτός και αν φοβόταν μήπως χαρακτηρισθεί ακροδεξιός! Είναι (μία ακόμη) ντροπή του.

Κατά καιρούς έχουν γίνει κάποιες κινήσεις για την διάσωση του μνημείου, αλλά πάντα κάπου σκοντάφτει. Πότε στους κληρονόμους, πότε στον Δήμο, πότε στην Εφορία και, τις περισσότερες φορές, στον κακό μας τον καιρό.

Πριν από χρόνια, όταν ακόμη «λεφτά υπήρχαν», βρέθηκα στο Μονακό. Έμεινα άναυδος, όταν είδα περιφραγμένο και φωταγωγημένο, λες και ήταν ο τάφος του Ναπολέοντα, ένα σπάνιο… κάκτο! Οι Γάλλοι λοιπόν προβάλουν τους κάκτους τους και εμείς αφήνουμε τα σπίτια του Παύλου Μελά στην Κηφισιά, του Συνταγματάρχου Κων. Δαβάκη στην Καλλιθέα, του Κωστή Παλαμά στην Πλάκα και τόσων άλλων ιστορικών μορφών του πνεύματος και της θυσίας προς την Πατρίδα, να ρημάζουν. 

Βέβαια δεν βαυκαλίζομαι να πιστεύω ότι η «πρώτη φορά αριστερά» θα ασχοληθεί με τέτοια ψιλοπράγματα, τα οποία άλλωστε είναι ενάντια στη φιλοσοφία της περί εθνομηδενισμού. Θέλω να πιστεύω όμως, ότι υπάρχουν ακόμη κάποιοι που ανατριχιάζουν στην ιδέα της Πατρίδος και κατέχουν κάποια αξιώματα που τους δίνουν την δύναμη να εκπληρώσουν την προς το Έθνος υποχρέωσή τους.

Ακούει κανείς;

Ακούει ο κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Ακούει ο κ. Δήμαρχος Κηφισιάς, ο οποίος είναι και γόνος Μικρασιατών;
Ακούει η Νέα Δημοκρατία;

Χρήστος Μπολώσης Υποστράτηγος ε.α. / www.dimokratianews.gr