Καλή μου Επιστράτευση

Η ιστορία είναι γνωστή. Όταν απελευθερωθήκαμε από την Οθωμανική κυριαρχία των 400 ετών, γίνονταν στο Μεσολόγγι οι σχετικοί εορτασμοί, στους οποίους παραβρέθηκε και ένας παλιός αγωνιστής με τον εγγονό του. Άρχισαν λοιπόν οι ομιλίες των επισήμων, νομάρχες, δήμαρχοι κ.λπ. και σε μια στιγμή, εκνευρισμένος ο παππούς, αρπάζει το παιδί και του λέει: «Πάμε να φύγουμε από ΄δω. Δεν γινήκαν έτσι τα πράγματα». Στο δρόμο, βλέπουν έναν ρακένδυτο ζητιάνο, παλιό ήρωα αγωνιστή, ο οποίος διηγείτο γεγονότα από την Επανάσταση, όπως αυτός τα έζησε. Στέκεται λίγο ο παππούς και συγκινημένος λέει στον εγγονό του: «Τ’ ακούς; Έτσι γινήκαν τα πράγματα».

Εγώ βέβαια ήρωας δεν είμαι, επειδή θα σας διηγηθώ πώς γίνανε τα πράγματα, μια και είμουνα μπροστά. Για το «ζητιάνος», όλο και το παλεύουνε οι εκάστοτε κυβερνώντες. Βάλτε μία άνω τελεία εδώ και συνεχίζουμε. Κι’ ας πούμε τώρα, ότι όταν ο Θεός μοίραζε μυαλό, εσύ είχες πάει προς νερού σου κι’ έτσι βρέθηκες κομματάκι λειψός. Κι’ έτσι όπως είσαι, ολίγον από μάπας, πηγαίνεις στρατό και σου λέει ο διοικητής σου:

-Ρε συ, τη γλέπεις εκείνη την αποθήκη;

-Τη γλέπω.

-Αυτή λοιπόν η αποθήκη είναι τίγκα στο κιβώτιο και τα κιβώτια πούχει μέσα, είναι τίγκα στα όπλα. Τράβα ρε να την παραλάβεις και σε 5' λεπτά νάρθεις να μου αναφέρεις εκτέλεση.

Τώρα εσύ, όσο και να είσαι από μυαλό καδρόνι, τί θα κάνεις; Θα βάλεις την υπογραφή σου ότι παρέλαβες 50 κασόνια όπλα χωρίς καν να τα ανοίξεις; Αυτό αδερφέ μου μήτε ο Γιάννης ο Μπρίλης («λεμονάδα από λεμόνια»), δε θα το έκανε.

Εδώ κάντε μια στάση για τσιγάρο κι’ επανερχόμαστε. Με αφορμή λοιπόν τα διαδραματισθέντα, αλλά κυρίως τα δημοσιευθέντα και…παπαγαλισθέντα για την περίφημη πλέον Επιστράτευση του 1974 και επειδή πολλά τερατώδη έχουν λεχθεί και γραφεί γι’ αυτήν («κιβώτια με πέτρες αντί για όπλα», «δεν υπήρχαν στολές για τους εφέδρους» κ.λπ.) και επειδή και εμείς πρέπει κάποτε να «απολογηθούμε» για τις βλακείες, που μας πέταξαν κατάμουτρα και αφού δεν το έκανε η τότε ηγεσία μας (αλλά, δυστυχώς, ούτε και κάποια μεταγενέστερη αισθάνθηκε ποτέ παρόμοια ανάγκη…), διότι διετάχθη μόνιμη σιγή ασυρμάτου, ας μου επιτρέψετε να σας αφηγηθώ ένα περιστατικό, στο οποίο όχι μόνον είμουνα μπροστά αλλά και συμμετείχα, αφού εκτελούσα χρέη διοικητού λόχου.

Το Τάγμα μου τότε, Ιούλιος του 1974, μετά από δύο μετασταθμεύσεις μέσα σ΄ ένα μήνα, βρισκόταν σε περιοχή του Έβρου, βορείως Ορεστιάδος. Στην ευρύτερη περιοχή είχαμε φθάσει ένα (!) μήνα προ της κρίσεως, από την Κεντρική Μακεδονία, όπου βρισκόταν η μόνιμη έδρα της Μονάδος. Με την κήρυξη της Επιστρατεύσεως, ο Ανθυπασπιστής Διαχειριστής, μετέβη στην έδρα του Τάγματος (περί τα 450 χλμ. απόσταση), παρέλαβε τους περίπου 500 εφέδρους και τα λοιπά υλικά και με περίπου 50 στρατιωτικά οχήματα με ρυμουλκούμενα, μετά από 2 ημέρες (τόσο προβλεπόταν, για να μη πουν τίποτις άσχετοι ότι αργήσανε…) έφθασε στον Έβρο.

Εκεί, στο σχολείο του χωριού, άρχισε η κατάταξη και το «ντύσιμο» των γεμάτων ενθουσιασμό, είναι η αλήθεια, Εφέδρων. Τότε, είδαμε ότι πολλοί έφεδροι, είχαν έλθει ως μη όφειλαν, διότι απλώς δεν είχαν διαβάσει τις οδηγίες του απολυτηρίου τους, αλλά άκουσαν Γενική (!) Επιστράτευση και έτρεξαν. Τους το ανακοινώσαμε και φύγανε με μουρμούρες («Γιατί μας κουβαλήσατε εδώ» και τέτοια, ενώ μόνοι τους κουβαληθήκανε). Επικεφαλής του συνεργείου κατατάξεως, ήταν ο υποδιοικητής του Τάγματος, ένας εκ των πλέον ικανών αξιωματικών του Στρατού μας. Η διαδικασία προχωρεί κανονικά, ώσπου σε μια στιγμή ένας έφεδρος παραπονείται ότι δεν του έδωσαν τυφέκιο παρά μόνον πιστόλι. Ο υποδιοικητής, του εξηγεί ότι για την ειδικότητά του, αυτό προβλέπεται. Η ίδια συζήτηση επανελήφθη πολλές φορές, αφού ουδείς έφεδρος «βολευόταν» μόνο με το πιστόλι. Ήθελε και τυφέκιο για σιγουράτζα, το οποίο όμως δεν προβλεπόταν και άρα δεν υπήρχε, ενώ αντ’ αυτού υπήρχε το προβλεπόμενο πιστόλι.

Σε κάποια στιγμή και ενώ η κατάταξη είχε περάσει την μέση και συνεπώς η κούραση και ο εκνευρισμός είχαν χτυπήσει ροζ και άρχιζαν να σκουραίνουν προς το κόκκινο, παρουσιάζεται στον υποδιοικητή ο, ίσως 30ος, έφεδρος με το ίδιο αίτημα:

-Εγώ κύριε υποδιοικητά (τώρα θα έλεγε κυρ υποδιοικητή…), γιατί δεν πήρα τυφέκιο;

Εκνευρισμένος ο Αξιωματικός του απαντά: «Δεν πειράζει. Θα κάνεις αυτό που είπε ο Κολοκοτρώνης στο Ελληνόπουλο. Θα σκοτώσεις έναν τούρκο, θα πάρεις το όπλο του και θα πολεμήσεις μ’ αυτό».

Τρανταχτά γέλια κάλυψαν τα λόγια αυτά. Γέλια, τα οποία όμως σε λίγο μας βγήκαν ξινά, καθώς τα τέλια δουλέψανε με ταχύτητα αστραπής και σε 5΄ λεπτά ο Μέραρχος, ζητούσε να μάθει από το τηλέφωνο, γιατί… δεν είχαμε όπλα. Το πρωί «απόλυτα ενημερωμένες και κάργα δημοκρατικές» εφημερίδες κυκλοφόρησαν στην Αθήνα με πρωτοσέλιδους τίτλους: «Δεν υπάρχουν όπλα σε Μονάδα του Έβρου». Αντιλαμβάνεσθε το τι επακολούθησε, με πιο ανώδυνο την διαταχθείσα ΕΔΕ για απόδοση ευθυνών. Και ΕΔΕ με την Μονάδα μια ανάσα από τους Τούρκους, σημαίνει παράλυσή της. Αλλά ποιός τα σκεφτόταν αυτά τότε, που όλοι διαγκωνίζονταν για το ποιος θα δείξει την μεγαλύτερη δημοκρατικότητα;

Τ’ ακούτε; Έτσι γινήκαν τα πράγματα… Ένα καλαμπούρι, ήταν αρκετό για να διασύρει ολόκληρο τον Στρατό, αφού ένα ολόκληρο νοσηρό σύστημα, βολευόταν και το χρησιμοποίησε για να κατασυκοφαντήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις που βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από τους τούρκους. Αλλά ποιος νοιαζόταν; Ίσως και να γνώριζαν ότι οι τούρκοι δεν σχεδίαζαν να επιτεθούν. Ποιος ξέρει;…

Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία στην Ελλάδα.

Ότι υπήρξαν παραλήψεις και λάθη, τα οποία όμως επ’ ουδενί οφείλονταν στην δήθεν κακή οργάνωση, ουδείς αμφιβάλλει. Αλλά από του σημείου αυτού, μέχρι του σημείου να λέγονται - και δυστυχώς ανεξέλεγκτα - του κόσμου οι βλακείες, υπάρχει κάποια διαφορά.

Και με την ευκαιρία, γνωρίζει κάποιος να μας πει ποιός διέταξε «Γενική Επιστράτευση»; Διότι δεν είχαμε πόλεμο. Είχαμε κρίση ναι. Σοβαροτάτη κρίση ναι. Πάρα πολύ… σοβαροτάτη κρίση ναι. Αλλά όχι πόλεμο. Ποιος λοιπόν διέταξε Γενική Επιστράτευση; Και όταν λέμε «ποιός» δεν εννοούμε βεβαίως με ποια ταμπέλλα «βγήκε» η διαταγή, αλλά ποιο φυσικό πρόσωπο την διέταξε.

Και κάτι ακόμη. Για την Επιστράτευση εκείνη, είχε διαταχθεί ΕΔΕ από το –μεταπολιτευτικό- ΓΕΣ, για να διερευνηθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες σχεδιάσθηκε και υλοποιήθηκε, ώστε να αποδοθούν ευθύνες προς πάσαν κατεύθυνση. Το πόρισμα της ΕΔΕ εκείνης, ουδέποτε εδόθη στην δημοσιότητα και φυσικά ουδέποτε το μάθαμε. Ίσως να φυλάσσεται μαζί με τον… «Φάκελο της Κύπρου», για τον οποίο ουδείς λέει κουβέντα, διότι, ως φαίνεται, έχει κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα… Άτιμη κενωνία…

Χρήστος Μπολώσης, Yποστράτηγος ε.α.

Υ.Γ.: Θα ήθελα να γράψω και δύο τρία πράγματα, για την συμπεριφορά σχεδόν όλων των μεταπολιτευτικών στρατηγών, που επί χούντας ήταν συνταγματάρχες ή αντισυνταγματάρχες στήριζαν φουλ το καθεστώς και μετά την… απελευθέρωση είδαν όλα τα στραβά και μάλωναν εμάς τους μικρούς (υπολοχαγοί – λοχαγοί), που δεν τα… βλέπαμε. Δεν τα γράφω όμως μη με περάσουν για καβγατζή, σαν τον Μπαρμπαγιώργο του μακαρίτη του Σπαθάρη…