Οι Καμικάζε {1944}

«Τό πεπρωμένο τῆς πατρίδος μας θά κριθεῖ στὴν ἀποφασιστική μάχη τῶν θαλασσῶν, αὔριο θά πέσω ὅπως τό ἄνθος ἀπό τό κλαδί τῆς κερασιᾶς». Τό τελευταῖο γράμμα τοῦ «Καμικάζε» Ἰσάου Ματσοῦο (23 χρονῶν) πρός τούς γονεῖς του.

Την 19η Οκτ. 1944, ο Ιάπωνας αντιναύαρχος Τακιτζίρο Ονίσι, διοικητής του 1ου Αεροπορικού Στόλου, αποφάσισε την πραγματοποίηση αεροπορικών προσβολών, κατά τις οποίες οι πιλότοι θα ρίπτονταν με τα αεροσκάφη τους κατά των εχθρικών στόχων. Η απόφαση λήφθηκε πριν την απόβαση των Αμερικανών στις Φιλιππίνες, οι οποίες ήσαν ο κύριος τροφοδότης της ιαπωνικής βιομηχανίας σε πρώτες ύλες. Οι ΗΠΑ είχαν κυριαρχήσει στους αιθέρες λόγω της συντριπτικής υπεροπλίας των σε αεροπλανοφόρα και αεροσκάφη. Είχε καταστεί εξαιρετικά δύσκολο για τους Ιάπωνες χειριστές να ρίψουν τις βόμβες τους επί των εχθρικών πλοίων, λόγω του φραγμού των αντιαεροπορικών πυρών. Οι εθελοντές αυτοκτονίας ονομάσθηκαν «Καμικάζε», που σημαίνει «Θεϊκός Άνεμος».[1]

Το Προσκλητήριο 

Στο προσκλητήριο θυσίας για την «Πατρίδα και τον Αυτοκράτορα», ανταποκρίθηκαν τριπλάσιοι εθελοντές από τα διαθέσιμα αεροσκάφη. Για τις αποστολές επιλέγονταν κυρίως οι νεαροί πιλότοι που ο ενθουσιασμός εξισορροπούσε την απειρία τους. Οι έμπειροι χειριστές εξαιρέθηκαν των αποστολών προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για την εκπαίδευση τους. Η εθελοθυσία τους υπήρξε αποτέλεσμα των επιρροών της θρησκείας και της στρατιωτικής παραδόσεως τους. Ο Ονίσι απευθύνθηκε στους πρώτους εθελοντές λέγοντας: «Είστε ήδη Θεοί, χωρίς γήινες επιθυμίες». Μέχρι το τέλος του πολέμου, οι «Καμικάζε» πραγματοποίησαν 2.550 αποστολές βυθίζοντας συνολικά 37 πλοία και προκαλώντας ζημιές σε 288, με το ποσοστό επιτυχημένων προσβολών να ανέρχεται σε 20%. Η προσβολή των αεροπλανοφόρων θεωρείτο επιτυχής, εφόσον τα έθεταν εκτός επιχειρήσεων για μια εβδομάδα. Μετά την λήξη του πολέμου, βρέθηκαν 5.000 αεροσκάφη μετασκευασμένα για αποστολές αυτοκτονίας. 

Η Αποστολή 

Οι «Καμικάζε» κατά τις ημέρες της αναμονής πριν την «τελευταία απογείωση», έγραφαν επιστολές σε συγγενείς και φίλους και προσπαθούσαν να μην φανεί σε καμία περίπτωση ότι μετανόησαν για την απόφαση τους. Την παραμονή της αποστολής μοίραζαν τα υπάρχοντα στους φίλους τους και έπιναν το αποχαιρετιστήριο «σάκε». Οι μηχανικοί πέρα της συντηρήσεως, καθάριζαν και γυάλιζαν τα αεροσκάφη τους όλη την νύχτα. Στα μάτια του υπολοίπου προσωπικού ήσαν κάτι παραπάνω από ήρωες, προς τους οποίους έδειχναν με συγκινητικό τρόπο τον σεβασμό τους. Η πάγια διαταγή πριν την απογείωση ήταν: «Μην βιαστείτε να πεθάνετε. Εάν δεν βρείτε το στόχο σας γυρίστε πίσω, την επόμενη φορά θα έχετε μια καλύτερη ευκαιρία. Προσπαθήστε με το θάνατό σας να προκαλέσετε τις περισσότερες απώλειες στον εχθρό». Η διαγωγή τους ήταν άμεσα επηρεασμένη από τον κώδικα τιμής των Σαμουράι.

Η Αναγνώριση από τον Εχθρό

Ο αντιναύαρχος των ΗΠΑ Τσάρλς Μπράουν διοικητής του 6ου Στόλου έγραψε: «Οι «Καμικάζε» ασκούσαν πάνω μας μια παράξενη γοητεία, τόσο ξένη στον δυτικό τρόπο σκέψεως. Τα κυρίαρχα συναίσθημα για την επιλογή τους ήταν σεβασμός και οίκτος». Η απόφαση του στρατιώτου να θυσιάσει την ζωή του για την πατρίδα, εμπεριέχει ένα ξεχωριστό μεγαλείο το οποίο έχει καταξιωθεί από το λυκαυγές της ιστορίας στην συνείδηση όλων των λαών. Αποτελεί τον ορισμό του πατριωτικού καθήκοντος. 

Αντγος ε.α. Ιωάννης Κρασσάς

Βιβλιογραφία

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος Η Επιστροφή στις Φιλιππίνες, TIME LIFE BOOKS, Alexandria, Virginia USA, 1977

[1] Το όνομα δόθηκε σε ανάμνηση του θρυλικού τυφώνα που κατέστρεψε τον 13ο αιώνα τον στόλο του Μογγόλου Κουμπλάϊ Χαν, ο οποίος προσπάθησε να καταλάβει την Ιαπωνία.