Γεωργάκης Ολύμπιος (1772-1821)

«Ὁ ἀγωνιστής τήν ἐλευθερία ἤ τήν κερδίζει μαχόμενος ἤ τήν καθαγιάζει πεθαίνοντας». Ἀπό τήν μνειώδη ὁμιλἰα τοῦ Γεωργάκη Ὁλύμπιου στήν Ἀκαδημία τοῦ Ἰασίου (1820).

«Ἀς πεθάνωμε κοιτάζοντας ἄφοβα τὸν θάνατον στά μάτια. Ζήτω ἡ θρησκεία καὶ ἡ ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος! Θάνατος στούς βαρβάρους». Ἀπό τήν προκήρυξη τοῦ Γεωργάκη Ὁλύμπιου Αυγ. 1821)

Την 8^η Σεπτεμβρίου 1821, ο οπλαρχηγός Γεωργάκης Ολύμπιος, από το Λιβάδι Λαρίσης, σκοτώθηκε πολεμώντας τους Τούρκους στην μονή του Σέκου (Ρουμανία πλησίον των συνόρων με Μολδαβία). Ο Ολύμπιος ανατίναξε στον αέρα το κωδωνοστάσιο, όπου μαχόταν με ένδεκα συντρόφους του όλη την ημέρα, όταν αντιλήφθηκε ότι θα συλλαμβανόταν αιχμάλωτος, επιδεικνύοντας ύψιστο φρόνημα στρατιωτικής τιμής και πατριωτικής προσηλώσεως.

Οικογένεια Αρματολών

Ο Γεωργάκης[1] καταγόταν από την Θεσσαλική οικογένεια των αρματολών Λαζαίων. Ομιλούσε και έγραφε την ελληνική κατά άριστον τρόπο. Ο πατέρας του δολοφονήθηκε από τον Βελή πασά (πατέρας του Αλή πασά των Ιωαννίνων), ενώ στον ίδιο δόθηκε το αρματολίκι του Ολύμπου απ’ όπου έλαβε και το όνομα του. Αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Αλή πασά των Ιωαννίνων και διωκόμενος κατέφυγε στην Σερβία. Συνδεόταν με ισχυρή φιλία με τον Καραγεώργη Πέτροβιτς, πρώτου Οσπαδόρου[2] της Σερβίας. Προσέφερε τις υπηρεσίες του στον ρωσικό στρατό, απολαμβάνοντας της εκτιμήσεως του αυτοκράτορος Αλεξάνδρου, ο οποίος του απένειμε τον βαθμό του συνταγματάρχου και τον τίμησε με το παράσημο της «Αγίας Άννης». Ο Ολύμπιος είχε την βαθειά πεποίθηση ότι η ομόθρησκος Ρωσία αποτελεί την φυσική προστάτιδα της Ελλάδος. Αγνός άνθρωπος, πιστός χριστιανός και ένθερμος πατριώτης μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και ακολούθησε χωρίς δεύτερη σκέψη τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, όταν κήρυξε την επανάσταση στην Μολδοβλαχία (23 Φεβρ. 1821), ηγούμενος σώματος 1.500 ανδρών.

Η εκ Σερβίας γυναίκα του Στάνα προσέφερε για τον αγώνα 5.500 φλουριά από την περιουσία της. Στην μάχη του Δραγατσανίου(7 Ιουν. 1821), με πολύ κόπο και μεγά λες θυσίες κατόρθωσε να περισώσει την σημαία και τα λείψανα του Ιερού Λόχου, μετά της καθοριστικής σημασίας για την επανάσταση των Ελλήνων ήττα.

Μέχρι της Τελευταίας Ρανίδος

Υπήρξε ο τελευταίος ο οποίος μαζί με τον αχώριστο σύντροφο του Ιωάννη Φαρμάκη (1772-1821, από το Μπλάτσι της Μακεδονίας, σημερινό Βλάστη του νομού Κοζάνης), παρέμειναν μαχόμενοι μέχρι το τέλος στην Μολδοβλαχία, περιβληθέντες δικαίως το φωτοστέφανο του θρύλου. Ο Ολύμπιος παρότι ήταν ασθενής και μεταφερόμενος επί φορείου, θεώρησε ως ανανδρία να εγκαταλείψει τον αγώνα. Τηρησε μέχρι κεραίας την υπόσχεση που έδωσε στον Υψηλάντη: «νὰ αγωνισθῶ ὥς τὴν ὑστερινήν ρανίδα τοῦ αἵματος μου, χωρίς ποτέ νὰ μὲ δειλιάσῃ καμμία ἀνθρώπινη περίστασις». Οι δύο γενναίοι οπλαρχηγοί υπήρξαν άξιοι της αποστολής τους, η οποία τερματίσθηκε με την θυσία τους στην μονή του Σέκου. Ο Φαρμάκης μετά από δεκατετραήμερο επικό αγώνα παραδόθηκε στους Τούρκους, οι οποίοι τον μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη, όπου τον αποκεφάλισαν αφού πρώτα τον βασάνισαν.

Το Χρέος μας

Ο Διονύσιος Κόκκινος αναφέρει: «Ὁ ἥρωας ἧταν καμωμένος ἀπό τήν εὐγενή ὕλη τῶν ἐξαιρετικῶν ἀνδρῶν». Δεν υπάρχει Έλληνας ή ξένος, συγγραφεύς της επαναστάσεως του 1821, όποιος δεν του έπλεξε το εγκώμιο, συμπεριλαμβανομένου και του φειδωλού στους επαίνους Βρετανού Γεωργίου Φίνλευ. Ο Τόμας Γκόρτον στο έργο του για την Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως έγραψε ότι η τελευταία παραίνεση προς τους συντρόφους ήταν: «Ἀδελφοί, ἐν τῆ κρισίμῳ ταύτῃ περίστασῃ μόνον ἔνδοξον θάνατον πρέπει νὰ εὐχόμεθα… ἡ πατρίς θέλει συλλέξει τὰ ὁστά μας καὶ θέλει μεταφέρει αὐτά πρὸς ἐνταφιασμόν εἰς τὴν κλασσικήν γήν τῶν προγόνων μας». Οι σύγχρονοι Έλληνες ως ζώσα συνέχεια του Ελληνισμού επί γης, έχουμε την ιερά υποχρέωση έναντι όλων αυτών των ηρώων, να αποδεχθούμε ότι αποτελεί ύψιστο καθήκον μας, η υπεράσπιση της ελευθερίας της πατρίδος μας με οποιοδήποτε κόστος.

Αντγος ε.α. Ιωάννης Κρασσάς

Βιβλιογραφία

α. Διονυσίου Α. Κόκκινου, Η Ελληνική Επανάστασις, Αθήνα 1974, Εκδοτικός Οίκος ΜΕΛΙΣΣΑ.

β. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ Α.Ε. Αθήνα 1977.

γ. THOMAS GORTON, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήνα 2010, Εκδόσεις Αρχιπέλαγος.

---

[1] Η υιοθέτηση του «Γεωργάκη» αντί του « Γεώργιος» οφείλεται στην γιαγιά του η οποία τον ανέθρεψε με ιδιαίτερη φροντίδα και μεγάλη στοργή, λόγω του προώρου θανάτου της μητέρας του.

[2] Διοικητικός τίτλος επί της οθωμανικής αυτοκρατορίας που δινόταν σε ηγεμόνες αυτονόμων επαρχιών, αντίστοιχος του «Δεσπότου».