Εσείς κάνετε ότι κυβερνάτε και εμείς κάνουμε ότι ζούμε….. Ανοικτή επιστολή γεμάτη αγανάκτηση μέλους του Συλλόγου ΑΞ.Ι.Α

Ένα χρόνο μετά τον θάνατο του συζύγου μου θυμήθηκαν να μου βγάλουν προσωρινή σύνταξη. Φοβερό!!! Τώρα που λογικά και βάση νόμου θα έπρεπε να βγάλουν την οριστική σύνταξη, τώρα τολμάνε & μου στέλνουν αυτό το παλιόχαρτο; 162,43 ευρώ & σε αυτά κάνουν & κρατήσεις 32,49 ευρό; ….. Και έχουν το θράσος να μου λένε πως πρέπει χήρα και άνεργη με 2 ανήλικα παιδιά να ζήσω με καθαρά 129,94 ευρώ;

Αυτή είναι η πρώτη φορά αριστερά; Αυτό είναι το κράτος πρόνοιας; Και μια και μιλάμε για κράτος πρόνοιας το βρίσκουν άραγε τόσο υπερβολικό το ποσό αυτό για να ζήσει μια οικογένεια που μου κόβουν και το κοινωνικό επίδομα αλληλεγγύης;

Δε χωρούσε στη ετοιμόρροπη ψυχή μου όλος αυτός ο παραλογισμός και πήγα στο ταμείο να συνεννοηθώ. Κούνια που με κούναγε… Προσπάθησα να εξηγήσω ότι έχει ψηφιστεί νόμος στις 23 Νοεμβρίου του 2017 που λέει πως η κατώτατη σύνταξη (οριστική ή προσωρινή) δεν μπορεί να είναι μικρότερη των 360 ευρώ μεικτά. (345 ευρώ καθαρά). Προσπάθησα να τους πω ότι κάτι έχει γίνει λάθος. Ότι αυτό το έγκλημα δεν μπορεί να πάει παρακάτω. 

• Αποτέλεσμα; Ποιο αποτέλεσμα; Ποιος και γιατί να ενδιαφερθεί για τις χήρες & τα ορφανά; Βρέθηκε κανείς στην θέση μας; 
• Είδαν τα άδεια σπίτια μας και τις γεμάτες από πόνο καρδιές μας; 
• Περπάτησαν ξυπόλυτοι & ματωμένοι σε δρόμους στρωμένους με ξυράφια;
• Σκέπασαν τα όνειρά τους κάτω από ουρανούς που έβρεχαν φωτιές;
• Είδαν ποτέ τους εφιάλτες τους να παίρνουν σάρκα & οστά;
• Ένιωσαν τρόμο & την αγωνία της ψυχής μιας μάνας που αποχαιρετά με μαύρο μαντίλι τις καθημερινές ανάγκες των παιδιών της αφού τίποτα πια δεν μπορεί να τους παρέχει; 
• Αισθάνθηκαν έστω για μια στιγμή τον σπαραγμό μας όταν λέγαμε το τελευταίο αντίο σε κάθε όνειρο που κάναμε για τα παιδιά μας; Για καλύτερη παιδεία και μόρφωση που δεν είναι καθόλου δωρεάν; 
• Άκουσαν να τρίζει η πόρτα της ζωής που οδηγεί στην κόλαση και στο τίποτα;
• Είδαν τα γιασεμιά να ματώνουν & τα όνειρα να αιμορραγούν;

Η απάντηση λοιπόν από το ταμείο ήταν η εξής «λογική» κατά την γνώμη τους:

---Δεν μπορούμε να σας δώσουμε την κατώτατη προσωρινή σύνταξη γιατί δεν έχει ενημερωθεί ακόμα το λογισμικό….

---Άκουσα καλά; Δεν έχει ενημερωθεί το λογισμικό από τον Νοέμβρη μέχρι τώρα; Αυτό μου λέτε; Σοβαρά μιλάτε; Ωραία. Μην μου πείτε τίποτα άλλο για την προσωρινή. Πείτε μου τουλάχιστον πότε υπολογίζετε να βγει η οριστική σύνταξη.

---Μα τι λέτε κυρία μου; Από τώρα η οριστική;

---Συγνώμη κυρία μου αλλά σας λέω ότι δεν μπορώ να ζω άλλο με τεχνητές αναπνοές. Και ναι, όσο τρομερό και αν σας φαίνεται έχω την παράλογη κατά την γνώμη σας απαίτηση, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του συζύγου μου να μου βγάλετε την οριστική σύνταξη.

Έπρεπε για μια ακόμα φορά να ξεφτιλιστώ μπροστά σε ξένους. Είδα να σέρνεται σαν σκουπίδι στο πάτωμα η χαμένη μου αξιοπρέπεια. Στο ίδιο πάτωμα που έσερνα & την ετοιμόρροπη ζωή μου. Σε ένα πάτωμα που ξαφνικά άρχισα να το αισθάνομαι σαν κινούμενη άμμο. Με βούλιαζε μέσα. Πνιγόμουν και από ότι έδειχναν τα πράγματα δεν είχα καμία ελπίδα να σωθώ. Άρχισα να ζητώ εξηγήσεις. Να μάθω σε ποιο στάδιο βρίσκεται η διαδικασία & αν μπορώ εγώ να κάνω κάτι για να κινηθούν γρηγορότερα τα πράγματα. Μα είναι κουφό το σύστημά τους. Κουφό & άκαμπτο.

Άρχισα να ασφυκτιώ εκεί μέσα. Έχανα το οξυγόνο μου. Οι ανάσες μου με το ζόρι μου έδιναν ζωή & βγήκα έξω τρέχοντας. Ήθελα να φύγω για να σωθώ όσο πιο γρήγορα γινόταν.Να βγω έξω να πάρω αέρα. 

Και όταν βγήκα δεν ήξερα πια τι άλλο να κάνω. Έβλεπα τη ζωή μου να ακροβατεί & από κάτω όλο το σάπιο σύστημά τους να μου φωνάζει «πέσε».

• Τόσο καιρό ντρεπόμουν να κοιτάξω τους ανθρώπους στα μάτια για να μην δουν την ένδεια μέσα στην οποία με καταδίκασαν αναίτια να ζω. 
• Τόσο καιρό ντρεπόμουν να κοιτάξω στα μάτια τα παιδιά μου που δεν μπορώ να πραγματοποιήσω καμια από τις επιθυμίες τους. 
• Τόσο καιρό ντρεπόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό που βρέθηκα σε αυτή την τόσο δύσκολη θέση. Να είμαι ανεπαρκής απέναντι στα παιδιά μου όχι από επιλογή μου αλλά από επιλογή τους.

Τώρα ρωτάω εσάς.

• Εσάς που αποφασίσατε για εμάς.
• Εσάς που ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΣΑΤΕ εμάς τις χήρες.
• Εσάς που ΚΛΕΨΑΤΕ τις εισφορές των συζύγων μας στα ταμεία τους.
• Εσάς που ΔΕΝ ΣΕΒΟΣΑΣΤΕ ούτε την μητρότητα αλλά ούτε και τα ανήλικα τέκνα μας.
• Εσάς που μας ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΤΕ στέλνοντας τις ζωές μας στον καιάδα με τόση ευκολία.
• Εσάς που μας είπατε πως οι χήρες κάτω των 51 θα πάρουν σύνταξη μόνο για 3 έτη και δεν θα ξαναπάρουν ΠΟΤΕ αλλά δεν μας λέτε σε ποιανού την τσέπη πάνε οι εισφορές που πλήρωναν τόσα χρόνια στα ταμεία τους οι σύζυγοί μας & δεν ήταν χρήματα δικά σας. Είναι χρήματα που έβγαιναν από τον οικογενειακό προϋπολογισμό & ανήκουν στις ορφανικές οικογένειες. Σε εμάς & στα παιδιά μας.

Σας ρωτάω λοιπόν:

• Με τα 129,94 ευρώ καθαρά που μου λέτε να ζήσω μαζί με τα 2 ανήλικα τέκνα μου ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΣΑΣΤΕ;
• Αυτά δεν είναι καν επίδομα, δεν είναι ούτε το χαρτζιλίκι που δίνετε εσείς στα δικά σας παιδιά….
• Αυτά είναι η δική σας εικόνα. Η δική σας ξεφτίλα. Η ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΝΤΡΟΠΗ.
• Εγώ & με το τίποτα που μου δίνετε θα τα μεγαλώσω τα παιδιά μου & θα τα κάνω ανθρώπους αλλά εσείς δεν θα τολμήσετε ποτέ να κοιτάξετε στα μάτια ούτε εμένα, ούτε τα παιδιά μου. Δεν έχετε δικαίωμα να ζητήσετε τον σεβασμό μας γιατί δεν τον αξίζετε.
• Αλήθεια αυτά τα αγόρια (τα παιδιά μου) που δεν σας νοιάζει πως θα ζήσουν μεθαύριο θα μου ζητήσετε να τους μάθω να αγαπούν την πατρίδα τους & να σέβονται το κράτος ετούτο που δεν σέβεται ούτε τα ίδια ούτε την μάνα τους; Και πολύ χειρότερα θα μου ζητήσετε να σας τα στείλω και φαντάρους; Ποιο κράτος; Ποια πατρίδα; Για ποια ακριβώς πατρίδα να τους μιλήσω; 

«Κύριοι» είσαστε ΕΜΕΤΙΚΟΙ……

Κύριε Πρωθυπουργέ αυτής της χώρας, πριν από λίγες ημέρες έφυγε από την ζωή ο γαμπρός σας. Λυπάμαι & χαίρομαι μαζί. Λυπάμαι για την απώλεια που ζει η αδελφή σας. Είναι σίγουρα ένας αφόρητος πόνος. Χαίρομαι όμως που έστω μια από εμάς τις χήρες σε αυτό τον τόπο, που την πιάνει ο νόμος Κατρούγκαλου , δεν θα ζήσει τον ίδιο εξευτελισμό που ζούμε εμείς οι υπόλοιπες χήρες. Χαίρομαι για εκείνη γιατί θα έχει την πολυτέλεια να ζήσει μόνο το πένθος για τον άνθρωπο που έχασε . Μόνο αυτό. Δεν θα έχει να πενθήσει ούτε για την δική της ζωη αλλά ούτε και για την ζωή των παιδιών της. Ειλικρινά όμως «κύριε» Πρωθυπουργέ θα άντεχες να δεις την ίδια σου την αδελφή να βρεθεί στην ίδια θέση με εμάς; Γιατί είμαι σίγουρη πως δεν βρίσκεται στην ίδια θέση με τις υπόλοιπες χήρες. Δεν έχει απλήρωτους λογαριασμούς, δεν έχει δάνεια (όπως πολλές από εμάς), δεν κινδυνεύει να της πάρουν το σπίτι, δεν έχει στερημένα παιδιά, δεν ζει χωρίς εισόδημα και σίγουρα δεν ζει χωρίς όνειρα…..

Κύριοι της βουλής που ψηφίσατε τον Νόμο Κατρούγκαλου θα θέλατε στην ίδια άβολη & απάνθρωπη θέση που τοποθετήσατε εμάς τις χήρες να βρισκόντουσαν οι μανάδες σας, οι αδελφές σας η ακόμα χειρότερα οι ίδιες σας οι κόρες;

Ο Σενέκας έλεγε: «οι αμαρτίες των άλλων είναι μπροστά στα μάτια μας, οι δικές μας πίσω από την πλάτη μας».

Μπορεί εσείς να πετάτε πίσω από την πλάτη την αμαρτία που διαρπάξατε δια νόμου εις βάρος μας & να κάνετε πως δεν την βλέπετε αλλά να είσαστε σίγουροι πως ένας ολόκληρος λαός βλέπει. Και βλέπει πως εδώ δεν μιλάμε απλώς για μια αμαρτία αλλά για ένα ανελέητο ΕΓΚΛΗΜΑ…..

«Κύριοι» είσαστε όλοι συναισθηματικά ανάπηροι….

Εσείς κάνετε ότι κυβερνάτε και εμείς κάνουμε ότι ζούμε…..

Γράφει η Σοφία Φιλίππου