Ο ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ποίημα του Κωνσταντίνου Παπακώστα

Παρθένος, Αειπάρθενος το θείο Λόγο τίκτει,

το φάρο μέσα στη ζωή, καρδιών τον οδοδείκτη,

για να μπορέσει ο άνθρωπος τα επίγεια να αφήσει

και με το θείο να ενωθεί να χαίρει όλη η φύση.

Οι μάγοι του προσέφεραν επίγεια υλικά,

Αυτός όμως μας δώρισε τη θεία προσφορά,

το Άγιο Πνεύμα που μπορεί όλους να μας φωτίζει,

την ευτυχία τη χαρά σε όλους να χαρίζει.

Περπάτησε με αμαρτωλούς, έδωσε φως και στους τυφλούς,

ασθένειες θεράπευσε, εσήκωσε χωλούς,

με τους ληστές ανέβηκε ψηλά να σταυρωθεί

κι έδωσε σ’ όλους άφεση αμαρτιών στη Γη.

Μ’ ένα χιτώνα, άστεγος χωρίς να προκαλεί,

άφησε ένα μήνυμα σε όλους να σταλεί,

να μπεί σε όλες τις καρδιές μέσα στην οικουμένη,

αγάπη μόνη που μπορεί τα πάντα να υπομένει.

Κοιτάζουμε τα εφήμερα μαζεύουμε υλικά,

σαν άφρονες φερόμαστε, ζητάμε πιο πολλά,

το σώμα έχει όμως ψυχή θέλει κι αυτή τροφή,

το πνεύμα αν δεν παιδέψουμε δεν θα αναστηθεί.

Δύο χιλιάδες δέκα οκτώ χρόνια έχουν περάσει

Χριστός γεννήθηκε στη Γη την πλάση για να πλάσει,

άφησε το προζύμι του σε δώδεκα Αποστόλους

με αγάπη ζύμωσε κι εσύ, αγάπησέ τους όλους.

Εν Αθήναις τη 22α Δεκεμβρίου 2017

 Ευτυχισμένα Χριστούγεννα, Ευλογημένος ο Νέος Χρόνος

Παπακώστας Κωνσταντίνος