Ο ΖΗΛΩΤΗΣ ποίημα του Κων/νου Παπακώστα

Με ζήλο ξύπνα το πρωί μέχρι ναρθεί η δύση,

να ψάχνεις πάντα για να βρείς την πλούσια τη βρύση,

που θα σου δώσει το νερό εσύ να ξεδιψάσεις

και ότι ονειρεύεσαι μονάχος να το φθάσεις.

Ο ζηλωτής το δάσκαλο ζητάει για να φθάσει

με ζήλο μέσα στην ψυχή παλεύει μεσ’ την πλάση,

στους στίβους σύντροφο πιστό το ζήλο στην καρδιά του

εμπόδια στο διάβα του δεν στέκονται μπροστά του.

Με ζηλωτή να επιθυμείς στο δρόμο να βαδίζεις

πολλά θα μάθεις δίπλα του τις μάχες να κερδίζεις

κι όταν θα φθάσεις στην κορφή και θα θωρείς τον κόσμο

το ζήλο και το ζηλωτή δίπλα σου θάχεις μόνο.

Ο ζήλος πλάθει άνθρωπο φτιάχνει το ζηλωτή

και η ζωή του γίνεται σε όλους ζηλευτή,

ο πόθος σαν εκλπηρωθεί το θείο για να φθάσει

σκοπούς, ελπίδες, όνειρα τα έχει ξεπεράσει.

Με ζήλο βγες μεσ’ τη ζωή και μάθε να παλεύεις

μόνος με τις δυνάμεις σου κάστρα να κυριεύεις,

με ζήλο, αγάπη δυνατή πρόσθεσε και μεράκι

η Παναγιά και ο Χριστός μικρό θέλουν κεράκι.

Ο ζηλωτής επιθυμεί το θείο ν’ αντικρύσει

τις μάχες όλες στη ζωή μονάχος να κερδίσει,

ότι κι αν πράττει ζηλευτό ν’ αρέσει στους προγόνους

κληρονομιά ατίμητη ν’ αφήσει σ’ απογόνους.

Ο ζηλωτής ο άνθρωπος γνωρίζει να λαξεύει

το λίθο που άλλοι απέρριψαν ξέρει να τον σμιλεύει,

ώστε να μπεί στην κορυφή την πρώτη τη γωνία

γερό το οικοδόμημα να βγεί στην κοινωνία.

Εν Αθήναις τη 1^η Σεπτεμβρίου 2016

Παπακώστας Κωνσταντίνος