Μεταναστευτικό: Το μεγάλο στοίχημα…

Δεδομένο πρώτο: Η Ελλάδα δέχεται ένα είδος υβριδικού πολέμου από την Τουρκία, η οποία ως μη δημοκρατική χώρα χρησιμοποιεί μετανάστες και πρόσφυγες ως όπλο για να μας δημιουργήσει προβλήματα. Προφανώς και δεν είναι τυχαία η ξαφνική και ανεξήγητη αύξηση των ροών προς τη χώρα μας τη στιγμή που η χώρα μας βρίσκει και πάλι τα πατήματα της στον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη.

Δεδομένο δεύτερο: Παταγώδης η αποτυχία της μεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αφού εκκρεμούν 70.000 και πλέον αιτήσεις ασύλου, απορροφήθηκε μόλις το 22% των ευρωπαϊκών κονδυλίων ενώ επεστράφησαν στην Τουρκία μόλις 1.806 μη δικαιούχοι ασύλου σε 4,5 χρόνια!

Δεδομένο τρίτο: Ο πολιτισμός μας και η ιστορία μας δεν μας επιτρέπουν, εν καιρώ ειρήνης, να προβούμε σε ενέργειες που θα έχουν ως αποτέλεσμα τον θάνατο ανθρώπων. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας εμποδίζει να φρουρούμε αποτελεσματικά τα χερσαία και θαλάσσια σύνορά μας.

Δεδομένο τέταρτο: Ψήφιζε ο ΣΥΡΙΖΑ νόμους αλλά δεν τους εφάρμοζε. Πχ η παράγραφος 5 του άρθρου 11 του ν.4375/2016 προέβλεπε στις ανοιχτές δομές φιλοξενίας, όπως στο Κουτσόχερο, να προΐσταται υπάλληλος του Δημοσίου ή ιδιώτης, πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με ικανότητα και εμπειρία στη διοίκηση. Στην κοινή σύσκεψη της Διαπαραταξιακής Επιτροπής του Δήμου Λαρισαίων με τους 13 φορείς που δραστηριοποιούνται στη δομή αλλά και στην επιτόπου επίσκεψη διαπιστώθηκε ότι ουδέποτε εφαρμόστηκε. Ουδείς επικεφαλής ή συντονιστής υπάρχει, ενώ παρατηρήθηκαν αλληλεπικαλυπτόμενες δραστηριότητες και καθήκοντα, καθώς και έλλειψη σαφών και επικαιροποιημένων οδηγιών.

Δεδομένο πέμπτο: Ο ν.4636/2019 περί διεθνούς προστασίας (ασύλου) που κωδικοποιεί 5 διαφορετικούς νόμους, ένα προεδρικό διάταγμα και δεκάδες διάσπαρτες διατάξεις ή μεταφορές οδηγιών, ενώ παράλληλα ενσωματώνει ευρωπαϊκές οδηγίες επί του θέματος, είναι πλέον γεγονός. Επιδιώκει  μέσα από την απλοποίηση και την επιτάχυνση της διαδικασίας χορήγησης ασύλου να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με το βλέμμα στους κυνηγημένους του κόσμου, αλλά και στα δικαιώματα των Ελλήνων. Αρκεί όμως ο νόμος αυτός για να επιλυθεί το μεταναστευτικό – προσφυγικό; Προφανώς όχι, αν δεν εφαρμοσθεί όπως σχεδιάστηκε.

Τι μέλλει γενέσθαι; Να ξεκινήσει άμεσα η επιτάχυνση διαδικασιών εκδίκασης ασύλου ώστε να επιστρέφουν στην Τουρκία ή στις χώρες τους οι μη δικαιούμενοι. Να παραμένουν σε κλειστές δομές φιλοξενίας, που θα δημιουργηθούν σύντομα, οι μη έχοντες προσφυγικό προφίλ ώστε να δοθεί το σωστό μήνυμα στους οικονομικούς μετανάστες ότι η Ελλάδα δε χωρά άλλους. Να καταλάβουν οι καταφθάνοντες στη χώρα μας ότι εκτός από δικαιώματα έχουν και υποχρεώσεις. Όσοι παρελκυστικά θα διεκδικούν άσυλο δεν θα έχουν θέση εδώ. Δηλαδή αυστηροί κανόνες, που βάζουν τέλος σε παρανομίες και αυθαιρεσίες, αλλά και ευαισθησία, για τα δικαιώματα των αδικημένων. Απαλείφεται το γενικόλογο «μετατραυματικό στρες», που δύσκολα βεβαιώνεται, ενώ εντάσσονται στα «ευάλωτα» και προς προστασία άτομα όλοι οι ανήλικοι. Στους αληθινούς πρόσφυγες, με προτεραιότητα στα παιδιά και στις οικογένειες, να παρέχεται το συντομότερο δυνατόν πρόσβαση σε υγεία και εκπαίδευση. Να εξοπλισθεί κατάλληλα το Λιμενικό Σώμα ώστε να βλέπει τις ακτές της Τουρκίας όταν ξεκινούν οι λέμβοι με μετανάστες και να ειδοποιεί τις τουρκικές αρχές για τα περαιτέρω. Να επιδιωχθεί τέλος η αλλαγή στάσης κάποιων ευρωπαϊκών κρατών ώστε να μοιραστεί το προσφυγικό «βάρος» σε όλους και όχι μόνον στη χώρα μας, που τυγχάνει να έχει σύνορα με την Τουρκία.

Μεγάλο το στοίχημα λοιπόν της νέας κυβέρνησης, που απαλλαγμένη από ιδεοληψίες και μη λάτρης του διεθνισμού όπως η προηγούμενη πλην όμως ευαίσθητη στον ανθρώπινο πόνο, καλείται σε σύντομο χρονικό διάστημα να φέρει και τα ανάλογα αποτελέσματα. Οψόμεθα…

Γράφει ο Απόστολος Παπαπαρίσης